Ανεμο-μαζώματα, ανεμο-σκορπίσματα τα λόγια του έρωτα

Ανεμο-μαζώματα, ανεμο-σκορπίσματα τα λόγια του έρωτα

Οι λέξεις έχουν μια υπέροχη γοητεία. Είναι το περιτύλιγμα που ντύνουν την ομορφιά που αντικρίζει το βλέμμα. Το βλέμμα που μαγεύεται και αναζητά τρόπους για να την εκφράσει.

Να την κάνει ποίημα, να την κάνει ζωγραφιά, να την κάνει έρωτα, να την κάνει εικόνες.

Αναζητάς με προσοχή τις λέξεις που θα την αγγίξουν τρυφερά, τις λέξεις που θα της ψιθυρίσουν τον θαυμασμό και τη λαχτάρα για ζωή που σου προκάλεσε.

Η ομορφιά είναι παντού τριγύρω μας. Ομορφιά είναι η φύση, ομορφιά είναι ο άνθρωπος. Και οι λέξεις είναι τα «εργαλεία» που όλοι μας διαθέτουμε για να την υμνήσουμε και να την αγαπήσουμε. Με το πάθος και με την τιμή που της ταιριάζει. Αυτό το πολύτιμο, όμως, εργαλείο των λέξεων, το έχουμε πάρει στα χέρια μας και το χρησιμοποιούμε αλόγιστα, σπάταλα, χωρίς υπόσταση.

Και μέσα σ’ αυτήν την κουλτούρα της μονότονης φλυαρίας, έχουν χάσει τη δυναμική τους και τα λόγια του έρωτα.

Μέσα στη συναισθηματική υπερβολή της ανάγκης και μέσα στη σωματική ανάγκη της ικανοποίησης, ειπώνονται βιαστικά και χωρίς αντίκρισμα.

Δεν πατάνε γερά μέσα στο συναίσθημα, γιατί αυτό δεν υπάρχει.

Δεν έχουν μέσα τους φωνή, γιατί δεν τα δημιούργησε καμιά λαχτάρα έκφρασης.

Ακολουθούν τον παλμό του συνωστισμού και επαναλαμβάνονται τετριμμένα και χιλιοφορεμένα από πολλούς.

Απαξιώνεται η δύναμή τους, η μοναδικότητα και ο πλούτος έκφρασής τους.
 

Ανεμο-μαζώματα, ανεμο-σκορπίσματα τα λόγια του έρωτα.

Αδύναμα, απρόσωπα, ανέκφραστα.

Ειπώνονται σε μια στιγμή για να ακυρωθούν την επόμενη.

Ειπώνονται δειλά και φοβισμένα. Χωρίς πάθος, χωρίς δύναμη, χωρίς φαντασία.

Ειπώνονται για να χαθούν πολύ γρήγορα στη λήθη της ανυπαρξίας.

Γίνονται χνάρια που σβήνουν κάτω από τις πολλές ανθρώπινες πατημασιές που τα ακολουθούν.

Η γυναίκα έγινε θεά, κουκλάρα, γυναικάρα… Μία ανάμεσα στις πολλές.

Το κορμί της το θαυμάζουν οι ίδιες λέξεις που θαυμάζουν άλλα κορμιά.

Η αντωνυμία «μου» προς εξαφάνιση. Δεν ανήκει, δε διεκδικείται, δεν κατακτιέται.

Δεν υπάρχει η πρόθεση ούτε η διάθεση να αποτυπωθεί η ομορφιά της με λέξεις που γεννήθηκαν από την ανάγκη να εκφράσουν το πόσο όμορφη είναι στα δικά σου μόνο μάτια.

Η γυναίκα πάντα θα γοητεύεται από τις λέξεις που επαινούν την ύπαρξή της.

Τις λέξεις εκείνες που θα αναγνωρίζουν το πόσο όμορφα μοναδική είναι στα μάτια εκείνα που η ίδια επέλεξε να την κοιτούν.

Τις λέξεις που ομορφαίνουν για να την αντικρίσουν.

Και πάντα θα αναγνωρίζει τις άλλες λέξεις, εκείνες που δεν έχουν τη λάμψη του έρωτα.

Εκείνες που δεν έχουν την πρόθεση να της ανήκουν, αλλά κυκλοφορούν αδιάφορες μέσα στο πλήθος των ανθρώπων.

Τις λέξεις που δεν έχουν τη δύναμη να γίνουν έρωτας γιατί δεν πείθουν την καρδιά της.