Τον οίκτο τον προσποιείσαι, τη χαρά ποτέ!

Ο οίκτος είναι προσποιήσιμος, η χαρά ποτέ. (πηγή pixabay)

Πόσο κοστίζει μια ειλικρινής συμπεριφορά σήμερα; Ένα χαμόγελο μέσα από την ψυχή σου; Ένα καθάριο δάκρυ αληθινής συμπόνιας για τον δικό σου άνθρωπο… τον φίλο, τον αδερφό, τον αγαπημένο σου;

Υπάρχουν άραγε στις μέρες μας δικοί μας άνθρωποι… αναρωτιέμαι. Γιατί ολοένα και μαραίνονται οι ανθρώπινες σχέσεις; Πόσο ακατόρθωτο τελικά είναι να σε καταλάβει κάποιος και πως τον αναγνωρίζεις;

Λέγεται, πως αξίζει να έχεις ανθρώπους δίπλα σου στα δύσκολα. Να σε στηρίζουν και να σε αντέχουν στα χειρότερά σου. Να σου συμπαραστέκονται στον πόνο σου… και σκέφτομαι. Προϋποθέτει αληθινό ενδιαφέρον αυτό; Είναι πολύ δύσκολο να κάνει κανείς κάτι τέτοιο; Μμμμμ… Όχι… μάλλον όχι…!

Όταν είσαι στα κάτω σου, μπορούν πολλοί, έστω συγκαταβατικά να τρέξουν να σου χτυπήσουν την πλάτη, να σου πουν έναν παρήγορο λόγο, να σου δώσουν ένα χέρι να σηκωθείς κι ένα χαρτομάντιλο, απλά γιατί έτσι πρέπει. Γιατί τους πηγαίνει να σε λυπούνται.

Τους πηγαίνει να αισθάνονται απαραίτητοι, δυνατοί και τυχεροί ταυτόχρονα, που δεν είναι αυτοί στη θέση τη δική σου. Τους πηγαίνει περισσότερο να δαφνοστολίζονται επαίνους και θαυμασμό για την ανθρωπιά που σου υπέδειξαν.

Τι γίνεται όμως όταν δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα; Τι γίνεται όταν βρέχει αστέρια για κάποιον άλλο; Φαντάζει εύκολο, μα είναι ίσως πιο δύσκολο να χαίρεσαι πραγματικά με την ευτυχία του άλλου. Να χαμογελούν τα μάτια σου τη στιγμή της χαράς του. Να καμαρώνεις, να στέκεσαι δίπλα του, όταν όλοι οι προβολείς είναι στραμμένοι πάνω του και να αντέχεις ότι είναι εκείνος που πετυχαίνει κι όχι εσύ.

Μια τέτοια συμπεριφορά προϋποθέτει άτομα ικανοποιημένα και χορτασμένα από τη ζωή. Άτομα απελευθερωμένα από τα δικά τους φαντάσματα. Άτομα, που ξέρουν την αξία τους, μα πάνω απ’ όλα ξέρουν να δίνονται, να μοιράζονται και να αγαπούν. Μια τέτοια συμπεριφορά ενέχει γενναίες δόσεις ανιδιοτέλειας. Μόνο η έλλειψη φθόνου, ζήλιας και εγωπάθειας μαρτυρούν αληθινά συναισθήματα. Ο οίκτος είναι προσποιήσιμος, η χαρά ποτέ… καταλήγω.

Μόνο αυτός που θα πανηγυρίσει στη χαρά σου, σα να ήταν δική του η χαρά, αυτός μόνο μπορεί να συναισθανθεί και τον πόνο σου, να κλάψει μαζί σου, να ταυτιστεί την αγωνία σου, να μείνει εδώ ‘’παρών’’ στα πάντα σου και μόνο αυτόν χρειάζεσαι.

Φαντάζει εύκολο… είναι όμως;