Χάθηκαν.
Απ´την μια μέρα στην άλλη.
Χωρίς να πουν κουβέντα.
Χάθηκαν αθόρυβα και χωρίς καμία αφορμή, καμία αιτία, καμία εξήγηση.
Χάθηκαν σα να μην βρέθηκαν ποτέ.
Σα να μην υπήρξαν ποτέ αυτοί οι άνθρωποι μαζί.
Τραγική ειρωνεία ε ;
Αλλού εκείνος, αλλού εκείνη.
Δεν είχαν υποσχεθεί για πάντα.
Ούτε είχαν πει για πόσο. Ήταν για όσο.
Άλλωστε κανένας δεν μπορούσε να πει τι ήταν όλο αυτό που ποτέ.
Δεν τόλμησαν καν να κοιτάξουν τι έφταιξε. Ποιός. Γιατί.
Το άφησαν έτσι. Στο κενό.
Απλά χάθηκαν.
Εκείνος δεν κατάλαβε ποτέ τι ένιωθε.
Εκείνη δεν ήξερε αν όλα όσα ένιωσε ήταν αληθινά.
Κάτι τους ένωνε και κάτι τους χώριζε.
Χάθηκαν.
Χωρίς κανένα δράμα, κανένα μήνυμα, κανένα τηλέφωνο.
Σιωπή. Αυτή η εκκωφαντική σιωπή που κάνει τόσο θόρυβο.
Ξέρεις δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Ούτε νιώθουν το ίδιο.
Κάποιοι δεν νιώθουν και ποτέ.
Κι αν κάτι ένιωσαν το πιθανότερο σενάριο είναι να μην το μάθεις. Ποτέ.
Μια ιστορία διαφορετική από τις άλλες.
Με μια αρχή χωρίς μέση και με ένα τέλος. Απλά χάθηκαν. Δεξιά κι αριστερά.
Όπως ήταν πριν γνωριστούν.
Άγνωστοι.
Διαγραφή.
Τελεία.
