Μες το καταχείμωνο ε και; Η αφορμή δόθηκε…
Λαμπυρίζει απόψε η καρδιά…
Καθρέφτης γίνηκε για ένα ολόγιομο φεγγάρι, που στέκει κυρίαρχο καταμεσής στη νύχτα, γλυκαίνοντας τα μύχια του νου και της ψυχής.
Στέκει εκεί… τυλιγμένο στο ασημένιο του φως και μου γνέφει, με παρακινεί να το θαυμάσω, να το ταξιδέψω, να το αγγίξω, να το ερωτευτώ. Με παρακινεί να σωθώ από τα σκοτάδια μου, να απελευθερώσω φόβους και συναισθήματα, να ξεκλειδώσω μυστικά.
Στέκει εκεί επιβλητικό και μου φωνάζει να το ακολουθήσω, να το μιμηθώ…
‘’Όσα σκοτάδια κι αν πέρασα, όσες καταιγίδες και αστραπές, όσα σύννεφα και να μ’ έκρυψαν, τα προσπέρασα και είμαι εδώ για σένα…’’, το ακούω να μου λέει και μια δόση φεγγαρόσκονης νιώθω να με τυλίγει.
Δεν αγχώνομαι πια. Δε φοβάμαι.!!!
Χορεύω στο κενό μαζί του. Αγκαλιά με το φεγγάρι, τα μάτια σφαλιστά και την καρδιά ανοιχτή, αιωρούμαι στο άπειρο πάνω από το μαύρο κρύσταλλο της θάλασσας, υφαίνοντας τον ουρανό με τα δικά μου χέρια. Λιγοστά πλέον τ’ αστέρια μου…!!! Σβήσαν εκείνα τα μεγάλα, τα φωτεινά, στα οποία κάποτε είχα πiστέψει. Κάνανε τον κύκλο τους και γκρεμίστηκαν σαν πεφταστέρια, αδύναμα να διαφυλάξουν όρκους και υποσχέσεις. Τα πρόλαβε η αβουλία, ο χρόνος, η φωτιά και μετέτρεψε το όποιο φως τους σε εφιάλτη.
Δε θέλω άλλο να μετρώ απώλειες.! Αρνούμαι πια να μετράω χαμένα λόγια, χαμένα φιλιά, χαμένα όνειρα, χαμένα χρόνια. Αρνούμαι να ξαναδειάσω την ψυχή μου μέσα σ’ ένα ποτό καπνίζοντας θύμισες γεμάτες πόνο.
Τώρα έχω αγκαλιά το φεγγάρι…! Το δικό μου φεγγάρι που κανείς δε θα μου το κλέψει. Τώρα εγώ θα είμαι αυτή που θα κλέψει μέρος από τη λάμψη και τη μαγεία του, που θα κλέψει το κομμάτι που επιτέλους της ανήκει.
Τώρα μου χαρίστηκε η Πανσέληνος….
Εγώ ακόμα θα κοιτάω τα άστρα;
