Είναι, που λες, κάποιες σχέσεις που δεν κάνουν ποτέ τον κύκλο τους.
Γιατί, πολύ απλά, είναι οι ίδιες κύκλοι που δεν κλείνουν ποτέ.
Σχέσεις-πανσέληνοι, γεμάτα φεγγάρια που ακόμα και στο άδειασμά τους ονειρεύονται την επόμενη ολοκλήρωσή τους μέχρι πάλι να χαθεί και αυτή.
Κύκλοι. Χωρίς καμιά αρχή και χωρίς κανένα τέλος. Που υπήρχαν ανέκαθεν και θα υπάρχουν για πάντα.
Και που, βασανιστικά, προσδοκούν ένα τέλος λυτρωτικό που δεν έρχεται ποτέ.
Και είναι αυτό -ακριβώς- το ατελές του πράγματος που, μεγαλειωδώς, γεννάει το φως.
