Ένιωσες ποτέ να καταρρέουν τα πάντα γύρω σου; Η καρδιά σου να νεκρώνεται και να γεμίζει με θλίψη και ένα ανεξήγητο κενό; Αισθάνθηκες ποτέ μόνος, ενώ γύρω σου υπήρχαν τόσοι και τόσοι άνθρωποι; Ένιωσες ποτέ να χάνεις τον έλεγχο του εαυτού σου; Σκέφτηκες ποτέ να δώσεις τέλος στην ζωή σου;
Αυτή είναι η δική μου αληθινή ιστορία και θέλησα να την μοιραστώ μαζί σας, για να σας δείξω πως ο πόνος αργά ή γρήγορα μετριάζεται και πως στη ζωή πρέπει να βλέπουμε και το παραμικρό ίχνος της ελπίδας…
Δεν ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα εκτός ελέγχου, πως ο κόσμος γύρω μου συνωμοτούσε εναντίον μου και ότι εγώ ήμουν ένα ανήμπορο ανθρωπάκι, ανίκανο να κάνει το παραμικρό. Κοιτούσα τον εαυτό μου στον καθρέπτη και απέστρεφα το κεφάλι μου, χλεύαζα τον εαυτό μου και τον λυπόμουν… Έκλαιγα και μέσα μου ένιωθα ένα κενό στο οποίο βυθιζόμουν όλο και περισσότερο, χωρίς να ξέρω το γιατί. Δεν καταλάβαινα τι μου συνέβαινε και έτσι κάπου στην πορεία άρχισα να χάνω και τον εαυτό μου, τον έλεγχο του εαυτού μου…
Το κάθε τι που με ικανοποιούσε άρχισε να με πνίγει και ένιωσα πως η χαρά είχε αρχίσει να εξαφανίζεται από την ζωή μου και ότι ο πόνος μου άξιζε και έπρεπε να είναι ο μοναδικός σύντροφος μου… Το χαμόγελο μου έσβησε απότομα και όσο και αν το αναζήτησα να το ξανά βρω μάταια το προσπαθούσα, πάντα ένιωθα ότι καταλήγω ακόμα πιο δυστυχισμένη. Έτσι μη αντέχοντας το ψυχικό μου βάρος ξεκίνησα να αυτοτραυματίζω τον εαυτό μου, κάπως έτσι λοιπόν πρωτοεμφανίστηκαν οι πρώτοι μώλωπες στα χέρια μου από αιχμηρά αντικείμενα… Όταν ξεκίνησα να αυτοτραυματίζω τον εαυτό μου ένιωθα ότι αυτό ακριβώς ήταν που μου άξιζε. Ένιωθα καλύτερα γιατί τον σωματικό πόνο τον ένιωθα και αυτός αργά ή γρήγορα επουλωνόταν κάτι που ποτέ δεν συνέβη με τον ψυχικό.
Όσο όμως περνούσε ο καιρός και τα τραύματα έκλειναν άλλο τόσο εγώ μέσα μου ένιωθα ότι πέθαινα. Με ένα προσποιητό χαμόγελο στα χείλη προσπαθούσα να κρύβω την θλίψη μου από τους γύρω μου. Με μια απλή απάντηση «Είναι όλα καλά. Είμαι μια χαρά» στην ερώτηση: «Πως είσαι;» προσπαθούσα να κρύψω όλο το βάρος που κουβαλούσα μέσα μου, τα δάκρυα μου που επιθυμούσαν να ξεχυθούν σαν χείμαρρος….
Όμως τίποτα δεν άλλαζε… Και εγώ ξανά κατρακύλησα στην αυτοκαταστροφή μου. Τα τραύματα αυτή την φορά ήταν ακόμα πιο βαθιά και άφησαν τα σημάδια τους μόνιμα στο χέρι μου να συνοδεύουν την πορεία της ζωής μου... Κάθε φορά που οι πληγές έκλειναν, άνοιγα καινούργιες, όλο και πιο βαθιές όλο και πιο επώδυνες… Τρελή θα με θεωρείται και ναι μπορεί να ήμουν τρελή, όμως μη μπορώντας να διαχειριστώ πολλές καταστάσεις, πολλές θυμίσεις, πολλά λάθη μου, πολλά λόγια εναντίον μου είχαν φτάσει στο σημείο να θεωρώ τον εαυτό μου άχρηστο και βάρος στην οικογένεια μου, στους φίλους μου, στην κοινωνία…
Τα πράγματα ξεκίνησαν να γίνονται ακόμα πιο επώδυνα όταν συνειδητοποιούσα πως οι «φίλοι» μου έφευγαν από κοντά μου, ενώ εγώ εκείνη την περίοδο ήταν που τους χρειαζόμουν πιο πολύ από ποτέ. Όταν οι άμυνες μου είχαν καταρρεύσει τελείως και εγώ έκανα τα χατίρια των άλλων, είχα γίνει ο μαλάκας της υπόθεσης, έβαζα προτεραιότητα τους άλλους και όχι εμένα. Όταν τα λόγια τους με χτυπούσαν άσχημα…
Τότε ήταν λοιπόν που θεώρησα πως αν τους απάλλασσα μια και καλή από την παρουσία μου θα ήταν όλοι πιο ευτυχισμένοι και εγώ… και εγώ δεν θα πονούσα άλλο, θα ξανά χαμογελούσα και θα ξανά ήμουν καλά… Δεν χρειάστηκα και πολύ χρόνο για να καταστρώσω την απόπειρα αυτοκτονίας μου…
Λυπόμουν μόνο που δεν θα μπορούσα να ξανά δω τα πρόσωπα των γονιών μου, να τους πάρω αγκαλιά και να τους πω πόσο πολύ τους αγαπούσα…
Αφού εξοπλίστηκα με καυστική χλωρίνη, έγραψα ένα βιαστικό γράμμα στην οικογένεια μου και κατανάλωσα μια μικρή ποσότητα της χλωρίνης… Η μητέρα μου ήταν εκείνη που σε λίγα λεπτά με είχε βρει και καταλάβει τι είχε προηγηθεί… Μες την παραζάλη της με έβαλε να κάνω αμέσως εμετό και με μετέφερε στο νοσοκομείο στα έκτακτα όπου και δέχτηκα τις απαραίτητες βοήθειες από τους γιατρούς. Μην έχοντας όμως και εκείνοι όλο τον απαραίτητο εξοπλισμό με παρέπεμψαν στο νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης όπου και νοσηλευτικά για λίγες μέρες.
Οι γιατροί περνούσαν συχνά να με βλέπουν και να μου παρέχουν τα απαραίτητα φάρμακα. Μέσα στις επόμενες μέρες ένας ψυχίατρος με επισκέφτηκε και μετά από μια συζήτηση που κάναμε αποφασίσαμε ότι θα ήταν καλό να νοσηλευτώ στην ψυχιατρική κλινική. Κάτι το οποίο έγινε την ίδια μέρα κιόλας. Εκεί γνωρίστηκα με άτομα που πέρασαν από παρόμοια κατάσταση, ανταλλάξαμε κουβέντες, με έκαναν να αισθανθώ άνετα και χάρης σε αυτούς κατάλαβα πολλά πράγματα για εμένα και τη ζωή μου… Κανείς μας δεν ήταν τρελός, το ότι ήμασταν μέσα σε μια ψυχιατρική κλινική δεν μας έκανε αυτομάτως τρελούς.
Δεν υπήρξαμε ποτέ δεμένοι, περνούσαμε χρόνο όλοι μαζί και γεμίζαμε τα κενά μας επιτέλους… Διώχναμε την θλίψη μας και τις αρνητικές μας στιγμές… έτσι ξανά άρχισα να βρίσκω πάλι εμένα και αυτό ήταν που με έκανε να πάρω δύναμη. Οι γιατροί κατάλαβαν την πρόοδο μου και μου έδωσαν γρήγορα το εξιτήριο μου. Έπρεπε να πέσω πολύ για να ξανά μάθω να στέκομαι στα πόδια μου γερά…
Ακόμα και τώρα με παρακολουθεί όμως ένας ειδικός και να σας πω την αλήθεια δεν έχω κανένα κόμπλεξ να με πουν τρελή ή ότι άλλο θέλουν. Πέρασα μια μεγάλη περιπέτεια και οι γιατροί μου είπαν ότι σώθηκα από θαύμα… Χαίρομαι που τελικά επέζησα, χαίρομαι που οι εχθροί μου δεν θα είχαν την τιμή να με δουν νεκρή…
Τώρα κάνω μια νέα αρχή με γνώμονα το χαμόγελο και πάνω από όλα να είμαι εγώ καλά. Πρώτα να είμαι εγώ καλά και μετά όλοι οι άλλοι… Και αυτό δεν είναι εγωισμός, δεν είναι αδικία, είναι θέμα επιβίωσης, γιατί η ζωή θέλει θράσος και θάρρος…
Σου λέω λοιπόν πως αν νομίζεις πως όλα στην ζωή σου τελείωσαν και δεν αξίζεις τίποτα ξανά σκέψου το, όλα τώρα αρχίζουν… Η Αυτοκτονία δεν είναι λύση…
Και το θετικό είναι ότι δεν είσαι μόνος/η σου και άλλοι περνάν δύσκολα όπως εσύ ή ίσως και χειρότερα αλλά δεν έχουν εγκαταλείψει! Απευθύνσου σε κάποιον ειδικό και βρες τον εαυτό σου. Ο καλύτερος σου σύμμαχος είσαι εσύ και ο χρόνος… Ανακάλυψε το! Ζήσε!!!
