Είσαι ελεύθερη, πότε θα παντρευτείς. Παντρεύεσαι, πότε θα κάνεις παιδί; Κάνεις παιδί, πότε θα κάνεις δεύτερο…
Έλεος με τις κοινωνικές νόρμες! Έλεος με τις νουθεσίες!
Εγώ πάντως γλίτωσα τα μετά του γάμου (καλά, όχι εντελώς, μην τρελαθούμε), μιας και παντρεύτηκα μεγαλούτσικη. Ως επί το πλείστον οι γύρω μου, εκεί που είχαν παρατήσει κάθε ελπίδα να κατεβαίνω από το «ράφι» όπου είχα στρογγυλοκαθίσει εδώ και χρόνια, είδαν το φως το αληθινόν και έκτοτε δε μου λένε κουβέντα για παιδί και πότε και άντε κλπ.
Εμ δε μου λένε, γιατί ξέρουν τον Γολγοθά που ανεβαίνω εδώ και 1,5 χρόνο. Έναν Γολγοθά που πραγματικά εύχομαι καμιά γυναίκα να μη χρειαστεί να τον περάσει. Αν δεν καταλάβατε, να σας πω ανοιχτά ότι μιλάω για την εξωσωματική γονιμοποίηση.
Εμ κοπελιά -θα μου πείτε και θα έχετε και δίκιο- αποφάσισες να παντρευτείς στα 44 φεύγα σου, τι περίμενες δόλια; Εμ -θα σας πω κι εγώ και θα μου δώσετε δίκιο- αφού λίγο καιρό πριν τον γνώρισα τον νυμφίο; Τι να έκανα νωρίτερα; Να έβγαινα με πλακάτ στους δρόμους «Ζητείται καλός νέος που να με αγαπά, να το δείχνει σε κάθε ευκαιρία και να μου φέρεται υπέροχα;»
Ζαμέ!
Το θέμα είναι ότι η εξωσωματική, πέραν της σωματικής καταπόνησης αλλά και του οργανισμού σου, μιας και τον «βομβαρδίζεις» με ένα σωρό φάρμακα που, κατ’ουσίαν λαμβάνεις προληπτικά, είναι και η ψυχολογική καταπόνηση. Καλά, για όλα αυτά θα «μιλήσω» σε άλλο μου άρθρο. Το θέμα μου τώρα είναι άλλο.
Το ότι εμείς οι γυναίκες, κάποια στιγμή της ζωής μας, εκδηλώνουμε επιθυμία να κάνουμε παιδί, βγαίνει από μέσα μας; Είναι καρατσεκαρισμένο αυτό; Δεν είναι κάτι δηλαδή με το οποίο μεγαλώσαμε; Δε μάθαμε από μικρά, ότι μια γυναίκα παντρεύεται και μετά κάνει παιδι/ά; Όχι; Σίγουρα; Γιατί καμιά φορά σκέφτομαι… «Πού πας ρε Κατερίνα (με αυτόν τον καιρό) σε αυτή την ηλικία να προσπαθείς κάτι που οι μέχρι τώρα προσπάθειές σου δείχνουν ότι δεν δεν δεν;»
Εντάξει, μεταξύ μας και μην το πείτε πουθενά αλλού, αυτοσαρκάζομαι για την όλη υπόθεση, για τις αποτυχίες, τις επαναλαμβανόμενες εξετάσεις, τα φάρμακα, τις ενέσεις (που πρέπει να σας πω ότι σιχαίνομαι), τις νουθεσίες (συμβουλές απείρου κάλλους) για το πώς πρέπει να είμαι στη φάση της θεραπείας/προσπάθειας, για τις 14 ημέρες που περιμένεις να πάρεις τα πολυπόθητα αποτελέσματα, για τα κλάματα, για τους εκνευρισμούς με τον άντρα μου που δεν καταλαβαίνει (πού να καταλάβει ο δόλιος τι γίνεται στο μυαλό και το κορμί μου;)… Δε ζω χωρίς το χιούμορ, δεν μπορώ να μην αυτοσαρκαστώ!
Και κάτι ακόμα… πάλι μεταξύ μας, εντάξει; Δεν τα παρατάω! Κι αν σταματήσω κάποια στιγμή, γιατί έχω βάλει ένα όριο στο όνειρο, δε θα είναι γιατί τα παρατάω, αλλά γιατί θα ξέρω ότι έκανα ό,τι περνάει από το χέρι μου και ότι δεν πάει άλλο. Και ότι η όλη προσπάθειά μας, δε θα έχει κλονίσει, στο ελάχιστο, τη σχέση μου με τον άντρα μου. Αλλιώς, δεν έχει νόημα να έρθει ένα παιδί…
