Μελανιά την είπες, και θα περάσει.
Στη σχέση, λες, υπάρχουν μελανιές.
Ξέρεις, απ' αυτές που ενώ ο πόνος στην αρχή είναι αφόρητος,
την επόμενη μέρα ίσα που την θυμάσαι.
Αλλάζει το χρώμα της, και την ξεχνάς.
Μέχρι την επόμενη, αλλά αυτό δεν το ανέφερες.
Το σκέφτηκα εγώ όμως, όταν την είδα στο καθρέφτη μου την επόμενη μέρα.
Όχι δεν είχε ξεθωριάσει, προς μεγάλη μου λύπη.
Η αλήθεια είναι πως το ήθελα, αποζητούσα να ξεχάσω.
Να συνεχίσω, μαζί σου και να ακούω τα όμορφα λόγια σου.
Ανάγκη ζωής η δική σου αγάπη, αλλά πάνε πακέτο με τις μελανιές της ψυχής.
Φταις, φωνάζεις... ξέχνα να προχωρήσουμε.
Φταίω, παραδέχομαι, γιατί δεν μπορώ να γιατρευτώ πλέον.
Η μελανιά απλώνει, και δεν αλλάζει χρώμα.
Απειλείς να με παρατήσεις, δεν αντέχεις να βλέπεις τα λάθη σου στα μάτια μου.
Ο καιρός που τα έκρυβα για να μην τα δει κανείς και ειδικά εσύ φαντάζει μακρινός.
Άραγε που πήγε αυτή η γυναίκα; Ποια είναι αυτή που με κοιτάζει;
Καληνύχτα είπες και έφυγες.
Καλημέρα μου απάντησα το επόμενο πρωί.
Και σαν να άρχισε να ξεθωριάζει, θα μπορούσα να πάρω όρκο.
