Από μικρό παιδί, μια ολάκερη ζωή την πέρασες ακούγοντας προσεκτικά τις συμβουλές των αγαπημένων σου, μην τρέχεις, μην βιάζεσαι, μην παίζεις με την φωτιά, θα καείς.
Κρατούσες λοιπόν πάντα τις αποστάσεις σου από αυτόν τον κίνδυνο,υπερβολικά φοβισμένη για την ηλικία σου θα πει κανείς, υπερβολικά συγκρατημένη, έπραττες με γνώμονα πάντα τη λογική, νομοταγής και υπάκουη θα έλεγα εγώ, στοιχεία αναπόσπαστα του χαρακτήρα σου, που συνήθως μόνο σε καλό σε οδηγούσαν.
Και έφτασε εκείνη η ώρα, ήρθε η στιγμή που ήρθες αντιμέτωπη με τους χειρότερους φόβους σου, η μέρα εκείνη που η περιέργεια σου νίκησε τη λογική, αφέθηκες να σε παρασύρει το συναίσθημα και αποφάσισες να δεις από κοντά πως είναι μια φωτιά.
Διστακτικά στην αρχή, κράτησες στα χέρια σου ένα μικρό μικρό σπίρτο και με αποφασιστικότητα τόλμησες να το ανάψεις. Καθησυχαστικές σκέψεις πέρασαν σαν αστραπή από το μυαλό σου, ένα τόσο δα σπίρτο τι ζημιά μπορεί να κάνει; Μια σκέψη απλή τι κακό να προκαλέσει, ένας παραπάνω χτύπος της καρδιάς δεν θα την κάνει να σταματήσει...
Δεν κατάλαβες όμως ότι ανάβοντας εκείνη την πρώτη μικρή σπίθα, άνοιξες την πόρτα σε κάτι που σε λίγο δεν θα μπορούσες πια να ελέγξεις. Μαγεύτηκες, ξεχάστηκες να θαυμάζεις την μικρή αυτή φλόγα, σαν κάτι πολύτιμο σαν κάτι ιδιαίτερο και ξεχωριστό και όταν έσβησε, πανικοβλήθηκες και βιάστηκες να ανάψεις και άλλο σπίρτο, χαλάρωσες και άρχισες να απολαμβάνεις την νέα αυτή εμπειρία.
Τώρα πια έτοιμη να αντικρίσεις την αληθινή φωτιά, να βγεις έξω από τα πρέπει , τα όρια, τους περιορισμούς,μάζεψες ένα ένα τα κλαράκια που θα γινόταν το προσάναμμα, τα ταίριαξες εκεί δα και με ορμή άναψες με τα ίδια σου τα χέρια τη φωτιά.
Μια φωτιά που εδώ και καιρό σιγόκαιγε σαν ιδέα στο μυαλό σου, αποκαλύφθηκε μπροστά σου,μεγαλόπρεπη ζωντανή και ισχυρή.
Θεέ μου τι ομορφιά, φλόγες ξεπετάχτηκαν από
παντού, παιχνιδιάρικα στροβιλίζονταν, χόρευαν άναρχα, χωρίς ρυθμό χωρίς καν μουσική.
Και ήταν και εκείνη η ζεστασιά, η θαλπωρή που ένιωσες, ξύπνησε θύμησες από παλιά, χρόνια ξένοιαστα, ανέμελα, ζέστανε σώμα και ψυχή.
Και ήταν και εκείνη η λάμψη που φώτισε τα σκοτάδια σου, έφτασε στα μύχια της ψυχής σου, σου έδωσε χαρά,ελπίδα, αποκάλυψε και πάλι την κρυμμένη σου ομορφιά, πνοή δροσιάς, πως να την απαρνηθείς;; και απάντηση δεν είχες.
Και η φωτιά σιγά σιγά θέριεψε, αγρίεψε, κι εσύ χαμένη, δίχως όμως να το βάζεις κάτω, έκλεισες τα μάτια, έκλεισες τα αυτιά σίγουρη πως όλα τα είχες υπό έλεγχο, μα ο κίνδυνος κοντοζύγωνε και χαμογελούσε. Άπληστη φωτιά , λαίμαργα ζητάς και άλλο κομμάτι ξύλο, κομμάτι του μυαλού και της καρδιάς. Σε υπνώτισε, σε καθήλωσε σε ξεγέλασε, οι αντιστάσεις μηδαμινές, βήματα μηχανικά σε οδηγούσαν στο μέρος της, το μυαλό μουδιασμένο, δεν αντέδρασες, δεν μπόρεσες, δεν ήξερες, δεν θέλησες.
Ο πόνος που σε διαπερνά οξύς, σιγά σιγά επεκτείνεται σε όλο το κορμί, καίγεσαι το νιώθεις, αλλά τα πόδια είναι κολλημένα ανήμπορα να κινηθούν.. παλεύεις με όση δύναμη σου απέμεινε και εκεί που λες όλα τελείωσαν, χάθηκε η ελπίδα, δύο δυνατά χέρια σε αρπάζουν, σε παίρνουν μακριά, δύο χέρια γνώριμα και αγαπημένα.
Η φωτιά έχει σβήσει άλλα γύρω ακόμα υπάρχει στάχτη , αποκαΐδια , οσμή καμμένη γης. Πονάς πολύ,μετράς πληγές, τα μάτια θολά από τα δάκρυα. Το ξέρεις όμως πια ότι θα γίνεις καλά, όχι αμέσως αλλά κάποια στιγμή. Τα σημάδια θα μείνουν όμως για πάντα εκεί να σου θυμίζουν την αποκοτιά σου, το ρίσκο που πήρες κυνηγώντας κάτι όμορφο, άπιαστο, μακρινό μα και επικίνδυνο. Να σου θυμίζουν την προδοσία, την στιγμή που απαρνήθηκες τα πιστεύω σου, μα πάνω από όλα να σου θυμίζουν εκεί να τα δύο χέρια που σε έσωσαν, σε φρόντισαν και σε έφεραν πίσω στην ασφάλεια σου.
Τίποτα δεν θα ξαναγίνει το ίδιο όπως πριν... Δεν πειράζει, αρκεί που υπάρχει ελπίδα... Δάκρυα κυλούν και πάλι από τα μάτια σου,αλλά αυτή τη φορά είναι χαράς, ανακούφισης, μετανοίας , μεταμέλειας. Αρχίζεις να χαμογελάς και πάλι και αυτό είναι κάτι, είναι μια αρχή, είναι το παν.
Ανοίγεις το παράθυρο, απαλό θρόισμα των φύλλων κάτω από το χάδι του ανέμου,σου ψιθυρίζει και πάλι σιγανά: "Μην αφεθείς στη φωτιά, μην ξεχαστείς ποτέ ξανά".
