Κράτα μου το χέρι και μείνε!

Κράτα μου το χέρι και μείνε!(πηγή pixabay)

Τίποτα απλό δεν είσαι. Δεν είσαι εσύ, ένα απλό τηλεφώνημα, έγινες τα δευτερόλεπτα της μέρας μου, οι ώρες, οι στιγμές που θέλω να ζω. Τις κερδίζω, με κάθε λέξη σου. Οξυγόνο που έλειπε και δεν το είχα.

Αυτή τη στιγμή, εγώ περιμένω. Τότε ζω. Αναπνέω δυνατά, μαζί σου. Προσπαθώ να το κρύψω από αμηχανία. Για να μη με θεωρήσεις χαζή κι ανώριμη...

Μα, πώς να κρυφτώ από σένα; 

Ακόμα και την αλλαγή της χροιάς της φωνής μου, που επιμελώς προσπαθώ να κρύψω, έτσι, για να το κρατήσω λίγο για μένα, τη νιώθεις.
Νιώθεις, νιώθεις, νιώθεις…
Το μυαλό σου “τρέχει”, πιο πολύ από τις λέξεις μας... Εγώ τρομάζω μέσα μου, τρέμω, σταματώ. Με τραβάς, με παρασύρεις, με εξιτάρεις, με φοβίζεις. 
Παίρνω μια κοφτή ανάσα. Πάλι διστάζω.

Πάνω που βρίσκω το θάρρος να πω κάτι, σταματώ. Αναστενάζω. Τρελαίνομαι με τη σιγουριά σου, πώς ξέρεις ότι έχω να πω πολλά, ακόμα; Πώς το κατάφερες αυτό, τόσο γρήγορα;

Είσαι τολμηρότερος από μένα. Ρωτάς, απαιτείς! 

“Πες το”, μου λες! “Είναι κάτι ακόμα. Πες το μου!”

Κάνω μια παύση, γελάω...Είναι η φωνή μου που γλυκαίνει, όχι για να σε εντυπωσιάσει, αλλά γιατί την έχεις ηρεμήσει!  Είναι γαλήνια, είναι τόσο γαλήνια! Δε χρειάζεται να αποδείξω τίποτα, όταν ακούω τη φωνή σου. Σκέφτομαι πολλά και τίποτα.

Τα λόγια μου, είναι λόγια σου. Είναι ήδη, δικά σου. Τα άρπαξες, τα λεηλάτησες, είναι λάφυρά σου. Δε μου ανήκουν, πια. 
Έγιναν σκέψεις, ανάσες, σιωπές. Σιωπές με παύσεις βαθιές και όμως, τόσο βροντερές! Ερεθιστικές... Και μετά, αμηχανία και ένα εκκωφαντικό γέλιο, εκατέρωθεν.

“Να κάνεις αυτό που νιώθεις, μην πιέζεις τον εαυτό σου, για τίποτα.”, μου λες...

Ξέρεις; Είναι αυτό που λέω συχνά στον εαυτό μου, μα βρέθηκες εσύ να το ξεθάψεις! Πλέον, δε χρειάζομαι καμμιά είδους προσπάθεια, για να βγάλω αυτά που συνέθλιβα, για να μην τρώνε τα σωθικά μου.

Με εμπνέεις, με ξεκουράζεις, με ηρεμείς. Και εγώ, θέλω να ουρλιάξω:

“Μείνε, μείνε, μείνε! Κράτα μου το χέρι και μείνε!”

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ