Μάνα: Ο σπουδαιότερος ρόλος στη ζωή μιας γυναίκας

Η μητρότητα είναι ευλογία (Πηγή Pixabay)

Είμαι μαμά εδώ και 23 χρόνια! Τριών αγοριών.
Δε ξέρω αν σας φαίνεται εύκολο ή δύσκολο... θα σας πω ότι είναι δύσκολο! Και ωραίο!

Να είσαι μαμά είναι ευλογία, δε το συζητώ! Είναι και ευθύνη, και στεναχώριες και προβλήματα και άγχη και αγωνίες… και άλλα τόσα πολλά!
Για μένα είναι ο σπουδαιότερος ρόλος της ζωής μου.

Όσο περνούν τα χρόνια βέβαια, όλο και πιο πολύ συνειδητοποιώ πως το δυσκολότερο κομμάτι στο ρόλο μου είναι να είμαι «κοντά» τους, να τα καταλαβαίνω και να τα βοηθάω να διαχειρίζονται τα συναισθήματά τους, και να μη φοβούνται να τα εξωτερικεύσουν!

«Σε όσους αξίζουν, μόνο», θα συμπλήρωνε ο μεγάλος γιος που ήδη έχει φάει κάμποσα χαστουκάκια που μετρούν κι ως «εμπειρία»… (κι αν δε κλάψαμε μαζί…)
Η αλήθεια είναι ότι έχω 3 πολύ διαφορετικά παιδιά μεταξύ τους, μα όλα τους πολύ ευαίσθητα!

Και στ’ αλήθεια πελαγώνω, όταν ανακαλύπτω πόσο μεγάλα συναισθήματα έχουν, σ’ έναν κόσμο που κάθε μέρα αποδεικνύεται όλο και πιο «μικρός και λίγος» για όσους (συν)αισθάνονται πολύ!

Όσο κι αν πελαγώνω όμως, προσπαθώ να είμαι, και είμαι, δίπλα τους χτίζοντας όλα αυτά τα χρόνια, μια σχέση ανοιχτής επικοινωνίας, αλλά παράλληλα και απεξάρτησης από μένα…
Αυτό ήταν και είναι ένα από τα μεγαλύτερά μου άγχη και μέλημα.

Δε θέλω τα παιδιά μου να εξαρτώνται (συναισθηματικά κυρίως…) από μένα!
Θέλω να ξέρουν ότι είμαι και θα είμαι δίπλα τους σε ότι χρειαστούν, αλλά να μάθουν να βασίζονται στις δυνάμεις τους και να πατούν γερά στα πόδια τους!

Προσπαθώ να τους δυναμώσω τα φτερά τους, με κάθε τρόπο, ακριβώς γι’ αυτόν το λόγο! Για να είναι ανεξάρτητα και όταν έρθει η ώρα να τα ανοίξουν, να πετάξουν μακριά, ακόμη κι από μένα!
Ο χρόνος θα δείξει πόσο «καλά» τα κατάφερα…

Θα θεωρήσω ότι «έκανα καλή δουλειά» αν αύριο έχω απέναντί μου, τρεις άντρες ισορροπημένους που θα βασίζονται μόνο στους εαυτούς τους κι ο λόγος τους θα έχει μπέσα.
Πολλές φορές τσακίστηκαν και θα τσακιστούν, (το ξέρω!)  πόνεσα και θα πονέσω πιο πολύ κι απ’ αυτά, αλλά δουλειά μου είναι να τους γιάνω τα φτερά τους για το επόμενο πέταγμα και να τα πείσω να τα εμπιστευτούν ξανά!

Δεν είναι καθόλου εύκολο και κάθε μάνα το καταλαβαίνει…
Εξάλλου, με σημαία την αγάπη της μάνας έχουν γίνει «εγκλήματα» στις ψυχές των παιδιών…

Δεν είναι λίγες οι φορές που παρεκτρεπόμαστε οι μανάδες από την αγάπη και την υπερπροστασία που τρέφουμε για τα παιδιά μας και την αγωνία μας μη πληγωθούν, και  τα καπακώνουμε κάτω απ’ τις φτερούγες μας τραυματίζοντάς τα, κάνοντάς τους μεγαλύτερο κακό από την όποια πληγή θ’ αποκτούσαν που αν μη τι άλλο θα τους έδινε και εμπειρία…
Ουδείς αλάθητος! Αλλά καλό θα είναι, αν το καταλάβουμε να προσπαθήσουμε να το διορθώσουμε...

Αντ’ αυτού μπορούμε να γεμίσουμε τα παιδιά μας με αγκαλιές, να τους εμφυσήσουμε την ασφάλεια πως θα είμαστε πάντα δίπλα τους, να τα ακούμε και να τα υποστηρίζουμε όταν κι όπου χρειαστεί, να τους ενισχύσουμε την πεποίθηση ότι μπορούν και μόνα τους να κολυμπήσουν σε βαθιά νερά και να τα καταφέρουν, και να τους επαληθεύουμε κάθε μέρα (εμπράκτως!) τα λόγια μας, πως θα είμαστε «κάπου κοντά»  στην περίπτωση που θα χρειαστούν, για να τους πετάξουμε σωσίβιο!

Σύστημα υποστήριξης, αυτό πρέπει να είναι ο γονιός για το παιδί του!
Ένα σύστημα που θα επιδέχεται «βελτιώσεις κι αναβαθμίσεις»  σύμφωνα με τις ανάγκες του κάθε παιδιού, που φυσικά είναι ΜΟΝΑΔΙΚΟ!