Με μια απλή, γρήγορη καλημέρα, με έχεις ήδη αγγίξει.
Οι ρυθμοί μου, τεμπέλικοι, άκρως νωχελικοί. Οι δικοί σου; Ξέφρενοι!
Είναι πρωί για μένα, κι εσύ, γελάς…
Είναι πρωί και δε λειτουργώ. Όμως, κάτι μου κάνεις και το μυαλό μου ξυπνάει από τον πρωινό του λήθαργο. Ταρακουνιέται. Βομβαρδίζεται από σκέψεις που χτυπάνε σαν σφυρί, με συχνότητα και ένταση.
Ξύπνησες από πρωί και είσαι έτοιμος να “τρυπώσεις”, για ακόμα μια φορά. Δε βγάζω λέξη. Το ξέρεις ήδη. Εκπληκτικό πράγμα το ότι το καταφέρνεις αβίαστα.
Απορώ με τον εαυτό μου, δηλωμένη ξεκάθαρα, μη πρωινός τύπος, πώς σε αφήνω να εισβάλεις τόσο βάναυσα στο μυαλό μου και τη σκέψη μου;
Με βασανίζεις. Το ξέρεις καλά. Στο επέτρεψα, το ξέρω ακόμα καλύτερα.
Με τρομάζει, με μπερδεύει, με τρελαίνει. Μου αρέσει. Το περιμένω. Κάθε πρωί! Κι ας στερηθώ τον πρωινό μου ύπνο.
Εσένα δε θέλω να στερηθώ!
Είσαι εκεί, όταν κοιμάμαι. Με μαγεύεις, όταν ξυπνώ.
Με την απλότητά σου, το χιούμορ σου. Είσαι απρόβλεπτος και αυτό με αναστατώνει. Το θέλω. Το απαιτώ, κι ας μην το παραδέχομαι.
Είσαι εσύ που κάνεις τη στιγμή μου όμορφη. Τόση ομορφιά συσσωρευμένη! Τόση μαγεία.
Οι μικρές στιγμές μας. Χωρίς στερεότυπα. Χωρίς όρια.
Πρωταγωνιστές, στο δικό μας έργο. Χωρίς κομπάρσους. Χωρίς βασικό σενάριο. Χωρίς σχέδιο.
Μόνο η καλημέρα σου, για αρχή. Η καληνύχτα σου, για τέλος.
