Για την αγάπη μου, περίμενα να γίνεις τα πάντα

Για την αγάπη μου, περίμενα να γίνεις τα πάντα

Υπάρχουν τα συνηθισμένα πρωινά, ξέρεις αυτά που έχεις την πολυτέλεια να πιεις ένα καφέ, παίρνοντας ρεπό απ' τον εαυτό σου.

Να βάλεις τα πόδια σου στο τραπεζάκι του σαλονιού και να καρφώσεις το βλέμμα σου όπου θέλεις, χωρίς να σ' ενοχλήσει κανείς. 
Καταφέρνεις να κάνεις τη χάρη αυτή στον εαυτό σου, χωρίς να γυρίζεις το κεφάλι σου, δεξιά και αριστερά.

Ο χώρος δίπλα σου, διάσπαρτος από κορνίζες που κάνουν αναφορά στους ενοίκους του σπιτιού. 
Χαμόγελα, αγκαλιές, και φιλιά, γλέντια, και διακοπές. 
Οι δυο σας, αλλά και όλη η οικογένεια. 
Μην κάνεις το λάθος να σκεφτείς ακόμα μια φορά, πού πήγε αυτή η ερωτευμένη γυναίκα;
Σήμερα έχεις ρεπό, μην αρχίσεις να ψάχνεις για σένα στον παρελθόντα χρόνο.

Πώς ξεκίνησε άραγε... έχεις καιρό να το σκεφτείς αυτό!
Δεν το κατάλαβες πώς σταμάτησες να τον αγαπάς. 
Έγινε τόσο φυσικά, που η σκέψη αυτή δε σε ξάφνιασε,
Άραγε αυτό γίνεται; Ή αυτό έγινε σε σας μόνο;

Εγκλωβισμένη  στα δεσμά μιας στείρας σχέσης, 
υποχρεωμένη να ανταποδίδεις  το τρυφερό χαμόγελο.
Μαζί με όλα τα υπόλοιπα, με τον πιο σκληρό ρόλο της καθημερινότητας.
Μπορείς να παλέψεις τα λίγα, αλλά όχι αυτό. 
Την αγάπη της κάθε μέρας.

Αν το ομολογήσεις, θα σε φτύσουν κατάμουτρα, γι' αυτό σιωπάς.
Για μεγάλο διάστημα, οι ενοχές σε έπνιγαν, θεωρούσες μόνο υπεύθυνο τον εαυτό σου.
Πως κάτι πάει λάθος με σένα.
Κατέληξες πως κανείς δεν είναι υπεύθυνος για την εξέλιξη των αισθημάτων του. 

Είναι αυτό που λέμε τόσο ωμά...μας τελείωσε φίλε.
Μέχρι εδώ ήταν. Ναι φταις, έπρεπε να φτιάξεις όσα με ενοχλούσαν. 
Δεν το κατάλαβες, γιατί δεν ήσουν μάγος, και εγώ δε στο είπα, γιατί περίμενα να γίνεις.
Για την αγάπη μου, περίμενα να γίνεις τα πάντα. 

Τελικά μάλλον δε θα άξιζε τόσο για σένα, γιατί επαναπαύθηκες.
Και εγω σε χρέωσα και σε πίστωσα με αδιαφορία.
Και φτάσαμε να λέμε καλησπέρα, με γυρισμένες πλάτες.
Να λέμε πως ο ύπνος, μάς βρήκε στον καναπέ. 
Να μη λέμε τίποτα... να μην κοιταζόμαστε.
Απλά να ξημερώνει και να βραδιάζει.