Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, μόνο τρόπο να κοιτάνε

Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, μόνο τρόπο να κοιτάνε

Η «Ζωοδόχος Πηγή»  των παιδικών μου χρόνων έχει τα πιο όμορφα χρώματα...

Έχει το «δικό μου» μονοπάτι στο βουνό από τα βράχια  κι όχι απ' τον δρόμο! Ένα μονοπάτι που σαν αγριοκάτσικο, με την ανεμελιά των 10 χρόνων μου, ανέβαινα και κατέβαινα, τρέχοντας κάθε μέρα.

pigi-ewoman

Έχει την ηχώ από τα παιχνίδια που κάναμε με τις φιλενάδες μου, σαν παίζαμε τις «κουμπάρες» εκεί στα βραχάκια, στη μεριά που βλέπεις ως το Μπουνάρμπασι (Κεφαλάρι) και τις φωνές μας όταν μαλώναμε!
Έχει τον ίσκιο των πελώριων δέντρων που ξαπλώναμε άφοβα ολημερίς, ως αργά το απόγευμα και λέγαμε ιστορίες αληθινές μα και φανταστικές! 

Έχει την αφέλεια της παιδικής αθωότητας που έπλαθε όνειρα και κατάστρωνε σχέδια μεγαλεπήβολα!
Έχει τον χτύπο της καμπάνας που βαράγαμε, «σημάδι» ότι φτάσαμε στην κορυφή...
Έχει τη μυρωδιά των κεριών που ανάβαμε πριν ξεκινήσουμε το παιχνίδι.
Έχει τον αντίλαλο της φωνής της μαμάς μου που φώναζε σαν σουρούπωνε, για να κατέβουμε πια...
Έχει την ανάμνηση του περίπατου που μας πήγαιναν με το σχολείο για να καθαρίσουμε τον «επίσημο δρόμο» τις παραμονές-, γιατί τότε ο κόσμος ανέβαινε με τα πόδια κι όχι με τ' αυτοκίνητα όπως σήμερα...
Έχει το άρωμα του ροζ αγριολούλουδου που ένας μαθητής της έκτης μου χάρισε ερωτοχτυπημένος, καθώς τον περπατάγαμε...
Έχει  το «δικό μου βραχάκι»  που ξέρει όλες τις λύπες μου...

Στο «βραχάκι μου»,  σκάρωσα τα πρώτα μου στιχάκια ως έφηβη κοπελίτσα, στο ίδιο βραχάκι πήρα τις πιο σοβαρές για τη ζωή μου αποφάσεις...
Έχει το άρωμα απ’ τις λαμπάδες της Λαμπρής που καίγονταν στη χάρη Της! 
Έτσι το 'χαμε απ' τη γιαγιά... Έτσι το κρατάω μέχρι και σήμερα...
Κει πάνου, στο  μοναστηράκι, ν' ανάβουμε τις λαμπάδες της Ανάστασης τέτοια μέρα! Για το καλό!
Θυμάμαι στη μέρα Της πρωί πρωί με την πρώτη καμπάνα ανηφορίζαμε με τις λαμπριάτικες λαμπάδες στο χέρι...
Θυμάμαι πώς μου καλοχτένιζε η γιαγιά τα μαλλιά, και πόσο με καμάρωνε ντυμένη με τα «καλά μου»...
Το ξεχνούσα πως έπρεπε να είμαι πιο προσεχτική στην ανάβαση τη μέρα εκείνη (λόγω ντυσίματος) και σχεδόν πάντα «θυσίαζα» τις σόλες απ' τα καλά μου παπούτσια, στα κατσάβραχα!  Για τις άσπρες κάλτσες δε, ούτε λόγος! Κατέληγαν στα σκουπίδια καταξεσκισμένες! 
Όπως και να το κάνουμε, είναι αλήθεια!
Όσα χρόνια κι αν περάσουν τα μάτια «χρώμα» δε θ' αλλάξουν κι ας έκαναν οι πρώτες ρυτίδες την εμφάνισή τους...
Τι κι αν από κείνο το αγριοκάτσικο που πιλαλούσε στην πλαγιά, τώρα ίδια έχει μείνει μόνο η «ατίθαση» ψυχή του;
Μόλις δω μπροστά μου το «δικό μου βουναλάκι»  η ψυχή μου φτερουγίζει μέχρι σήμερα κι όταν βρίσκομαι στο εκκλησάκι Της, νιώθω να φτάνω λίγο πιο κοντά στο Θεό...
Έχει αυτό το «κάτι» που το κάνει για μένα, ΜΟΝΑΔΙΚΟ! 
Μα δεν είναι μόνο δικό μου...
Είναι και πολλών άλλων, με χρώματα κι αρώματα διαφορετικά για τον καθένα μας...

Από κει πάνου πρωτοείδαμε πόσο μικρός είναι ο κόσμος και πόσο μεγάλα τα όνειρά μας! 
Κι αυτή είναι η ομορφιά της Ζωοδόχου Πηγής, στο όμορφο χωριό μου!