Η σχέση μου με τα θρίλερ έχει πάνω της κάτι το οξύμωρο. Από τη μία μισώ να τα βλέπω κι από την άλλη αγαπώ να τα διαβάζω. Και για το It του Stephen King η κατάσταση δεν αλλάζει αν και όπως φαίνεται δεν μπορώ παρά να κάνω την καρδιά μου πέτρα και να πάω στο σινεμά να το δω...
Είναι λατρεία ο King. Όσα βιβλία του κι αν θυμηθώ, όλα τα αγάπησα. Ίσως να φταίει αυτή η ατμόσφαιρα που δημιουργεί η φαντασία του. Μια φαντασία, που όσα βιβλία κι αν διάβασα -και έχω διαβάσει πολλά- είναι κάτι ανάμεσα σε επιστημονική, νοσηρή και -επιτρέψτε μου τον όρο- διαταραγμένη. Απλά δεν υπάρχει ο τύπος.
Στα Χρήσιμα Αντικείμενα με έστειλε αδιάβαστη με τον τυπά που έκανε όλη την πόλη να αλληλοσκοτωθεί κι αυτός απλά έτριβε τα χέρια του. Στο Πρόσωπο του Φόβου με έκανε να μη θέλω να κλείσω το φως το βράδυ - κι ήμουν σχεδόν 25 όταν το διάβασα. Στη Λάμψη, η σκηνή με το τσεκούρι, η τόσο πετυχημένα ζωντανή χάρη στον Νίκολσον στην κλασική αριστουργηματική μεταφορά, έμεινε χαραγμένη για πάντα. Ομοίως και η παθιασμένη ερημίτισσα στο Μίζερι, με την τρέλα στο μάτι. Αυτή την τρέλα των ηρώων του ο King την περιγράφει τόσο ζωντανά που δε χρειάζεσαι καμία ταινία για να το δεις. Σε φοβίζει από το βιβλίο, πόσο πια να το τερματίσει ένα εφέ;
Κι όμως, εγώ που μισώ τα θρίλερ, τις έχω δει όλες τις μεταφορές των έργων του. Και κάπου εδώ φτάνουμε στο It. Κι αυτό θα το δω. Αλλά κολλάω.
Ας το πάρουμε όμως από την αρχή. Μια παρέα παιδιών, σε μια επαρχιακή πόλη. Γνωστό τοπίο. Ένας δαιμονικός κλόουν και παιδιά χαμένα. Ανάμεσά τους και ο αδερφός ενός από τους πρωταγωνιστές. Η ιστορία μεταφέρεται χρόνια μετά όταν οι ήρωες, μεγάλοι πια επιστρέφουν στη γενέτεια κι έρχονται αντιμέτωποι με το παρελθόν. Οκ, θα πει κανείς. Τίποτα ιδιαίτερο ως εδώ. Κι εδώ γελάνε. Γιατί ο δαιμονικός Πένιγουάιζ, ο κλόουν με λίγα λόγια, είναι ο φόβος προσωποποιημένος. Είναι ο φόβος, ο τρόμος που όλοι κρύβουμε μέσα μας, από την παιδική μας ηλικία μέχρι την τελευταία στιγμή της ζωής μας και που αρνείται να φύγει.
Όχι δεν είναι σπλάτερ το It για να φοβηθείς μια στιγμή την ώρα που ή σωπαίνει ή δυναμώνει η μουσική και μετά να πας παρακάτω. Είναι ένα βαθύ χτυποκάρδι που μπορεί να ξυπνήσει τον τρόμο μέσα σου. Και φυσικά δε μιλάμε για φροϋδικές φοβίες για κλόουν και λοιπά... Καμία σχέση. Είναι ατμοσφαιρικό το It και μπορεί να μιλήσει στο φόβο του καθενός μας, να ξυπνήσει το φόβο του καθενός μας.
Δεν ξέρω πώς θα είναι η ταινία. Θα τη δω γιατί απλούστατα αυτό έχω επιλέξει από τα 20 μου, τότε που τυχαία έπιασα το πρώτο βιβλίο του King στα χέρια μου: να τον ακολουθώ φανατικά. Και είναι λίγες οι φορές που με έχει απογοητεύσει. Ελάχιστες θα έλεγα. Αλλά κάθε πολυγραφότατος συγγραφέας, που σου έχει χαρίσει τρελή ανατριχίλια και βαθύ αναγνωστικό φόβο, το δικαιούται. Γιατί αυτός δεν έχει ανάγκη κανένα εφέ για να προκαλέσει τρόμο, τον φτιάχνει από μόνος του...με κλόουν ή χωρίς.
King είναι άλλωστε αυτός, όνομα και πράγμα...
