Σου έχει τύχει να θέλεις να μιλήσεις, αλλά να μην ανοίγουν τα χείλη.
Να θέλεις να βγάλεις ότι έχεις μέσα σου, αλλά οι λέξεις να αρνούνται να ξεμυτίσουν;
Να μην μπαίνουν σε λογαριασμό, να κάνουν ότι θέλουν εκείνες;
Να βολτάρουν ανενόχλητες, στο μυαλό σου, φέρνοντάς σε, σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.
Ίσως γιατί ήδη ξέρουν μέσω εσένα, πως δεν υπάρχουν γύρω σου οι κατάλληλοι άνθρωποι, για να ακούσουν τα ιερά και τα όσια σου.
Πώς να το κάνουμε φίλε μου;
Ό,τι έχω μέσα μου, είναι ιερό για μένα.
Πώς να στο δώσω με ελαφριά τη καρδιά; Πώς να σου ανοιχτώ;
Δε φοβάμαι μην τυχόν γελάσεις, ειλικρινά. Το πολύ πολύ να γελάσουμε παρέα.
Αυτό που με προβληματίζει είναι πως ίσως δεν καταλάβεις. Και ότι δεν καταλαβαίνουμε, το λαμβάνουμε για λάθος.
Θα με κοιτάξεις ξαφνιασμένα, και εκεί που θα έχω την ανάγκη να μιλήσω θα πρέπει να κάνω επεξήγηση στα μέσα μου.
Να σε πείσω πάνω απ' όλα, πως έχω δίκιο να νιώθω έτσι. Αλλά αξίζει άραγε τον κόπο αυτό;
Δε νομίζω... άστες λοιπόν εκεί να ωριμάσουν.
Οι λέξεις να γίνουν προτάσεις, και οι προτάσεις κείμενα.
Τι και αν με πνίξουν στην τελική. Θα αρπάξω χαρτί και θα ζωγραφίσω με μελάνι, όλο το αλφάβητο.
Θα τις τυραννώ καθώς θα πέφτουν μια μια στις σελίδες, αφήνοντας τις βολεμένες άκριες της ψυχής μου.
Γράμμα γράμμα, λέξη λέξη θα φύγουν, και εγώ θα περιμένω τις επόμενες.
Γιατί δεν τελειώσαμε εδώ.
Θα θελήσω, θα θελήσεις να μιλήσεις, να μιλήσουμε να ακουστούμε.
Ξανά και ξανά, μέχρι η φωνή να σβήσει.
Μέχρι τα χαμόγελα της επίκρισης να γίνουν προβληματισμός. Και τότε θα τα πάρεις όλα πάλι απ' την αρχή.
Θα διαβάζεις με την ψυχή σου, για να καταλάβεις.
Όχι για να τελειώσουν γρήγορα οι λέξεις, και να αρχίσεις την κριτική.
Οι λέξεις λένε για μένα μα ίσως ζωγραφίζουν εσένα.
