Εμείς που πνίγουμε τις αντοχές μας σε ξένες θάλασσες, κάνουμε βάρκα το τρυπημένο μας κουφάρι για κάθε χαμένο ναυαγό. Κλείνουμε αλλότριες πληγές, αντικρίζοντας τις δικές μας να αιμορραγούν. Σκαρφαλώνουμε σε απόκρημνες κορυφές να αδράξουμε τα όνειρα των άλλων, γκρεμοτσακίζοντας τα δικά μας στην αναρρίχηση.
Εμείς που φυτρώνουμε τον σπόρο της δοτικότητας σε άγνωστα εδάφη, ερημώσαμε τη ζωή μας για να μην στεναχωρήσουμε κανένα. Γιατί μάθαμε να αποσιωπούμε τον πόνο μας πίσω από τον πρόσχαρο χαρακτήρα μας. Υποδυόμαστε τους παλιάτσους σε ξένα τσίρκο για να ευχαριστήσουμε το κοινό. Σκεπάζουμε με τη σιωπή μας τις σκέψεις και τα συναισθήματα μας για να μη θλίβουμε κανένα. Φιμώνουμε τις φωνές μας μην τρομάξουν από την ένταση τους και τρέχουμε για βοήθεια στις κραυγές τους. Χώνουμε στις σάρκες μας το αίμα που ρέει από τις πληγές μας μη φοβηθούν και επουλώνουμε με το σάλιο μας τις δικές τους. Σκορπίζουμε τα θρύψαλα της καρδιάς μας μη τα αντικρίσουν και τρομάξουν, συναρμολογώντας τα δικά τους. Σκουπίζουμε τα δάκρυα τους στρέφοντας το βλέμμα αλλού, μη δουν τα δακρυσμένα μας μάτια και δειλιάσουν.
Ημερεύουμε μόνοι μας τα δικά μας θεριά, και παλεύουμε με τα τέρατα που τους κατασπαράζουν. Κρύβουμε την απόγνωση μας πίσω από το λαμπερό χαμόγελο μας για να δώσουμε ελπίδα στους απελπισμένους. Σκεπάζουμε τους μεγαλύτερους μας πόνους με το πιο εγκάρδιο γέλιο μας, για να ψυχαγωγήσουμε τους λυπημένους. Διασκεδάζουμε με το μπρίο και το κέφι μας, τα ζόρια και τις δυσκολίες των απεγνωσμένων. Και ξεγελάμε με τον εξωστρεφή και δυναμικό μας χαρακτήρα, τις ταλαιπωρίες των βασανισμένων.
Τρωτοί και ευαίσθητοι, εξαφανιζόμαστε όταν ο πόνος μας καθηλώνει. Ευάλωτοι και εύθραυστοι, έχουμε μάθει να κλεινόμαστε στο καβούκι μας όταν οι δυσκολίες μας δοκιμάζουν. Ανιδιοτελείς και φιλότιμοι, παίρνουμε μόνοι μας την κάτω βόλτα χωρίς να παρασύρουμε κανένα στο πέρασμα της. Σφραγίζουμε με την σιωπή μας, τα ανείπωτα λόγια μας. Με την απομόνωση μας, τα αθέατα δάκρυα. Και με τη μοναχικότητα μας, αγωνιζόμαστε να διώξουμε τις συννεφιές που σκιάζουν τον ουρανό μας.
Δε μας ταιριάζει ο οίκτος. Δε μας πάει η λύπηση. Δε συνεριζόμαστε την κακομοιριά.
Δε μιζεριάζουμε και δεν γινόμαστε φορτικοί. Ποτέ δε βάφουμε με το μαύρο της ψυχής μας, τα χρώματα των γύρω μας. Μαζεύουμε μονάχοι μας στάλα στάλα τη βροχή στις μπόρες μας, χωρίς να βρέχουμε με αυτές τους άλλους. Ανάβουμε φωτιές στην ψυχή μας να ζεσταίνουμε τις κρύες μας μέρες για να μην παγώνουμε τους γύρω μας. Πολεμάμε μόνοι μας με την κατάθλιψη που καραδοκεί.
Με τις ενοχές και τις φοβίες που μας γυροφέρνουν. Και την μαυρίλα που ντύνει τις στιγμές και τις ώρες μας. Όχι από εγωισμό ή υπερηφάνεια. Αλλά από αξιοπρέπεια στον εαυτό μας και σεβασμό σε αυτούς. Γιατί έχουμε μάθει να τους προστατεύουμε από την καταστροφική λαίλαπα που μας κυκλώνει.
Να γινόμαστε ασπίδα σε κάθε τους άσχημο που παραμονεύει. Να προλαβαίνουμε κάθε κακό που απειλεί την δική τους χαρά. Και θυσιάζουμε στο βωμό της δικής τους γαλήνης ότι συντρίβει και συνθλίβει εμάς, για να είναι αυτοί καλά.
Εμείς που πλαστήκαμε σε τούτον τον κόσμο για να συμπαραστεκόμαστε και όχι να τον στενοχωρούμε. Φτιαχτήκαμε για να τον στηρίζουμε και όχι να μεμψιμοιρούμε. Να δηλώνουμε "παρών" στα δύσκολα του και "απών" από αυτόν στα δικά μας ζόρια. Εμείς που πνίγουμε τις αντοχές μας σε ξένες θάλασσες, παλεύουμε στην αφάνεια με τα δικά μας κύματα για να βρούμε στεριά...
