Δεν είναι λίγες, εκείνες από εμάς οι οποίες επιλέγουν να αφιερώνουν σημαντικό κομμάτι της καθημερινότητάς τους οργανώνοντας. Φυσικά και δεν μιλάω για την οργάνωση εκείνη των καθημερινών εργασιών ή των αναγκών του σπιτιού.
Μπορεί όταν ακούμε οργάνωση, αυτομάτως να σκεφτόμαστε ασυναίσθητα να οργανώσουμε στην ντουλάπα τα καλοκαιρινά και να ανεβάσουμε τα χειμωνιάτικα, ή να ρυθμίσουμε το πρόγραμμα για σήμερα.
Μιλάω όμως για κάτι πιο σημαντικό και αναμφίβολα πιο ψυχοφθόρο από αυτήν την πτυχή της οργάνωσης. Συχνά από παιδική, ακόμα και εφηβική ηλικία, η πλειοψηφία των γυναικών παρουσιάζει έμφυτες τάσεις να βάζει την ζωή σε κουτάκια. Σχηματίζουμε ιδανικά και πρότυπα, προσπαθούμε να θέσουμε στόχους ζωής που θεωρούμε ανέφικτο να μην επιτύχουμε μέχρι μια συγκεκριμένη ηλικία και καταλήγουμε να εγκλωβίζουμε την ζωή σε καλούπια που συχνά, δεν είναι στα μέτρα μας.
Σημαντικό ρόλο σε αυτό, παίζει και η εξωτερική επιρροή που ασκούν πάνω μας τα κοινωνικά πρότυπα ή οι οικογενειακές και φιλικές πιέσεις, με καλό πάντοτε σκοπό. Το να βάζουμε όμως την ζωή σε κουτάκια, όπως συχνά μου αρέσει να λέω, αλλά και να προσδοκούμε καταστάσεις με συγκεκριμένη έκβαση, τυλιγμένες από το πέπλο της βεβαιότητας πως δεν μπορεί τα πράγματα να γίνουν διαφορετικά, είναι ακόμα πιο ψυχοφθόρο και επώδυνο μερικές φορές και από τον ίδιο τον αγώνα επιβίωσης.
Σαφώς και είναι σωστό και αποδεκτό να θέτουμε στόχους και να θέλουμε να τους πετύχουμε.
Μα θεωρώ ιδιαίτερα αλαζονικό το να πιέζουμε συχνά τον εαυτό μας προς μια κατεύθυνση χωρίς να συμμεριζόμαστε τον αστάθμητο παράγοντα που λέγεται ζωή. Τα πράγματα δεν είναι πάντοτε έτσι όπως τα θέλουμε και η ζωή, δεν μπορεί να εκτυλιχτεί όπως την ονειρευτήκαμε στα δεκαοκτώ μας.
Κοιτάζουμε συχνά πίσω και αναρωτιόμαστε αν ο νεότερος εαυτός μας θα ήταν τώρα περήφανος γι' αυτά που έχουμε καταφέρει σήμερα. Εάν οι στόχοι που είχαμε θέσει μέχρι αυτήν την στιγμή, έχουν επιτευχθεί, ή έχουν ανατραπεί ολοσχερώς. Τα κουτάκια μας μερικές φορές είναι τόσο στενά, που μας πνίγουν και δημιουργούν συναισθήματα απογοήτευσης για όνειρα μεγαλεπήβολα και ουτοπικά.
Βλέποντας την ζωή μέσα από το μικροσκόπιο, δεν θα πετύχουμε ποτέ την απόλυτη ισορροπία.
Πρέπει, ο ενήλικος πλέον εαυτός μας να δεχθεί τις ανατροπές και να μάθει να παίζει με τα χαρτιά που του μοιράστηκαν. Όπως και σε μια καλή παρτίδα πόκερ άλλωστε, αυτό που μας κάνει καλούς παίκτες είναι ο τρόπος που διαχειριζόμαστε το φύλλο που μας ήρθε.
Αν λοιπόν η εκάστοτε δουλειά που βρισκόμαστε δεν είναι αυτή που ονειρευτήκαμε, ούτε έχουμε κατακτήσει ακόμα την θέση καριέρας της ζωής μας, εάν ο μεγάλος έρωτας δεν ήρθε ποτέ, ή ήρθε αλλά έφυγε με αστραπιαία ταχύτητα, εάν έχουμε μετρήσει περισσότερους φίλους, να φεύγουν από το προσκήνιο, από όσους να μένουν, τότε δεν υπάρχει λόγος απογοήτευσης.
Στο παιχνίδι της ζωής τα φύλλα μοιράζονται συνεχώς και πάντα υπάρχει πιθανότητα ανατροπής.
Καλό λοιπόν θα ήταν να αδειάσουμε τα κουτάκια μας και να μην γεμίζουμε το μυαλό μας με μεγάλες προσδοκίες για ανυπόστατα σχέδια. Εξάλλου, τα ωραιότερα έρχονται πάντα εκεί που δεν τα περιμένεις..
