Μαμά. Μαμά πεινάω, μαμά διψάω, μαμά πονάω, μαμά γελάω.
Μαμά φοβάμαι, μαμά στεναχωρήθηκα, μαμά απογοητεύτηκα, μαμά πληγώθηκα, μαμά χώρισα.
Μαμά.
Μια λέξη, ένας άνθρωπος, μια αγάπη χωρίς όρια.
Χωρίς όρους, χωρίς προϋποθέσεις.
Ανιδιοτελής.
Μαμά.
Η γυναίκα που είναι πάντα εκεί κρυφά και φανερά. Πάντα δίπλα σου.
Στο πρώτο σου κλάμα, στα πρώτα σου βήματα, στην πρώτη σου μέρα στο σχολείο.
Η γυναίκα που κρατάει το χέρι σου από την ώρα που γεννιέσαι.
Στο πρώτο σου εμβόλιο, στο πρώτο σου χειρουργείο.
Μαμά.
Η γυναίκα που είναι εκεί ουσιαστικά.
Είναι εκεί χωρίς να της το ζητήσεις.
Γιατί εκείνη ξέρει πάντα καλύτερα από σένα.
Ακόμα και τις φορές που της λες πώς δεν ξέρει.
Μαμά.
Σε ευχαριστώ που είσαι εσύ κι όχι κάποια άλλη.
Σε ευχαριστώ που είσαι δίπλα μου πριν καν στο ζητήσω.
Σε ευχαριστώ που δεν ένιωσα ποτέ καταπιεσμένη.
Σε ευχαριστώ για όλες εκείνες τις φορές που ζήτησα την γνώμη σου και τελικά έκανα το δικό μου.
Κι ας βγήκε λάθος.
Κι ας έφαγα τα μούτρα μου. Σε ευχαριστώ για όλες εκείνες τις φορές που υπήρξα νευριασμένη, ξενερωμένη, σε υστερία, και με τον δικό σου τρόπο με ηρέμησες.
Ξέρεις, εκείνες τις φορές που δεν μπορούσα να διαχειριστώ τίποτα απολύτως και σου έκλεινα το τηλέφωνο γιατί δήθεν είχα δουλειά.
Σε ευχαριστώ που με μεγάλωσες σωστά. Για την αξιοπρέπεια και την ηθική που μου έμαθες να έχω. Για τα προβλήματα που έμαθα να βρίσκω λύσεις κι όχι έξτρα προβλήματα.
Μαμά;
Σε ευχαριστώ.
Που είσαι εδώ, στις χαρές μου, στις λύπες μου, στα ξαφνικά μου ταξίδια, στα προβλήματα της δουλειάς μου, στους χωρισμούς μου, στις σκέψεις μου, στις αποφάσεις μου.
Στη ζωή μου. Γιατί χωρίς εσένα δεν θα ήμουν τίποτα.
Και αυτή η λέξη από μόνη της δεν θα είχε κανένα νόημα.
Σ´αγαπώ μαμά.
Όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Όσο κι αν μεγαλώνω.
Όσο κι αν φοβάμαι που μεγαλώνω.
Σ´αγαπώ. Μαμά.
