Δευτέρα βράδυ Ιουνίου.
Χαζόκουτα. Ειδήσεις μουρμουρίζουν τα ίδια και τα ίδια.
Αύριο όλη η Αθήνα κλειστή λόγω απεργίας.
Να δω πως θα πάω στη δουλειά...
Να βάλω ένα πλυντήριο.
Τα πιάτα να πλύνω.
Λήγει η Δ.Ε.Η. , να την πληρώσουμε (με τι;).
Η μέρα έσβησε πάλι.
Τα φώτα απ΄τις απέναντι πολυκατοικίες άναψαν πάλι.
Τι τρώμε αύριο πάλι;
Πότε φτάσαμε στα μέσα του μήνα πάλι;
Να μην ξεχάσω να...
Τι μέρα είναι είπαμε;
Θα βρέξει. Δεν απλώνω τη μπουγάδα. Ιούνιο έχουμε ή Οκτώβρη; Μα που εξαφανίστηκε αυτό το καλοκαίρι;
Και πόσα ακόμα καλοκαίρια θα χαθούν ;
Γιατί έσβησαν οι ήλιοι απ΄τα μάτια των ανθρώπων;
Γιατί εγκατέλειψαν οι ξάστεροι ουρανοί τα χαμόγελά τους;
Τέλος πάντων.
Να θυμηθώ να πάω τράπεζα.
Να θυμηθώ να πάω ταχυδρομίο.
Να θυμηθώ να δω τα e-mail μου.
Να θυμηθώ να ζήσω.
Εκείνο το βιβλίο που έλεγα να αρχίσω;
Εκείνο το τραγούδι που έλεγα να ακούσω;
Μπα δεν προλαβαίνω.
Πως έχω επιθυμήσει μια βόλτα στη θάλασσα!
Να κάθομαι στην άμμο, να προσπαθώ να μετρήσω τους κόκκους της και τ΄άστρα του ουρανού όταν θα πέφτει η νύχτα, όπως όταν ήμουν παιδί!
Πολυτέλεια...
Πάω να βάλω εκείνο το πλυντήριο...
Γέμισε αυτή η Δευτέρα από ποστ - ιτ, προγράμματα, αναβολές, αναμονές.
Από θαμμένα "θέλω να", από χιλιάδες "πρέπει να" και εκατομμύρια ανοχές.
Αντοχές που τελειώσανε και ενοχές που εκείνο το παιδί έμεινε μόνο και λυπημένο στην παραλία να μετράει κόκκους άμμου και αστέρια...
Ξέρεις κάτι εαυτέ μου;
Παράτα τα όλα, σήκω, ντύσου και πάμε να δούμε την πανσέληνο ! Απόψε θα μετρήσουμε όλα τα άστρα του ουρανού! Όπως τότε...
