Απροσδόκητο το τώρα και το αύριο...

Απροσδόκητο το τώρα και το αύριο...(πηγή pixabay)

Κι' εκεί που είδα το φως σου βυθίστηκες πάλι στο σκοτάδι. Χάθηκες στα άγνωστα στενάκια και πλανιέσαι στην άβυσσο της ψυχής σου.

Σε φοβίζει αυτό που νοιώθεις, σε τρομάζει το φτερούγισμα της καρδιάς σου , αυτό που ίσως σε οδηγήσει στην ασύλληπτη ευτυχία. Ξέρεις ότι είναι αληθινό και θα σε παρασύρει σε μια μαγεία που θάθελες να ζήσεις αλλά φοβάσαι...και χάνεσαι... Δεν μιλάς, δεν απαντάς, μένεις στα άφωνα λόγια σου και υποφέρεις.

Τι τάμα να σου τάξω; Να δω το φως σου και πάλι και εκείνες τις απίστευτες σπίθες, που με κυνηγούσαν εκείνη την στιγμή, κι' ας καιγόμουν μαζί σου και στις στάχτες μας να γινόμασταν ένα... ένα που δεν μπορεί να γίνει στις γήινες μορφές μας, γιατί η μοίρα έτσι το θέλησε.

Κι' εκεί που ένοιωσα αυτό, το τόσα χρόνια, αταξίδευτο ταξίδι να κινά για τα διψασμένα μέρη του, χάθηκες μέσα στο δικό σου σεργιάνι, σ' αυτά που ήδη έχεις πάει και ζεις.

Ένα κάρμα ζώνει τις υπάρξεις μας και μ' ένα βλέμμα διατυπώνεται όλο αυτό το υποσυνείδητο θέλω. Ένα θέλω και για τους δύο που δεν έφτασε ποτέ στο στόμα...έμεινε εγκλωβισμένο μέσα στην καρδιά και ψάχνει...ψάχνει την διέξοδο από όλους αυτούς τους φόβους, γι' αυτούς που γύρο θα θεριώσουν  με αυτό που θέλεις και θέλω.

Συναπάντημα αναπόφευκτο, δυο ψυχές, δυο σώματα να γίνουν ένα χωρίς να ενωθούν ποτέ. Άγγιγμα ψυχής, παράξενο, ανεξήγητο. Πώς να το περιγράψω που είναι απερίγραπτο; Κι' όμως συμβαίνει, διαπερνά και τους δύο, το λένε τα μάτια και το φωνάζουν οι σιωπές μας, το ψιθυρίζει η απόσταση, που ενώ είμαστε τόσο κοντά, είμαστε, όμως, τόσο μακριά.

Σε φοβίζει αυτό το σίγουρο δεδομένο γύρο μας, αυτό το λάθος ή σωστό που βασανίζει τις σκέψεις μας. Μα σ' ένα άγγιγμα ψυχής πώς να μετρηθεί το λάθος και πώς το σωστό;

Πάλι δεν απαντάς, πάλι χάνεσαι και προσπαθώ ν' ακολουθήσω αυτό που μέσα σου κάνεις, να τσακίζεις κάθε τι δικό μου, αλλά και δικό σου.

Σκορπούμε και διαλύουμε σαν σκόνη, αυτό που προσμένει και περιμένει την στιγμή που θα πετάξουμε στο δικό μας ουρανό, μαζί με το γκρίζο και το γαλάζιο του.

Είναι κι' αυτό το άγνωστο που πάντα τρομάζει την ψεύτικη γαλήνη μας, αυτό το δήθεν σίγουρο. Αυτό το σίγουρο που ασφυκτικά μας κάνει να χαμογελάμε, ζώντας σε μια ψευδαίσθηση. Κι' αφήνουμε την πραγματικότητά μας να ξεγελιέται σαν κοροϊδία για σένα και για μένα.

Απροσδόκητο το τώρα και το αύριο μα η στιγμή έρχεται όλο και πιο κοντά, αργά και αθόρυβα. Μην φοβηθείς και δεν θα φοβηθώ....

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ