Βαρέθηκα… βαρέθηκα να έχω φωνή κι όμως να μην μπορώ να σου φωνάξω όσα θέλω…
Βαρέθηκα να σε βλέπω και να μη σε βλέπω…
Βαρέθηκα τα μηνύματα μου να πέφτουν σε τοίχους χωρίς πρόσωπο…
Βαρέθηκα τους ανοιχτούς κύκλους και τα συναισθήματα σε αναζήτηση...
Βαρέθηκα να νιώθω πολλά και να μη νιώθω τίποτα…
Κλεισμένη μέσα σε τέσσερις τοίχους, φοβάμαι να βγω έξω να αντιμετωπίσω τον κόσμο.
Είμαι φύσει ονειροπόλα...που ακόμα πιστεύει σε έναν άλλον κόσμο, έναν κόσμο που ίσως να υπάρχει μέσα μου, μονάχα!
Κι όμως, εγώ η ονειροπόλα, κάποιες φορές, παραδίνομαι στα “γιατί” που εσείς μου φτιάξατε! Εγώ δεν είχα “γιατί”. Μου τα φτιάξατε εσείς, όλοι εσείς που μαζί σας ονειρευόμουν, που προσπαθούσα εγώ για εσάς. Και κάπου εκεί, το όνειρο τελειώνει.
Εγκλωβίστηκα σε ένα αέναο “περίμενε”, σε στιγμές χαράς. Μόνο στιγμές. Και από κει και πέρα, ένα απόλυτο, πικρό κενό. Στιγμές που φεύγουν, που πρόσφεραν ένα χαμόγελο στα χείλη κι ένα μοίρασμα συναισθημάτων, που δόθηκε πολύ και πήρε το τίποτα!
Κουράστηκα να μεταφράζω σιωπές...
