Έβρεχε, ενώ ήταν καλοκαίρι. Μια μικρή ανατροπή του Ιούνη. Άκουγες τις σταγόνες να τρέχουν σαν παλαβές κάνοντας διαγωνισμό ποια θα φτάσει πρώτη στη γη. Ήθελες να πέσουν πάνω σου με δύναμη μήπως και σε ταρακουνήσουν, σε ξυπνήσουν, σου ξεπλύνουν τα μάτια! Ώστε να δεις καθαρά τι είναι αυτό που θέλεις. Και να σταματήσεις να συμβιβάζεσαι με οτιδήποτε λιγότερο. «Εγώ πια είμαι σε ρήξη με το λίγο», γράφει η αγαπημένη μου ποιήτρια, Κική Δημουλά.
Βγήκες στη βροχή και το μονοπάτι σου φωτίστηκε! Ο δρόμος ήταν μακρύς. Με τα καλά και τα κακά του. Με ξωτικά, μάγισσες, νεράιδες, μαγικά δέντρα, παγίδες. Δεν ήταν εύκολο να τον διαβείς χωρίς να κινδυνέψεις. Αλλά στη στροφή που αχνοφαινόταν στο τέλος του, κρυβόταν η ανατροπή που έψαχνες στη ζωή σου! Έτσι σου είχε υποσχεθεί μια νεράιδα που συνάντησες. Μάγια δε χρειάζονταν, σου είπε. Το μαγικό ραβδί ήταν το χέρι σου. Εκεί που θα έδειχνες ότι ήθελες να πας, εκεί θα πήγαινες. Αρκεί να το ήθελες πραγματικά. Τότε μόνο έρχεται η αλλαγή. Καθώς επίσης κι άμα κοιτάξεις κατάματα αυτό που φοβάσαι. Φοβάσαι να είσαι χαρούμενος, παραδέξου το! Φοβάσαι ότι θα είναι μια φούσκα που θα σπάσει και θα σε κόψει. Και θα πονέσεις.
Πολλές φορές είχες δει από μακριά αυτή τη στροφή στο τέλος του δρόμου σου, αλλά δεν τόλμαγες να ανακαλύψεις τι κρύβει. Κι όλο έκανες πάνω κάτω το ίδιο μονοπάτι. Και μόλις πλησίαζες λίγο παραπάνω προς τα εκεί, έφευγες τρέχοντας! Αυτή τη φορά όμως κάτι είχε αλλάξει μέσα σου. Είχε βραχεί το μέσα σου. Και είχε καθαρίσει ό,τι σε είχε «λερώσει» από το παρελθόν. Άφησες τις σταγόνες της βροχής να σε ποτίσουν με θετική ενέργεια και δύναμη. Κι έτσι άρχισες να ανθίζεις. Μύριζες καλοκαίρι! Από όπου περνούσες μετέφερες τη θετική σου ενέργεια, το άρωμα και τα χρώματά σου. Πολύχρωμα τα άνθη σου. Το πολύ θέλεις πια. Το αποφάσισες! Και έφτασες στη στροφή του δρόμου. Πήρες μια βαθιά ανάσα και έστριψες.
Η στροφή δεν ήταν μια απλή στροφή. Ήταν 180 μοιρών. Να θυμάσαι ότι τη μοίρα σου εσύ τη γράφεις! Κανείς άλλος. Αυτή τη στιγμή, λοιπόν, έγραφες την πιο καλή σελίδα από τις 365 του βιβλίου της ζωής σου για τη φετινή χρονιά. Θα ήταν η χρονιά σου! Τα μάτια σου δεν πίστευαν αυτό που αντίκριζαν. Ήταν ο παράδεισος! Ναι, τελικά υπάρχει. Κάποιοι θα πουν ότι βιάζεσαι να δώσεις την ονομασία «παράδεισος». Αλλά ο χρόνος είναι κάτι τόσο σχετικό. Κι όταν έχουν περάσει τέσσερις ώρες στον παράδεισο αλλά εσένα σου μοιάζουν μόνο για ένα τέταρτο και αυτό συμβαίνει ξανά και ξανά, τότε αντιλαμβάνεσαι κάτι. Ότι οι κανόνες δεν είναι ήδη γραμμένοι. Οι κανόνες είναι δικοί σου. Γράφονται από σένα. Και το παιχνίδι της ζωής θα το παίξεις όπως εσύ θέλεις. Όχι με «πρέπει» αλλά με «θέλω».
Θέλω να μπω στον παράδεισο και να βρέχει μόνο αστέρια. Και οι ευχές μου να πραγματοποιηθούν. Τι φοβάσαι; Κάν’ το! Ξέρεις πια τι θέλεις. Δείξ’ το! Περπάτα μέχρι εκεί με αργά και σταθερά βήματα και κοίταξε αυτό που θες στα μάτια. Τα δικά σου μιλούν. Το θέμα είναι αν τα απέναντί σου απαντούν. Περίμενε λίγο. Αφουγκράσου. Αν μείνεις, μη φοβηθείς τη χαρά κι αν φύγεις, μη φοβηθείς τη λύπη. Κάποια στροφή θα υπάρχει που θα κρύβει τον παράδεισο που αναζητάς. Μην τα παρατάς! Συνέχισε να περπατάς και να ανταγωνίζεσαι τις σταγόνες της βροχής. «Εγώ θα φτάσω πιο γρήγορα από εσάς στη γη μου», πες. Και τι θα γίνει, δες…
Η Μαρία Ιατρίδη είναι εκπαιδευτικός, δημοσιογράφος και συγγραφέας.
