Δε θέλω να σκέφτομαι. Το μυαλό μου πάντα γυρίζει σε κύκλους. Ομόκεντρους. Σταματημό δεν έχει. Όλα ένα σπειροειδές νανούρισμα εφιαλτικό, που καταλήγει στο κέντρο... στο μηδέν...
Εκεί στο μηδέν μουδιάζουν όλα. Μια έκρηξη γίνεται και «μπαμ» διαλύονται οι σκέψεις και θολώνω απ’ τη σκόνη. Ύστερα έρχεται η ομίχλη . Ένα σύννεφο πηχτό και γαλήνιο. Σύννεφο που με διασπά και με ζαλίζει και..κοιμάμαι. Κοιμάμαι και βρίσκω παρηγοριά στα όνειρα. Έρχονται τα όνειρα και όλα είναι όπως πρέπει. Ξυπνάνε τα φαντάσματα. Ακούω τη φωνή τους. Βλέπω την μορφή τους. Πηγαίνω στον κόσμο τον άγνωστο, των πεθαμένων και πίνω μαζί τους ζεστό κρασί.
Βυθίζομαι. Ο ύπνος είναι υπέροχα βαθύς. Οι σκέψεις σταματάνε.
Οι κύκλοι εξαφανίζονται και εγώ ζω!
Ξυπνάω... μου λείπω. Μου λείπει αυτό το άλλο πλάσμα που δεν υπάρχει πια. Ή υπάρχει μόνο όταν κοιμάμαι. Μου λείπω τόσο πολύ, που προσπαθώ να με χορτάσω. Μέσα από την μοναχικότητα και τη μοναξιά. Όταν είμαι μόνη μου, είμαι εγώ και εκείνη, η φωτεινή. Την αγαπάω. Την αγαπάω πολύ. Την αγαπώ γιατί έβλεπε χρώματα στα σκοτάδια. Την αγαπώ γιατί ένιωθε πληρότητα όταν έδινε. Την αγαπώ γιατί πίστευε στο καλό. Την αγαπώ γιατί ήταν υπέροχα ηλίθια αθώα στην καρδιά.
Τη νοσταλγώ. Την προσκαλώ να μου κάνει παρέα όταν διαβάζω ή όταν βλέπω ταινίες ή όταν ακούω μουσική. Για να γλυκάνω. Για να νιώσω. Για να γεμίσω ξανά. Να αισθανθώ. Μα κάποτε τελειώνουν και τα βιβλία και οι μουσικές και οι ταινίες και ο ύπνος με τα όνειρα.
Ξυπνάω εγώ, που δεν ξέρω τι είμαι εγώ ή εκείνη; Εγώ.
Έχω έναν όμορφο παράδεισο για εκείνη. Μέσα μου. Της πάει ο παράδεισος. Η θλίψη και το σκοτάδι δεν της πάνε. Κάποιες φορές πιστεύω ότι πέθανε. Ένα φερετράκι μικρό μέσα μου με εκείνη. Την κοιτάζω και λέω …τι κρίμα… Κρατάει λουλούδια στα χέρια , μα ακόμα δεν τολμώ να τη βαφτίσω νεκρή. Ίσως δεν πέθανε. Ίσως απλά κοιμάται πεθαμένη. Δεν θέλω να τη θάψω. Δεν μπορώ.
Κάθε βράδυ κοιμάμαι και πεθαίνω και εγώ. Έτσι συναντιόμαστε και είναι όμορφα ξανά. Μα ίσως έφτασε η ώρα να παραιτηθώ πια από αυτήν και να δεχτώ εμένα.. Ίσως πάλι δε μου αρέσω πολύ γι‘ αυτό και την αναζητώ.
Δεν μπορώ όμως να ζω περιμένοντας τον ύπνο μου για να τη συναντήσω.
Χρειάζεται να την αφήσω να αναπαυθεί.
Να αναπαυθώ και εγώ.
