Ένα πράγμα καταλαβαίνω ολοένα και περισσότερο, σε αυτή τη ζωή: Όλα κρίνονται από συμπεριφορές. Τις μεγάλες, τις μικρές θυσίες. Την προσπάθεια. Την ανταπόδοση.
Όταν σβήσουν τα φώτα της "σκηνής" και μείνεις περιμένοντας τον άνθρωπο αυτόν που θα σε αγκαλιάσει και θα σε πάρει από το χέρι.Πόσο γρήγορα και ανιδιοτελώς, θα είναι ο άνθρωπός σου εκεί...Όσο κι αν ακόμη εθελοτυφλείς, λαχταρώντας την παρουσία κάποιων ανθρώπων που απομακρύνθηκαν, μα, κοίτα, πως τελικά,ποτέ δεν υπήρξαν πραγματικά. Μόνο μέσα στο μυαλό σου. Εκεί που είχες πλάσει την ανδρική, την πιο ερωτική τους εικόνα, στις λίγες φορές που μοιραστήκατε.
Πού είναι αυτή η τόσο ανδρική εικόνα τώρα; Εξαφανίστηκε χωρίς λόγια... Κι εσύ, παραμένεις δέσμια, σε λόγια πλαστικά, σε υποσχέσεις ανύπαρκτες και κίβδηλες.
Κι όμως, στον αντίποδα, υπάρχουν άνθρωποι που σου απλώνουν δειλά το χέρι, για να μοιραστείτε ό,τι μπορούν να σου δώσουν, που δημιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες, από το τίποτα, μόνο και μόνο, για να δουν ένα χαμόγελο στα πικραμένα σου χείλη, να γυρίσουν γλυκά να σου πουν: "Έι, ανέβα". Ανέβα γιατί το αξίζεις, γιατί έχεις περάσει πολλά και φτάνει πια! Ανέβα, γιατί φωτίζεται το πρόσωπό σου, ανέβα γιατί όταν χαμογελάς, σου πάει...
Ανέβα, γιατί δεν είπαμε ότι και στα δύσκολα μαζί;
Κοιτάς, χαμηλώνεις τα μάτια με ένα νεύμα, γιατί αυτό είναι υπεραρκετό. Για το τώρα, το μετά και το πάντα.
Για τον Χάρη.
