Ο ανθρώπινος νους έχει τους δικούς του αμυντικούς μηχανισμούς για να διαχειριστεί την αποτυχία, την απουσία ή την απόρριψη. Το «ουδείς αναντικατάστατος» είναι μια φράση που εντάσσεται σ’ αυτούς τους μηχανισμούς.
Έρχεται όπως το φιλικό χτύπημα στην πλάτη στις περιπτώσεις εκείνες που ο θυμός, η απογοήτευση ή η θλίψη πρέπει να εξισορροπηθούν για να καταλαγιάσει το αίσθημα της ματαίωσης και για να ανατροφοδοτηθεί η αυτο-εκτίμηση και η αυτοπεποίθησή μας.
Είναι γεγονός πως οι άνθρωποι έρχονται και παρέρχονται στη ζωή μας, οι έρωτες σβήνουν για να δώσουν οι στάχτες τους την ευκαιρία σε μια καινούρια σπίθα, οι σχέσεις κλείνουν τον κύκλο τους για να δώσουν τη σκυτάλη στον επόμενο που περιμένει στη σειρά.
Ναι, είναι πολλά αυτά που μπορούν να αντικατασταθούν. Και είναι πολλοί εκείνοι που κάνουν εύκολη αυτήν την αντικατάσταση. Είναι μια φυσιολογική διαδικασία της ζωής, ώστε να μπορεί ο άνθρωπος να αντέχει στα δύσκολα και να κρατάει σε εγρήγορση την ελπίδα και τις προσδοκίες του.
Με εξαίρεση τους γονείς και τα παιδιά μας, υπάρχουν, όμως, κάποιοι άνθρωποι, που είναι αναντικατάστατοι. Ελάχιστοι αντιστοιχούν στον κύκλο της ζωής του καθενός μας.
Είναι εκείνοι που ήρθαν και κούμπωσαν πάνω στην ύπαρξή μας καθοριστικά και απόλυτα. Έγιναν ένα με τη σάρκα μας. Άφησαν το αποτύπωμα της μυρωδιάς και της ανάσας τους σε κάθε κύτταρό μας. Έγιναν το σημάδι που πάντα θα πονάει όταν αλλάζει ο καιρός. Έγιναν η ανατολή και το λιόγερμα της μέρας μας. Έγιναν χάδι και φιλί τις νύχτες της ανημπόριας.
Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που εκμηδένισαν την απόσταση ανάμεσα στη καρδιά και στο μυαλό. Ακύρωσαν κάθε κόκκινη γραμμή. Έδωσαν όνομα στις υπερβάσεις μας. Έγιναν όλες οι ευκαιρίες που είχαμε κρυμμένες στα αποθέματά μας.
Όλοι οι επόμενοι έρχονται να γίνουν οι κομπάρσοι που συνοδεύουν σχεδόν αδιάφορα τις στιγμές μας για να κυλήσει πιο εύκολα η ρόδα της ζωής μας. Δεν έχουν όμως τη δύναμη να της αλλάξουν πορεία. Δεν έχουν τη δύναμη να γίνουν ανατροπή. Γιατί κάποιες ιστορίες τις ζεις μόνο μια φορά. Κι οτιδήποτε επαναλαμβάνεται, δεν έχει τον ενθουσιασμό, την ορμή και την υπέρβαση της πρώτης φοράς.
Ναι, τελικά κάποιοι άνθρωποι είναι αναντικατάστατοι. Έχουν κλειδωθεί μέσα μας κι έχουν πετάξει το κλειδί.. Κανένας δε θα μπορέσει ποτέ να πάρει τη θέση τους, κανένας δε θα μπορέσει ποτέ ξανά να σπρώξει τη ζωή μας πιο πέρα από τα όριά της, όπως εκείνοι. Και κανένας δε θα μπορέσει ποτέ να συνταιριάξει τόσο απόλυτα την καρδιά, το κορμί και το μυαλό μας, όπως εκείνοι.
«Ουδείς αναντικατάστατος», εκτός από εκείνες τις εξαιρέσεις που λυτρώνουν, που πονούν, που συντροφεύουν το φως και το σκοτάδι μας.
