Η γλώσσα του σώματος είναι πολλές φορές πιο ηχηρή από οποιαδήποτε λέξη.
Έρχεται να περάσει το μήνυμά της όταν οι λέξεις δε βρίσκουν τον χώρο και τον χρόνο που χρειάζονται για να απλωθούν και να ζυμωθούν, δε βρίσκουν τη διέξοδο που θα τις λυτρώσει.
Αυτή την ικανότητα της μη λεκτικής επικοινωνίας την έχουμε όλοι, όπως και όλοι μας διαθέτουμε την αντίστοιχη ικανότητα να αντιλαμβανόμαστε ότι κάτι συμβαίνει με το παιδί μας, με τον σύντροφό μας, με τα αδέλφια και τους στενούς μας φίλους χωρίς να χρειάζεται να ειπωθούν λέξεις.
Στην περίπτωση αυτή των αγαπημένων μας είναι λάθος να μιλάμε για διαίσθηση. Η ικανότητα αυτή είναι μια καθαρή γνώση, η οποία καλλιεργείται μέσα από την καθημερινή και χρόνια επαφή και συναισθηματική ανταλλαγή. Δε διαισθάνεσαι το σβησμένο χαμόγελο, το κουρασμένο βλέμμα, την απομάκρυνση. Τα αναγνωρίζεις σαν ένα ξένο σώμα μέσα στις κοινές στιγμές.
Είναι φορές, ωστόσο, που αρνείσαι να παραδεχτείς τη σημασία που μπορεί να έχουν αυτά τα μη λεκτικά σημάδια. Κι αυτό όχι από έλλειψη αγάπης, αλλά από φόβο ή ανασφάλεια για το πώς θα διαχειριστείς την παραδοχή τους. Τα κοιτάζεις με μάτια κλειστά. Είναι πιο ασφαλές να προσποιείσαι πως δεν υπάρχουν, να τα προσπερνάς ή να τα παρερμηνεύεις, κατά τον πιο ανώδυνο για σένα τρόπο, από το να τα ονοματίσεις και να προσπαθήσεις να αποδείξεις τη δυναμική που έχει η παρουσία σου στη ζωή του άλλου για να τα αλλάξει.
Η γνώση είναι ευθύνη. Και η ευθύνη απαιτεί δράση. Ενώ αντίθετα η επιλεκτική «άγνοια» γίνεται το άλλοθι της αδράνειας, συναισθηματικής ή πρακτικής. Και στο όνομα αυτής της «συναισθηματικής αδράνειας» επιλέγεις να σκεπάσεις κάτω από το χαλάκι αυτά που πληγώνουν και δημιουργούν αποστάσεις με τη σιωπή τους. Μια σιωπή που σιγοντάρει πολύ βολικά τη δική σου, μια σιωπή που κραυγάζει μέσα από τη γλώσσα του σώματος.
Ο έρωτας μπορεί να μη χρειάζεται απαραίτητα τις λέξεις για να εκφραστεί, αλλά η αγάπη προϋποθέτει ότι μπορείς να ερμηνεύσεις τα μηνύματα που λαμβάνεις μέσα από τη γλώσσα του σώματος και να καταλάβεις αν αυτά είναι της συναισθηματικής πληρότητας ή της ανικανοποίητης ζωής.
Γι’ αυτό και την επόμενη φορά που θα διαβάσεις τη γλώσσα του σώματος των αγαπημένων σου, μη σιωπήσεις μέσα σου. Να σκεφτείς ότι αυτή τη γλώσσα μπορείς να την αναγνωρίσεις μόνο εσύ. Και ίσως να είσαι μόνο εσύ αυτός που μπορεί και πρέπει να την «ξεκλειδώσει» με τις πράξεις εκείνες που διασφαλίζουν το αίσθημα της ασφάλειας στους ανθρώπους που μοιράζονται μαζί σου τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής τους.
Ίσως αυτό να περιμένουν από σένα. Να γίνουν λόγια τα συναισθήματα που δεν μπορούν να εκφραστούν και πράξεις τα λόγια που δεν βρίσκουν τον τρόπο για να ειπωθούν.
Κι αυτό ισχύει πάντα και μόνο αμοιβαία!
