Έρχεται απλά μια ανακοίνωση, δίχως να τους αφήνεις χρόνο να συνειδητοποιήσουν όλα αυτά που θα ακολουθήσουν. Στην αρχή η λέξη μετανάστευση τους ξενίζει και τους φοβίζει.
Καθόλου άδικα βέβαια. Ζητάμε να ζήσουν μια κατάσταση που σίγουρα θα τους δημιουργήσει πολύ άγχος. Αναγκάζονται τα παιδιά μας ν΄ αφήσουν πίσω φίλους και ένα οικείο περιβάλλον.
Είναι πολύ δύσκολο στην αρχή να κατανοήσουν τους λόγους αυτής της ριζικής αλλαγής. Είναι πολύ δύσκολο και πολλές φορές νιώθεις "λίγος" στο να μπορέσεις ν΄ απαντήσεις στα ερωτήματά τους.
Εύχεσαι αυτά που διαβάζεις στα μάτια τους, να μην τα ακούσεις από το στόμα τους, γιατί πραγματικά δεν μπορείς να βρεις απαντήσεις για όλα αυτά τα γιατί.
Μπορείς να κατανοήσεις όλα αυτά που αλλάζουν στη ζωή τους, στην καθημερινότηταά τους. Χάνουν τη σιγουριά τους, τις σταθερές αξίες τους κι ένα ελεγχόμενο μέχρι εκείνη τη στιγμή περιβάλλον. Θα κληθούν να περάσουν από πολλά στάδια μέχρι να πατήσουν πάλι γερά στα πόδια τους.
Έχουν όμως μέσα τους όλη τη δύναμη και τη θέληση να διαχειριστούν την συγκεκριμένη κατάσταση.
Το παιδί έρχεται αντιμέτωπο με όλα αυτά τα νέα δεδομένα. Έχει να χτίσει μια καινούργια ζωή, με τίποτα γνωστό.
Μια ξένη χώρα, μια άγνωστη γλώσσα, ένα σχολείο που δε θυμίζει τίποτα από εκείνο που μοιραζόταν κάθε στιγμή με τους φίλους του.
Ψάχνει να βρει άλλα ενδιαφέροντα και καινούργιες δραστηριότητές σύμφωνα με τα τωρινά δεδομένα.
Έχει ανάγκη την συναισθηματική στήριξη και βοήθεια για να μπορέσει να περάσει, όσο το δυνατόν λιγότερο αναίμακτα, όλο αυτό. Πολλά ξεσπάσματα, είναι αναμενόμενα και απολύτως φυσιολογικά. Είναι πολλές οι φορές που μετά από ακόμη ένα ξέσπασμα, σε κοιτά στα μάτια ζητώντας από σένα να του πεις πως το καταλαβαίνεις.
Δεν έχεις δικαίωμα να του πεις οτιδήποτε άλλο, όσο και να πονάς βρίσκεις δύναμη.... Του υπενθυμίζεις όλα όσα έχει κερδίσει μέχρι τώρα. Πόσα "δεν μπορώ" του γίνανε "τα κατάφερα".
Εντάχτηκε σε μια τάξη καινούργια και σε μια άγνωστη χώρα, κέρδισε φίλους, δεν τα παράτησε, όσο και να λύγιζε. Ακόμη και τις φορές που θα κλειστεί στο δωμάτιο και θα ψάχνει τα δικά του κομμάτια...
Εσύ μένεις εκεί να του θυμίζεις, πως ενώ όλα στα μάτια του και στη ζωή του γκρεμίστηκαν, αυτό λιθαράκι - λιθαράκι τα κτίζει όλα από την αρχή. Κρατά μέσα του όλα αυτά που του δίνουν δύναμη, τους φίλους, τους συγγενείς που άφησε.
Ό,τι μέχρι τώρα αποτελούσε την καθημερινότητά του. Του λες πως ό,τι υπάρχει στην ψυχή μας μένει πάντα ζωντανό. Μαθαίνει να χαμογελά σε κάθε προσωπικό του αγώνα, έμαθε πως η αδράνεια είναι ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί σ΄ έναν άνθρωπο.
Όταν έχουμε όνειρα και στόχους ξεπερνάμε τα εμπόδια.
Μαθαίνουμε να εξελισσόμαστε και ν΄ αποφεύγουμε την στασιμότητα.
Όσον αφορά στην μετανάστευση, θα του απαντούσα τώρα, πως ρίζες έχουν μόνο τα δέντρα. Οι άνθρωποι έχουμε πόδια και αυτό μας κάνει δυνατούς και ικανούς να πηγαίνουμε, όπου η ζωή μας θα αποκτά νόημα!
Η αξία σε όλα είναι στο να μάθεις να αγωνίζεσαι, όπου κι αν βρίσκεσαι....
