Πολλά τα χρόνια της μοναξιάς της.
Πολλά τα βράδια που τα έβαλε με το μαξιλάρι της.
Πολλά τα ανάθεμα για τους ανθρώπους που γνώρισε κι έχασε.
Λες κι έφταιγε εκείνη. Δεν έφταιγε!
Η ανάγκη της για αγάπη την ωθούσε να πιστέψει πως ήρθε. Κάθε φορά που της χτυπούσε η πόρτα, άνοιγε με χαρά. Έλεγε πως τώρα είναι η ώρα της. Έλεγε πως τώρα δε θα την πατήσει.
Πόσο το περίμενε αυτό το happy end και πάλι το έχανε μέσα από τα χέρια της.
Λες και δεν ήταν άξια να το ζήσει.
Σα να μην ήταν στο ριζικό της αυτό το απόλυτο.
Μα γιατί; Τη ρώτησε χίλιες φορές γιατί έπρεπε να συμβαίνει συνέχεια σε εκείνη. Κι εκείνη, η μία, της έλεγε πως έτσι έπρεπε. Δεν ήθελε, όμως, να πρέπει! Αυτά τα γιατί... Αυτά δεν την άφηναν να κλείσει τα μάτια της τα βράδια και να ησυχάσει. Κι ένιωθε μόνιμα βαριά την καρδιά της.
Με νεύρα αντιμετώπιζε κάθε κατάσταση.
Με απελπισία μιλούσε σε όποιον τολμούσε να της πει πως πρέπει να περιμένει.
Αυτή που μια ζωή περίμενε τώρα αποφάσισε πως δε θέλει πια.
Ώσπου το καμπανάκι της, εκείνη που σε όλα της έδειχνε το φως, την ξύπνησε ξανά από τον λήθαργο.
Της έδειξε τον τρόπο να ξεκουνηθεί ξανά.
Δεν της μίλησε, δεν της έκανε εκείνες τις μεγάλες κουβέντες, μόνο της είπε πάμε παρακάτω.
Γιατί όλα είναι στο μυαλό!
