Μεγάλωσα, έπαθα κι έμαθα να μην πιστεύω πια σε μεγάλους όρκους

Μεγάλωσα, έπαθα κι έμαθα να μην πιστεύω πια σε μεγάλους όρκους

Δε θέλω να φανώ μίζερη στα δικά σου μάτια…
Πολύ δύσκολο να σε βάλω στο πετσί μου.

Ακόμα και αν περπατήσεις στον ίδιο δρόμο με τα δικά μου παπούτσια, ίδιο δεν μπορεί να είναι.
Για κανέναν δεν είναι.
Και μη νομίσεις, δεν είμαι αχάριστη. Πέρασα πολλά για να είμαι.
Τον δρόμο μου εγώ θα τον βρω, με όποιο κόστος.
Θα παλέψω, αλλά την άκρη θα τη βρω!

Μου λες, “εγώ θα είμαι εδώ, για πάντα!”
Μη μου το λες!
Δεν πιστεύω πια σε μεγάλους όρκους.
“Για πάντα”, σε σχέση με τι;
Αφού όλα σχετικά είναι στον χωροχρόνο μας. Άσε που δεσμεύει. Και ό,τι δεσμεύει, είναι φυλακή.
Κι εγώ, τέτοιες “φυλακές”, τις ξορκίζω με μανία, πλέον...

Μεγάλωσα, έπαθα, έμαθα.
Ξέρω μόνο ότι υπάρχει το “τώρα” και το “όσο σε αντέχω και με αντέχεις” μάτια μου.
Αυτή είναι η πιο ειλικρινής δήλωση.