Μια συγγνώμη… πόσες φορές στη ζωή μας την είπαμε και πόσες άλλες την ακούσαμε;
Άραγε πόσες πληγές είναι ικανή να σβήσει, πόσα όνειρα πίσω να γυρίσει και πόση απόσταση να μειώσει;
Άνθρωποι που χάθηκαν χωρίς λόγο, απομακρύνθηκαν από τη ζωή μας κι εμείς μείναμε πίσω να προσπαθήσουμε να απαντήσουμε σε όλα εκείνα τα αναπάντητα ερωτήματα.
Περνάνε τα χρόνια, λες άντε και τις έκλεισα τις πληγές και συνήθισα κι εκείνη την απουσία, που πάντα τρυπούσε την ψυχή μου.
Εδώ σε θέλω τώρα, όταν ακούσεις εκείνο το πολυπόθητο συγγνώμη, τι κάνεις; Σίγουρα φοβάσαι όχι τον άλλο, εσένα φοβάσαι μήπως και δεν αντέξεις τον πόνο για άλλη μια φορά.
Σίγουρα η συγγνώμη από μόνη της είναι βαριά κουβέντα, κρύβει πολλές υποσχέσεις μέσα της.
Καλό είναι λοιπόν πριν την πούμε ν΄ αναλογιστούμε και το βάρος της.
Δε λέω… σίγουρα η "σωτηρία της ψυχής "είναι πολύ μεγάλο πράγμα.
Αλλά το να κλείνεις πληγές, να συμφιλιώνεσαι με φαντάσματα του παρελθόντος και να συνηθίζεις απουσίες είναι ακόμη μεγαλύτερο.
Καλό είναι λοιπόν τα συγγνώμη να τα κρατάμε σαν κάτι ιερό, να τα δίνουμε σαν όρκο στο ότι δε θα σου ανοίξω άλλη πληγή, ήρθα μόνο για να σου κλείσω εκείνη που ήδη σου έχω αφήσει ανοιχτή.
