Δυσλεκτικός είμαι, όχι χαζός!

Δυσλεκτικός είμαι, όχι χαζός!

H πολυβραβευμένη ταινία μικρού μήκους «Είμαι δυσλεκτικός» (“I am dyslexic”) δημιουργήθηκε από δύο Νορβηγούς φοιτητές και ήρθε για να μας παρουσιάσει με ένα συγκινητικό τρόπο τη ζωή ενός παιδιού με δυσλεξία. Ακόμα και η μουσική είναι δυναμική αλλά και μελαγχολική συγχρόνως. Ακριβώς όπως τα συναισθήματα που βιώνει ένα δυσλεκτικό παιδί.

«Με κοιτάζουν και νομίζουν πως είμαι χαζός» είναι κάτι που τα περισσότερα παιδιά με δυσλεξία αναφέρουν πως το έχουν βιώσει. Η ταμπέλα του τεμπέλη ή του χαζού τα ακολουθεί πολλές φορές για όλη τους τη ζωή και τις περισσότερες φορές φτάνουν στο σημείο να πιστέψουν και τα ίδια τα παιδιά πως αυτή είναι η πραγματικότητα.

Ο ήρωας του animation βιώνει την κοροϊδία από τους συμμαθητές και ύστερα την απογοήτευση και την παραίτηση, καθώς αισθάνεται πως όσο και να προσπαθεί δεν θα καταφέρει να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του εκπαιδευτικού συστήματος αλλά και στις απαιτήσεις της κοινωνίας. Αισθάνεται όπως κάθε παιδί με δυσλεξία.

Στον κόσμο των βιβλίων εκείνος βλέπει το χάος και τη μαυρίλα, τα γράμματα είναι μικροσκοπικά και νιώθει να τον καταβροχθίζει όλο αυτό το βουνό από βιβλία.

Ναι σίγουρα τα παιδιά με δυσλεξία νιώθουν να έχουν μπροστά τους ένα βουνό να ανέβουν. Κάθε μέρα δίνουν τη μάχη τους. Και ναι προσπαθούν να ανέβουν. Αλλά κοιτάζοντας την απομακρυσμένη κορυφή απογοητεύονται, χάνουν τον στόχο τους και αποπροσανατολίζονται.

Για αυτό είναι σημαντικό να καθοδηγούμε αυτά τα παιδιά στο να θέσουν μικρούς και εφικτούς στόχους, να βλέπουν τη διαδρομή που καλύπτουν καθημερινά, να θυμούνται από πού ξεκίνησαν και πού έφτασαν. Έτσι μπορούν να απολαύσουν περισσότερο τη διαδικασία της μάθησης αλλά και να αγαπήσουν τον εαυτό τους για όσα έχουν καταφέρει.

Γιατί όπως και να το κάνουμε μία είναι η αλήθεια: αυτό που ένα άλλο παιδί μαθαίνει  με μικρή προσπάθεια, εύκολα ή ακόμα και αυτόματα, το παιδί με δυσλεξία πρέπει να μοχθήσει, να θυμώσει με τον εαυτό του, να κουραστεί, να πιστέψει ότι κάτι δεν πάει καλά με το μυαλό του, ώσπου τελικά να βρει τον δρόμο προς τη μάθηση.

Ναι, τον βρίσκει όμως. Με καθοδήγηση, υπομονή και υποστήριξη.

Γιατί όμως πρέπει να αγωνίζονται να αποδείξουν ότι δεν είναι χαζά;

Γιατί πρέπει να έχουν να αντιμετωπίσουν και τη σύγκριση με τα άλλα παιδιά ή τον χλευασμό από συμμαθητές;

Γιατί να μην είναι δικαίωμά τους να είναι διαφορετικά, να μαθαίνουν διαφορετικά, να σκέφτονται διαφορετικά;

Αυτά τα παιδιά θέλουν κάποιον στο πλευρό τους. Έχουν ανάγκη να τα καταλάβει κάποιος. Κυρίως θέλουν την κοινωνία και το εκπαιδευτικό σύστημα στο πλευρό τους. Είναι σημαντικό να ενημερώνονται τα ίδια τα παιδιά για τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσουν, να τους εξηγήσουμε γιατί τους συμβαίνει όλο αυτό και να τα βοηθήσουμε να βρουν τον δικό τους τρόπο να μαθαίνουν. Αλλά είναι εξίσου σημαντικό να ενημερωθούν και να ευαισθητοποιηθούν όλα τα παιδιά γύρω από τη φύση της δυσλεξίας. Να ξέρουν πως ένα παιδί με δυσλεξία δεν είναι χαζό, δεν είναι κακός ή αμελής μαθητής. Είναι απλά ένα παιδί που μαθαίνει αλλιώς.

Ας μας έχουν λοιπόν στο πλευρό τους.

Γιατί έτσι δεν θα χρειάζεται να φωνάζουν: “I am dyslexic, I am not stupid”.

Γιατί έτσι το βουνό φαντάζει μικρότερο και η ανάβαση λιγότερο κουραστική.

Γιατί έτσι “Το σκοτάδι του ενός, δυο μαζί το κάνουν φως…”