Δε μου αρέσει ο εαυτός μου. Να τον αλλάξω ή να τον αγαπήσω;

Δε μου αρέσει ο εαυτός μου. Τι να κάνω για να τον αλλάξω; Ή μήπως να τον αγαπήσω;

Να συστηθώ: Είμαι μια γυναίκα που διανύω τη 40ή δεκαετία της ζωής μου, εργαζόμενη, μαμά, σύζυγος, κόρη, νύφη, αδερφή, που αγαπάω την προσωπικότητά μου, αλλά δε νιώθω και τόσο καλά με την εικόνα μου...

Ο λόγος; Τα περιττά κιλά μου, που ομολογουμένως,  είναι  ανασταλτικός παράγων για πολλές δραστηριότητες που θα μπορούσα να έχω!

Είμαι άνθρωπος αυθεντικός και ευθύς, με ευαισθησίες αλλά και δυναμισμό, που θέλω τους ανθρώπους μου ευτυχισμένους και ισορροπημένους και προσπαθώ γι' αυτό,  κάνοντας ότι περνάει από το χέρι μου, παραμελώντας πολλές φορές (τις περισσότερες θα 'λεγα) εμένα και τις ανάγκες μου...

Είμαι επίμονη και πεισματάρα κι ευτυχώς με χιούμορ (αυτό είναι που με σώζει και με βγάζει από τη δύσκολη θέση τις περισσότερες φορές,  ή τουλάχιστον έτσι νομίζω!)  Εκτιμώ τον εαυτό μου και  συνήθως πετυχαίνω τους στόχους μου.

Δεν έχω θέματα αυτοπεποίθησης και αυτοεκτίμησης...

Στην ερώτηση «αν μου αρέσει ο εαυτός μου», θ' απαντήσω με δισταγμό: ναι, εν μέρει...κι αυτό το «εν μέρει»  είναι το πρόβλημά μου.

Με χαρακτηρίζουν ως άνθρωπο πληθωρικό! Και ναι, είμαι ! Σε όλα μου!

Φυσικά και δεν υπήρξα  παχύσαρκη «από πάντα» , απλά δε θυμάμαι πια, πότε ήταν η τελευταία φορά που προσπάθησα εντατικά να κάνω κάτι για να μου αρέσει περισσότερο ο εαυτός μου (εξωτερικά) ...

Η πρώτη εικόνα που κάποιος αποκομίζει όταν με συναντήσει, σίγουρα δεν είναι αυτή που θα ήθελα και υπό άλλες συνθήκες το μαύρο δε θα ήταν το αγαπημένο μου χρώμα...Ούτε τώρα είναι, αλλά τα περισσότερα ρούχα μου είναι μαύρα για να «κόβουν»...Έχω πιάσει τον εαυτό μου να ζηλεύει άλλες γυναίκες που τα ρούχα δείχνουν  όμορφα πάνω τους και θα ήθελα να φορώ όλα τα χρώματα της ίριδας και του ουράνιου τόξου χωρίς να μου «προσθέτουν»...

Είμαι περήφανη για μένα και για όσα έχω καταφέρει και πραγματικά απορώ με τον εαυτό μου, πως ενώ η αυτοπεποίθησή μου είναι γενικά υψηλή, ειδικά σ' αυτό το θέμα είναι ανύπαρκτη!

Έχω εγκλωβιστεί, σ' έναν φαύλο κύκλο με αρκετά παραπανίσια κιλά, λόγω του κοιμισμένου μεταβολισμού μου ή της αδράνειάς μου να τον ξυπνήσω κι αυτή είναι ίσως η χειρότερη τιμωρία στην οποία έχω υποβάλει τον εαυτό μου, να ζει δηλαδή, σ' ένα σώμα που δε του αρέσει και που νιώθει άβολα μέσα σ' αυτό...

Καλή η προσωπικότητα και βαρυσήμαντη και φυσικά ο άνθρωπος δεν είναι αυτό που φαίνεται, ή αυτό που βλέπουν οι άλλοι (αν το προτιμάτε) αλλά  αυτό δε φτάνει και δη στην εποχή που η εικόνα παίζει τόσο σημαντικό ρόλο και οι "ευτραφούλες", "ευσωμούλες", "χοντρούλες", βιώνουν απίστευτο ρατσισμό, που πιστέψτε με, καταγράφεται στα κατάβαθα της ψυχής τους με πολύ αρνητικό τρόπο...

Αγαπώ πολύ τη θάλασσα, αλλά δεν την απολαμβάνω όσο θα ήθελα, λόγω της εικόνας μου και των κόμπλεξ που μου έχουν δημιουργηθεί...

Έχω περάσει τα καλύτερα χρόνια μου ως γυναίκα, «ταμπουρωμένη»  μέσα σε φαρδιά κι άκομψα, σκούρα ρούχα  κι ενώ αγαπώ πολύ τα παιδιά μου και τον άντρα μου -που θα ήθελαν μια πιο αδύνατη και πιο σικάτη μαμά και σύζυγο- παρόλα αυτά δεν κατάφεραν να γίνουν η «κινητήριος δύναμη»  ώστε να βάλω σε εφαρμογή το σχέδιο «προσέχω τον εαυτό μου» και να μείνω προσηλωμένη σ' αυτό...

Όχι ότι δεν προσπάθησα. Έχω προσπαθήσει πολλές φορές,  ίσως με λάθος τρόπους, λάθος δίαιτες, λάθος τακτικές, λάθος ψυχολογία.  Άλλες είχαν κάποια αποτελέσματα, άλλες όχι, αλλά σίγουρα τα τελευταία χρόνια απογοητευμένη έχω αφήσει το «θεματάκι»  στην άκρη. Το χειρότερο δε, είναι ότι προσπάθησα να αποδεχτώ ότι δε μπορώ να κάνω τίποτα πια, ώστε ν΄αλλάξω την εικόνα μου!

Μέγα λάθος (!) αφού όλα είναι θέμα επιλογών κι αποφάσεων…και ποτέ δεν είναι αργά ν' αποφασίσουμε να κάνουμε κάτι καλό για τον εαυτό μας και την υγεία μας!

Το σημαντικότερο είναι να στραφούμε εντός μας, να εντοπίσουμε την πηγή του προβλήματος και να τα «βρούμε»  με τον εαυτό μας!

Όσο σημαντικό είναι να τον  αγαπάμε και να τον αποδεχόμαστε, άλλο τόσο είναι, να τον φροντίζουμε και ν' αποφασίζουμε ν' αλλάζουμε όσα δε μας αρέσουν πάνω του. Πρωτίστως για το δικό μας καλό και τη ψυχική μας ισορροπία κι ύστερα για να ευχαριστήσουμε τους ανθρώπους  π' αγαπάμε... Το ζητούμενο είναι ν' αρέσουμε  σ' εμάς, αδιαφορώντας για τη γνώμη των άλλων.  Πόσο εφικτό είναι όμως αυτό;

Από προσωπική εμπειρία, θ' απαντήσω πως,  αν δεν είναι ακατόρθωτο, σίγουρα είναι πολύ δύσκολο να το κατακτήσει κανείς και χρειάζεται πολλά κότσια και χρόνια αυτογνωσίας!

Κακά τα ψέματα, όση αυτοεκτίμηση κι αν έχεις, δε γίνεται να μη σ' επηρεάσουν τα υποτιμητικά βλέμματα και τα σχόλια για την εικόνα σου μόλις γυρίσεις την πλάτη κι ατάκες του τύπου «οι μεγάλες καρδιές δε χωράνε σε μικρά σώματα»  είναι απλά ατάκες που προσπαθούν να καμουφλάρουν την αμηχανία σου, επειδή δε νιώθεις καλά...

Στην περίπτωση που αυτό, που εσύ βλέπεις στον καθρέφτη δε σε ικανοποιεί και σε κάνει να νιώθεις άβολα, αυτόματα σου δημιουργεί κόμπλεξ και  σου ρίχνει την αυτοπεποίθηση.

Όταν δε νιώθουμε καλά μ' αυτό που  βλέπουμε, εκπέμπουμε ανασφάλεια κι οπωσδήποτε μια κακή εικόνα για τον εαυτό μας επηρεάζει όλους τους τομείς της ζωής μας, ακόμη και το πως μας βλέπουν οι άλλοι.

Οι επιλογές είναι μόνο δύο: Ν΄ αλλάξουμε ότι δε μας αρέσει πάνω μας ή να το αποδεχτούμε και να το αγαπήσουμε...

Η αλήθεια όσο πικρή κι αν είναι, πρέπει να λέγεται και ίσως γίνει αιτία να ταρακουνηθούμε!

Ας μην κρυβόμαστε  πίσω από το δάχτυλό μας (πώς να χωρέσουμε άλλωστε;). Μια όμορφη ψυχή όσο όμορφη κι αν είναι, φαντάζει ομορφότερη όταν την φιλοξενεί  ένα ωραίο και υγιές σώμα  και δεν εννοώ σώμα με προδιαγραφές μοντέλου,  αλλά μια εικόνα που οι ίδιοι θα είμαστε ικανοποιημένοι και θ’ αγαπάμε..

Όσο κι αν ακούγεται παράδοξο, οι περισσότερες από εμάς, ενώ κάνουμε τόσα πολλά για τους άλλους, κατά έναν αξιοπερίεργο τρόπο, δεν κάνουμε κάτι για ν' αλλάξουμε αυτό που δε μας αρέσει στον εαυτό μας...

Το μυστικό είναι να εντοπίσουμε τι κρύβεται πίσω από κάθε πρόβλημα, να το κοιτάξουμε κατάματα και να το λύσουμε...

Σ' αυτό το σημείο, αφού απογυμνώθηκα, από τις αναστολές, τις ανασφάλειες και τις ενοχές μου, νιώθω την ανάγκη να ξανασυστηθώ:

Είμαι μια γυναίκα που αποφάσισα να ΜΕ φροντίσω,  ώστε να ΜΕ αγαπήσω ολοκληρωτικά, χωρίς συναισθηματικά κενά  και ηττοπάθειες!

Δε ξέρω αν θα τα καταφέρω...Γνωρίζω πως η διαδρομή είναι δύσκολη.

Πάντως αποφάσισα να το προσπαθήσω σοβαρά και  με συμμάχους την επιμονή, το πείσμα, την αυτογνωσία και  την αυτοπεποίθησή μου, ελπίζω να τα καταφέρω!