Στην εγκυμοσύνη μετράς κλωτσιές κι αγαπάς χωρίς όρια

Στην εγκυμοσύνη μετράς κλωτσιές κι αγαπάς χωρίς όρια

Πρώτα μια καθυστέρηση. Ένα τεστ σε βάζει σε σκέψεις και μια εξέταση αίματος έρχεται να στο βεβαιώσει.
Εγκυμοσύνη. Και το ταξίδι ξεκινά.

Και δεν είναι κανένα απλό τριημεράκι σε ξενοδοχείο Α' κατηγορίας με πρωινό. Μιλάμε για εννιάμηνο ταξίδι φουλ πανσιόν.
Στην αρχή είναι σποράκι τόσο δα, που σε τίποτα δε θυμίζει παιδί. Το βλέπεις στον υπέρηχο και καλά καλά δεν το πιστεύεις. Η ώρα που θα γεννήσεις σου φαίνεται μακρινή. Βασικά δεν το πολυπιστεύεις κιόλας ότι θα τα καταφέρεις.
Συγκρατημένη αισιοδοξία και προχωράς.

Το πρώτο τρίμηνο ξημεροβραδιάζεσαι στο μπάνιο. Θες η ανασφάλεια μήπως κάτι πάει στραβά; Θες οι αδιαθεσίες -που αν είσαι τυχερή θα είναι μόνο πρωινές, αλλιώς all day κι όποιος αντέξει; Οι ορμόνες σου στήνουν χορό κι εσύ πρέπει να προσαρμόσεις τη ζωή σου. Να αφήσεις αυτά που ήξερες και να κάνεις όσα σου υπαγορεύει το σποράκι. Ή όπως εγώ αγαπώ να λέω, το φασολάκι.

Το φασολάκι που λες αρχίζει και παίρνει μορφή. Εσύ βέβαια εξακολουθείς να νιώθεις χαζή σε κάθε υπέρηχο, μη γνωρίζοντας πού είναι το κεφάλι και πού τα πόδια. Γιατί ναι, παρέλειψα να στο πω, κάποια στιγμή αρχίζει να μοιάζει με παιδί. Εξωγηινάκι στην αρχή αλλά παιδί... Και ως μάνα κουκουβάγια από την κοιλιά ακόμη, είναι το ομορφότερο παιδί, που φυσικά και σου μοιάζει....

Αρχικά μετριέται σε χιλιοστά κι αργότερα σε γραμμάρια. Κι εσύ που ποτέ δεν τα πήγες καλά με ζυγαριές, αυτά τα γραμμάρια που κουβαλάς μέσα στην ακομπλεξάριστη πια κοιλιά σου, τα αγαπάς. Τι κι αν σε τρυπάνε κάθε μήνα για εξετάσεις. Τι κι αν κουβαλάς σαν τα παπουδάκια τα ουκ ολίγα χάπια σου όπου κι αν πας. Τι κι αν τα πόδια και τα χέρια σου έχουν πρηστεί, η μέση σου πονάει και οι καούρες σε κάνουν να κοιμάσαι σε σχεδόν καθιστή στάση σαν αρχιεπίσκοπος τα βράδια;

Τούτο το πλασματάκι που πια μοιάζει παιδί στον υπέρηχο και που ακόμη κι εσύ η χαζή πλέον το ξεχωρίζεις, αξίζει αυτά κι άλλα τόσα. Ξέρεις γιατί; Γιατί με το που προσγειώθηκε μέσα σου τα άλλαξε όλα. Και δε μιλώ εξωτερικά. Ποιος το γράφει το πρήξιμο κι όλα τα συναφή;
Τα μέσα σου άλλαξε. Τα έκανε πιο φωτεινά. Σε έκανε κι εσένα πιο φωτεινή. Σου έδωσε έναν σκοπό, κάτι να περιμένεις.
Τώρα πια, εσύ που δεν ήξερες καλά καλά αν θα αξιωθείς ποτέ να γίνεις μάνα, κάθεσαι και μετράς κλωτσιές. Κι όσες περισσότερες σου ρίχνει, τόσο ομορφότερα νιώθεις. Το φασολάκι έχει πόδια. Έχει πρόσωπο, έχει χέρια και μια καρδιά που συντονίζεται με τη δική σου. Και ναι, από όσα τραγούδια έχεις ακούσει, έχεις πει κι έχεις χορέψει ποτέ, αυτός ο ήχος είναι ο καλύτερος. Είναι ο αγαπημένος σου...

Κι έτσι, από ένα σημείο και μετά, μετράς κλωτσιές και περιμένεις. Περιμένεις να περάσει ο καιρός και το φασολάκι να έρθει σπίτι του. Βέβαια δεν έχεις ιδέα τι θα κάνεις με ένα μωρό στο σπίτι. Φαντάζεσαι να του τραγουδάς, να του γελάς, να το αγκαλιάζεις και να συγκρατιέσαι να μην το παρασφίξεις από τη λαχτάρα σου. Όλα τα άλλα, τα διαδικαστικά, απλά τα προσπερνάς. Θα γίνουν θέλουν δε θέλουν.

Αυτό που μετρά είναι το φασολάκι. Κι εσύ το περιμένεις. Και ανυπομονείς...
Και πάνω από όλα μετράς κλωτσιές και το αγαπάς.
Απο την κοιλιά σου ως το άπειρο και πάλι πίσω, το αγαπάς...