Μου είναι τόσο σημαντική όσο και η δική σου. Χωρίς αυτή δε θα ήμουν εγώ, όπως κι εσύ φαντάζομαι.
Είναι στριμωγμένη σε τρία γράμματα και είναι άπειρες φορές παρεξηγημένη.
Μα έτσι είναι ο κόσμος μάτια μου.
Έχει μάτια, μα δεν βλέπει.
Κοίτα απλά. Κάποιες φορές κάνει ότι κοιτά με συμπόνια και άλλες διακρίνεις τη ζήλια και την κακία στο ψυχρό του βλέμμα. Έχει αυτιά και ακούει μα δεν ξεχωρίζει την αλήθεια από την εμπάθεια.
Μα αυτό που κάνει τη ζημιά είναι το στόμα... κράτα το κλειστό καμάρι μου.
Γιατί ναι, μπορεί εκεί ανάμεσα στα λόγια τα μεγάλα, να πετάς και τα φθηνά ψέματα...
Και ξέρεις κάποιες ψυχές δεν είναι τόσο μεγάλες για να σε συγχωρέσουν.
Τις έκανε μικρότερες αυτή η λέξη με τα τρία γράμματα, τις έβαλε να στήσουν τείχη και οχυρά σκληρά.
Και για να την προστατέψουν της έδωσαν στήριγμα το δυνατό μου...
Είναι που στεναχωρείς κι αυτούς τους κάποιους που με θέλουν στην δική τους...
Ζωή μου... και σου, κατάλαβες ή χάθηκες στα ψιλά γράμματα;
