Η σχέση ανάμεσα στα αδέρφια είναι άρρηκτη και παντοτινή

Η σχέση ανάμεσα στα αδέρφια είναι άρρηκτη και παντοτινή

Σήμερα, έκανα μια παύση από την καθημερινότητά μου και σκέφτηκα το άτομο εκείνο που μου αρέσει συχνά να αποκαλώ το «άλλο μου μισό». Είναι εκείνος που με κυνηγούσε γύρω από το σαλόνι,  αλλά φρόντιζε πάντα να μη με πιάσει, για να με αφήσει να πιστεύω ότι κέρδισα.

Είναι εκείνος,  που με έμαθε να παίζω με playmobils και όπλα, παιχνίδια κατασκόπων. Είναι εκείνος που κατέβαζε τις αποκριάτικες στολές μέσα στο κατακαλόκαιρο, για να παίξουμε τους πολεμιστές,  όσο οι γονείς μας έλειπαν στη δουλειά. Είναι εκείνος που σκούπιζε υπομονετικά τα δάκρυα από τα μάτια μου, όταν έπεφτα από την τραμπάλα (μεταξύ μας, ενδέχεται να ήταν και εκείνος που με είχε ρίξει εξαρχής από την τραμπάλα, αλλά αυτό ας το προσπεράσουμε για την ώρα). Είναι εκείνος που έτρεχε μέσα στην νύχτα να με μαζέψει από τις εξόδους μου, όταν δεν ήταν κανείς άλλος εκεί. Είναι εκείνος που σε κάθε καβγά με συγχωρεί και δεν μπορεί να μου κρατήσει κακία. Είναι ο αδερφός μου, το άλλο μισό μου κομμάτι.

Μαζί ενώνουμε τα τετράγωνα του πάζλ της ζωής, καθώς μοιραζόμαστε την ίδια σάρκα και το ίδιο αίμα, την ίδια λογική και τον ίδιο τρόπο ζωής. Δεν θα μας δεις συχνά έξω για καφέ ή ποτό, ούτε θα μιλήσουμε στο τηλέφωνο δέκα φορές την ημέρα. Μα θα είναι ο πρώτος που θα χαρεί με τη χαρά μου και θα στεναχωρηθεί με τη  λύπη μου. Θα αφήσει στην άκρη τις δικές του υποθέσεις,  εάν του πω ότι τον χρειάζομαι. Θα τρέξει κοντά μου με ταχύτητα αστρονομική,  εάν δει ξανά τα δάκρυα στα μάτια μου.

Η σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα στα αδέρφια, είναι άρρηκτη και παντοτινή και αυτό γιατί είναι ειλικρινής, άδολη και αλτρουιστική. Βάζει τα θεμέλιά της στην ευαίσθητη παιδική ηλικία, τότε που μαθαίνεις να αγαπάς ολοκληρωτικά και παντοτινά, με καθαρή ψυχή και δοτική καρδιά. Ενδεχομένως στις αρχές να υπάρξει κάποιος ανταγωνισμός ανάμεσα στα αδέρφια, μα ποτέ δεν κρατάει πολύ. Όταν αντιληφθούν από κοινού, ότι πρόκειται για παντοτινό σύμμαχο στις αταξίες και στην πορεία της ζωής, μοναδικό συνοδοιπόρο μέχρι το τέλος, ικανό να αγαπάει χωρίς κανόνες και περιορισμούς.

 Κάπου διάβασα πως τα αδέρφια μας είναι ο καθρέφτης του εαυτού μας και δεν σκοπεύω να το ξεχάσω ποτέ. Γιατί αυτό το γνωμικό αντικατοπτρίζει ρεαλιστικότατα (παρά την μεταφορική του σημασία) τους αδιάσπαστους δεσμούς αγάπης που μας συνδέουν με το άλλο μας μισό. Στα μάτια τους βλέπουμε μια άλλη εκδοχή του εαυτού μας, μεγαλωμένοι στις ίδιες συνθήκες με μόνο μια πόρτα δωματίου να μας χωρίζει (συχνά ούτε αυτό, για όσους μένουν στο ίδιο δωμάτιο), μετατρέπονται σε κάτι τόσο διαφορετικό μα τόσο ίδιο με εμάς.

Αδέρφια του ίδιου, ή του αντίθετου φύλου, ένα, δύο, ή και περισσότερα, μοιράζονται κάτι που δε μπορείς να εντοπίσεις εάν δεν το έχεις βιώσει. Είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί να κάνει ένας γονιός στο παιδί του, η μεγαλύτερη ευλογία που μπορεί να έρθει στη ζωή. Στην νηπιακή ηλικία, το μεγαλύτερο παιδί μαθαίνει να βλέπει το μικρότερο ως ένα παιχνίδι, μια παρέα για να παίζει όλα όσα είχε ονειρευτεί. Στην πορεία όμως μαθαίνει το παιχνίδι αυτό να το αγαπά, να το φροντίζει και να το προστατεύει με κίνδυνο της ζωής του, να το στηρίζει και να το συμβουλεύει, να το κάνει κάθε μέρα ένα καλύτερο κομμάτι του ίδιου του του εαυτού.

Αντίστοιχα το μικρότερο από τα αδέρφια, βλέπει το άλλο ως έναν γίγαντα αγάπης, ένα σοφό άνθρωπο που πρέπει να ακούει και να εμπιστεύεται άνευ όρων, να στηρίζεται και να συμβουλεύεται ες αεί και να αγαπά ολοκληρωτικά, πέρα και πάνω απ’ όλα. Ταυτόχρονα γίνονται σύμμαχοι ενάντια σε κάθε κίνδυνο της ζωής, γίνονται ομάδα αδιάσπαστη και ενωμένη. Μα αυτή είναι η γοητεία τους. Η αλληλεξάρτηση στον υγιή της βαθμό και το δέσιμο που παρουσιάζουν, είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή. Η πρώτη, άδολη οικογενειακή αγάπη και η παντοτινή...

 

Θα ήθελα να αφιερώσω αυτό το κείμενο στον καλύτερο αδερφό του κόσμου, τον δικό μου αδερφό που με έμαθε να αγαπάω και γίνομαι καλύτερος άνθρωπος...