Όταν τα βλέφαρα πέφτουν σαν να θέλουν να προστατέψουν τα μάτια από το κακό του κόσμου, δεν πειράζει. Όταν ο κόμπος στον λαιμό έχει γίνει γόρδιος δεσμός με τα προβλήματα να φαίνονται άλυτα, δεν πειράζει.
Όταν νιώθεις τόσο μεγάλο βάρος στο στήθος, λες και σε έχει τσιμεντώσει το χτίσιμο της σκληρής καθημερινότητας, δεν πειράζει. Όταν από τα μάτια σου τρέχουν ποτάμια θέλοντας να παρασύρουν μαζί τους ό,τι βρώμικο υπάρχει και λερώνει την όμορφη ψυχή σου, δεν πειράζει.
Δεν πειράζει να είσαι για λίγο αδύναμος. Πειράζει να προσπαθείς να το κρύψεις. Όλοι έχουμε και την ευαίσθητη πλευρά μας. Αν την πνίγουμε, στο τέλος θα πνιγούμε εμείς. Ασ’ την να αναπνεύσει πού και πού. Μην την κλειδώνεις στο υπόγειό σου. Θα σου χτυπάει συνέχεια την πόρτα για να της ανοίξεις και δεν θα μπορείς ποτέ να ηρεμήσεις.
Δεν είναι αδυναμία να είμαστε αδύναμοι. Δύναμη είναι. Διότι τολμήσαμε να εκθέσουμε την πιο ευάλωτη πλευρά μας. Με τον φόβο να απομακρύνουμε κάποιους ανθρώπους. Και με τον φόβο να πληγωθεί κι άλλο αυτό το ευαίσθητο εγώ μας. Όμως δε θα ‘πρεπε να στενοχωρηθούμε αν φύγουν κάποιοι μακριά. Θα έπρεπε να χαιρόμαστε γιατί έτσι ξεκαθάρισε το τοπίο και δημιουργήθηκε πολύς περισσότερος χώρος για όσους το αξίζουν. Όπως επίσης δε θα έπρεπε να στεναχωρηθούμε αν πληγωθούμε κι άλλο έτσι όπως βαδίζουμε με ορθάνοιχτη την καρδιά. Γιατί με αυτόν τον τρόπο παίρνουμε τα καλύτερα μαθήματα. Κι έτσι έπειτα είμαστε πάντα διαβασμένοι για τα απαιτητικά τεστ της ζωής.
Έχεις κάθε δικαίωμα να μη χαμογελάς κάποιες μέρες. Έχεις κάθε δικαίωμα να νιώθεις μερικά βράδια φόβο. Έχεις κάθε δικαίωμα να μείνεις λίγο παραπάνω μέσα στο σπίτι ένα σαββατοκύριακο. Έχεις κάθε δικαίωμα να είσαι εσύ! Και το εσύ σου περιλαμβάνει και τα πάνω και τα κάτω σου. Και στα δύο να σε αγαπάς. Όταν είσαι πάνω η θέα είναι πράγματι απίστευτη. Αλλά κι όταν είσαι κάτω, χτίζεις όλο και πιο γερές βάσεις ώστε να φτάσεις σιγά σιγά και πάλι ψηλά. Βήμα-βήμα, δάκρυ-δάκρυ, διαμορφώνεσαι. Μαθαίνεις και σε μαθαίνεις.
Μάθε τις αδυναμίες σου και αγάπησέ τις. Συστήσου ξανά πρώτα στον εαυτό σου και μετά στους γύρω σου. Ναι, μερικές φορές πονάω. Ναι, δεν είμαι άθραυστος. Όχι, δεν θέλω να το αλλάξω. Αν όλα τα κομμάτια του παζλ ήταν ίδια, δεν θα φτιαχνόταν ποτέ η τελική πανέμορφη εικόνα. Κάποια δεν έχουν πάνω τους και το καλύτερο σχέδιο αλλά είναι απαραίτητα για να ολοκληρωθεί το παζλ! Γέλα, κλάψε και πάλι από την αρχή. Χάρηκα πολύ για τη γνωριμία, ολοκληρωμένε εαυτέ μου…
Η Μαρία Ιατρίδη είναι εκπαιδευτικός, δημοσιογράφος και συγγραφέας. Κυκλοφορεί η ποιητική της συλλογή: "Χαράζοντας τα σύννεφα" από τις εκδόσεις Πνοή.
