Παιδιά!
Το μέγα θέμα της σημερινής κοινωνίας.
Θέμα συζήτησης ανάμεσα σε μανούλες, θέμα συζήτησης και αγωνίας.
-Σε τι κόσμο με έφερες μαμά;
Μμ ωραία ερώτηση έκανε το βρέφος!
-Στον κόσμο που σου δημιούργησα παιδί μου!
-Μα αυτός ο κόσμος είναι κακός. Είναι άγριος και τραχύς.
-Είναι παιδί μου. Είναι αυτά που είπες και είναι και άλλα τόσα που δεν ξέρεις καν. Που ούτε φαντάζεσαι!
Γιατί ανησυχούμε τόσο πολύ εμείς οι γονείς τελικά;
Λέμε από αγάπη. Λέμε από φόβο. Λέμε εγώ ξέρω τι παιδί έχω, αυτό ξέρει τις κακοτοπιές που υπάρχουν;
Τι ζητάμε όλοι οι γονείς; Έναν κόσμο καλύτερο για τα παιδιά μας. Σε όλα!
Από την φύση που εμείς οι ίδιοι καταστρέφουμε κάθε μέρα, όταν αυτό παίζει.
Από το κράτος και την εκπαίδευση, που εμείς δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα, όταν πηγαίνει στο σχολείο.
Από τους ανθρώπους σαν ξεκινήσει να δημιουργεί σχέσεις ζωής μαζί τους.
Από την ασφάλεια στους δρόμους όταν ανεξάρτητο πια θα κυκλοφορεί μόνο του, μέχρι, μέχρι τελειωμό δεν έχει.
Τι είναι τα παιδιά μας έχετε αναρωτηθεί;
Ιδιοκτησίες μας σίγουρα όχι. Είμαστε εμείς, κομμάτι δικό μας.
Και τι είμαστε εμείς για εκείνα λέτε;
Το μεταφορικό τους μέσο αγαπημένοι μου.
Το μέσο που τα μεταφέρει σε αυτόν τον κόσμο.
Και στην πορεία τους γινόμαστε και είμαστε ο καθρέφτης τους.
Τόσο απλά! Είναι το δικό μας δημιούργημα.
Θα πεις ίσως, μα αν ήταν τόσο απλά να είναι ο δικός μας καθρέφτης, πως υπάρχουν περιπτώσεις σε ανατροφές παιδιών που βγήκαν σκάρτα όπως συχνά, πυκνά λέμε.
Πως γίνεται γονείς να έδωσαν μα να μη πήραν…
Το δίνω ξέρετε, το αναθρέφω, όπως και πάρα πολλά άλλα παρόμοια ως λέξεις, είναι πολύ σχετικά και διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο.
Λόγου χάρη, έχουμε ένα παιδί που είναι πολύ ζωηρό, ανυπάκουο και σκανταλιάρικο, ως γονιός πρέπει να το κάνεις να σε ακούσει, να τιθασεύεις αυτή την ένταση. Το να το φοβερίσεις με κάτι η ακόμη και να το χτυπήσεις για να το επαναφέρεις στην τάξη, το κάνεις για να το συνετίσεις φυσικά, για να το κάνεις άνθρωπο! Από αγάπη το κάνεις! Το καλό του θες.
Και στιγμιαία το καταφέρνεις! Μέχρι την επόμενη φορά, την επόμενη αταξία, την επόμενη τιμωρία.
Αυτό το παιδί μεγάλωσε και εσύ είσαι περήφανος γονιός που το μεγάλωσες σωστά και είναι πια έτοιμος να πάρει τη ζωή στα χέρια του, να κάνει την δική του οικογένεια φυσικά!
Εκείνο πάλι είναι ένας ώριμος άνθρωπος που έμαθε πως για να ακούς πρέπει να φοβάσαι, άρα για να σε ακούνε πρέπει να σε φοβούνται!
Την ίδια ακριβώς στάση που είχε από τους γονείς του, την ίδια ακριβώς θα εφαρμόσει και στην δική του οικογένεια. Με σχεδόν μαθηματική ακρίβεια!
Εύλογα ίσως θα πεις, μα καλά αντί να είναι σε θέση να καταλάβει πως έτσι εκμηδενίστηκε ο σεβασμός, ο διάλογος, η επικοινωνία του να καταλάβεις τι λάθος κάνεις και ποια είναι τα όρια που έχει ο καθένας μέσα σε ένα σπίτι η έξω από αυτό, εκείνος θα ακολουθήσει αυτό που του έμαθαν;
Ναι θα σου πω, ακριβώς αυτό θα κάνει. Και αυτό γιατί ο ψυχισμός ενός παιδιού λειτουργεί πιο περίπλοκα από ότι ενός ενήλικα.
Ο φόβος λειτουργεί σαν ένας περίεργος μοχλός στο μυαλό και στην ψυχή ενός παιδιού. Η σκέψη, η ενοχή, ο παραδειγματισμός γιγαντώνονται και λαμβάνουν λάθος μηνύματα από εκείνα που θα έπρεπε να πάρουν στο θέμα για παράδειγμα των ορίων.
Έτσι το ναι φταίω για αυτό τρώω ξύλο, διαδέχεται το καλά μου έκαναν, αυτό μου άξιζε. Κοκ.
Αμέσως, αμέσως έχεις καταστρέψει έναν άνθρωπο από αγάπη σαν γονιός!
Οι νέοι γονείς αγοράζουμε πλήθος βιβλίων από την γέννηση, την ανατροφή και την διαπαιδαγώγηση που θα πρέπει να κάνουμε με τα παιδιά μας. Τα βιβλία μιλούν για όρια, για διάλογο για παραδείγματα μέσα από παιχνίδι, εικόνες, λέξεις…
Γιατί δεν τα καταφέρνουμε;
Μήπως γιατί τελικά άλλο είμαστε εμείς και άλλο αυτό που επιθυμούμε για τα παιδιά μας;
Μήπως γιατί θέλουμε για εκείνα όσα δεν είχαμε η δεν κάναμε εμείς σαν δικά μας όνειρα η απωθημένα;
Η μήπως γιατί πολύ απλά δεν είμαστε καν εμείς απλά υποδυόμαστε έναν ρόλο; Έναν ρόλο που μας δόθηκε υποχρεωτικά και πρέπει πιστά να ακολουθήσουμε;
Γονιός άρα ανησυχώ, φροντίζω, υπερπροστατεύω, πνίγω!
Και όπως ακριβώς συμβαίνει με εμάς τους ίδιους έτσι ακριβώς κάνουμε και με τα παιδιά μας…χάνουμε την ουσία
Από γενιά σε γενιά βιώματα, ρίζες, συνήθειες, γαλουχίες, φτάνοντας στο σήμερα!
Αντιμέτωποι με το πιο μεγάλο στοίχημα.
Ποιόν θέλουμε τελικά να αναθρέψουμε σωστά με αξίες. Ποιόν;
Εμάς η τα παιδιά μας;
Ας είμαστε επιτέλους ειλικρινείς απέναντί τους, ας τους αντιμετωπίσουμε σαν μικρόσωμους ενήλικες και ας παραδεχτούμε πως έχουμε αποτύχει εν μέρει…
Δουλεύουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ, για να μην τους λείψει τίποτα και έχουμε το θράσος να τους το λέμε κατάμουτρα και περήφανα.
Δουλεύουμε γιατί γίναμε άπληστοι, πρώτα εμείς και μετά τα παιδιά μας.
Τους αγοράζουμε τα ακριβότερα κινητά, τα πιο προηγμένα τάμπλετ για να μας αφήσουν στην ησυχία μας, να έχουν να ασχολούνται βρε αδερφέ! Πληρώνουμε έναν σκασμό λεφτά για δραστηριότητες, που καν δεν έχουν κλίση τα παιδιά μας, για να πηγαίνουμε με την ψυχή στο στόμα σκαστοί από την δουλειά να τα καμαρώνουμε, σαν γύφτικα σκεπάρνια!
Κακομαθημένοι γονείς, μεγαλώνουμε κακομαθημένα παιδιά.
Ζούμε συμβατικά σαν ζευγάρια και το κέρατο πέφτει σύννεφο. Είμαστε δυστυχισμένοι η απογοητευμένοι με τις επιλογές μας, αλλά διστάζουμε να κάνουμε βήμα μην τα κάνουμε δυστυχισμένα, μην τους δημιουργήσουμε ψυχολογικά τραύματα, όταν ένα στα τρία παιδιά χρήζει παιδοψυχολογικής υποστήριξης όντας μέσα στα πλαίσια της οικογένειας που έχουμε ως πρότυπο!
Λες και τα παιδιά δεν έχουν μάτια, δε βλέπουν βλέμματα, δεν ξεχωρίζουν την τυπική και ψεύτικη χροιά του αγάπη μου.
Μιλάμε στα παιδιά από θέση ισχύος.
Φοβόμαστε ναι! Γιατί είμαστε ψεύτικοι και το ξέρουμε, γιατί τους μαθαίνουμε αυτά που πρέπει να τους μάθουμε σαν γονείς και όχι σαν άνθρωποι.
Έκανα και θα κάνω ακόμη πολλά λάθη. Είπα και έκρυψα αλήθεια για να τα προστατέψω, να μην τα πληγώσω μα ως εδώ.
Μιλάω με τα παιδιά μου όπως θα μίλαγα σε έναν ενήλικο! Στηρίζω τις επιλογές μου ακόμη κι όταν μου παραπονιούνται.
Τα σέβομαι και θέλω να με σέβονται.
Τα εκτιμώ και τα θαυμάζω για τον χαρακτήρα τους.
Είμαι αληθινή, έχω θα το πω, δεν έχω πάλι θα το πω, απλά, μέχρι να γίνω κατανοητή.
Είμαι άλλοτε χαρούμενη, άλλοτε λυπημένη, άλλοτε κλαίω, άλλοτε θα γελάσω, θα πονάω, θα πω ναι, θα πω όχι και όλα φαίνονται και θέλω να φαίνονται, θέλω να τα δουν γιατί δεν είμαι ρομπότ, δεν είμαι σούπερμαν πριν από γυναίκα, πριν από μαμά, είμαι άνθρωπος!
Και είμαι περήφανη γιατί ακόμα και τώρα κατακτώ για μένα πράγματα που δεν πίστευα ότι θα κάνω και τελικά νομίζω πως αυτό είναι η ουσία και το μυστικό για καλούς ανθρώπους για καλά παιδιά αγαπημένοι μου φίλοι γονείς.
Το παράδειγμα που εμείς τους δίνουμε, η πίστη στις αξίες που τους μαθαίνουμε στα λόγια να είναι ορατή στα μάτια τους μέσα από τις πράξεις μας! Μέσα από όσα βλέπουν να κάνουμε κάθε μέρα.
Δε με ενδιαφέρει αν κρυώσουν λιγάκι γιατί είναι Φθινόπωρο και δε φόρεσαν ζακέτα…
Με ενδιαφέρει να νοιώσουν…και πάνω από οτιδήποτε άλλο θέλω να μάθουν να πιστεύουν στον εαυτό τους και να διεκδικούν τα όνειρα και τα θέλω τους!
Τότε θα ξέρω πως μεγάλωσα σωστά τα παιδιά μου!
