Κάθε πρωί η πρώτη μου σκέψη.
Κάθε βράδυ η τελευταία.
Όλη μέρα η μοναδική μου.
Δεν υπήρξες ποτέ, λέω συνεχώς στον εαυτό μου.
Κάποιοι το λένε άμυνα, εγώ επιβίωση. Μα δεν μπορώ να σε σβήσω. Γιατί;
Τόσο μεγάλο το σημάδι εκείνου του σε αγαπώ που είχες πει που δε φεύγει.
Προσπάθησα να το πνίξω πίνοντας.
Προσπάθησα να το μαυρίσω μέσα στους καπνούς από τα τσιγάρα.
Μα καμία αλλαγή. Είναι εκεί.
Ηχεί στα αυτιά μου κάθε φορά που με κατηγορώ πως από εσένα δεν έχω πάρει τίποτα.
Είναι σα να θέλω να μου δώσω λόγο για να μείνω. Σα να ψάχνω κάτι να πιαστώ για να αντέξω κι άλλο.
Να αντέξω κι άλλο στο μαρτύριο αυτό της αναμονής.
Και, ανάθεμα σε, πως φαίνεται από μακριά. Τα μάτια μου τα βυθισμένα στη θλίψη, που έχουν χάσει κάθε λάμψη που έπαιρναν από τα χαμόγελά μου, το μαρτυρούν.
Γιατί με πονάς.
Γιατί δεν το καταλαβαίνεις το κακό που μου κάνεις.
Και θέλω να σταματήσει όλη αυτή η κατρακύλα.
Ποιος εγωισμός και ποιο επίπεδο! Τα έχασα όλα από την αρχή. Με έχασα από την αρχή...
