Μπορεί στις μέρες μας να είναι πιο πολλά τα διαζύγια απ’ ότι οι γάμοι, παρόλα αυτά, ένα διαζύγιο είναι μια «απόφαση» που πρέπει να παίρνεται μετά από πολλή, πολλή σκέψη, και με μεγάλη υπευθυνότητα, ειδικά όταν υπάρχουν παιδιά.
Όταν δεν υπάρχουν παιδιά, δεν είναι τόσο βαρύ ένα διαζύγιο, δύο άνθρωποι χωρίζουν τα «υλικά τους», τοστιέρες, καναπέδες, κουζίνες, ψυγεία και ίσως και έναν σκύλο, δύο παπαγάλους.
Χωρίζει η συνήθεια, πρέπει να μάθουν να ξυπνούν χώρια, να πληρώνουν τα έξοδα ενός σπιτιού εξ ολοκλήρου…
Εάν όμως στη μέση μπαίνουν παιδιά, τα πράγματα περιπλέκονται. Δε συζητώ για τις «οικογένειες» με ενδοοικογενειακή βία ή κακοποίηση, για οικογενειακό περιβάλλον με εντάσεις, με αλκοόλ ή άλλες ουσίες, γιατί κι εκεί το διαζύγιο είναι μονόδρομος.
Θα μιλήσω για εκείνες τις οικογένειες που δημιουργούν κακά πρότυπα στα παιδιά τους.
Ένα ζευγάρι που βρίσκεται σε απόσταση και δε χωρίζει για τα παιδιά, ένα ζευγάρι που ο καθένας κάνει τη ζωή του, που δεν αγγίζει ο ένας τον άλλον, που δε βλέπουν τα παιδιά τους καμιά αγκαλιά, καμία επαφή. Για εκείνα τα ζευγάρια, που δεν κάνουν κοινά πράγματα, που δεν έχουν επικοινωνία.
Τότε τα παιδιά, όπου δεν ξέρουν ότι αυτό δεν είναι «οικογένεια», δημιουργούν λανθασμένα πρότυπα, με μεγάλες πιθανότητες, ως ενήλικες να δημιουργήσουν τέτοιου είδους οικογένειες.
Αυτή λοιπόν είναι η μόνη περίπτωση να διχαστεί ένα ζευγάρι για το αν πρέπει να χωρίσει.
Η απάντηση είναι ναι!
Πρέπει να χωρίσουν γιατί τα παιδιά εκλαμβάνουν όλη αυτή τη κατάσταση ως «φυσιολογική» και ενδέχεται μεγαλώνοντας να σας ρίξουν ευθύνες για τον τρόπο και το περιβάλλον όπου μεγάλωσαν, και φυσικά θα έχουν περάσει τα χρόνια, θα μεγαλώσουν τα παιδιά, θα δημιουργήσουν δικά τους σπίτια, και εσείς μην αντέχοντας άλλο αυτό τον γάμο θα χωρίσετε σε μια ηλικία όπου δε θα μπορέσετε να ξανά φτιάξετε τη ζωή σας.
Όπως και να έχει, και πέρα από τη δική μου συμβουλή, είναι φρόνιμο, όταν υπάρχουν προβλήματα, ενδοοικογενειακά, να συμβουλεύεστε κάποιον ειδικό, προτού πάρετε μια απόφαση, διότι μπορεί να σας βοηθήσει να επιλύσετε τα προβλήματά σας.
