Οι ειλικρινείς σχέσεις που ζητάς ίσως και να μην υπάρχουν

Οι ειλικρινείς σχέσεις που ζητάς ίσως και να μην υπάρχουν

Κάποιος, κάπου, κάποτε είπε πως έχει μάθει να κοιτάζει τους ανθρώπους στα μάτια και αφήνει εκείνους που δεν του φέρθηκαν σωστά να τα κατεβάζουν από μόνοι τους. Δεδομένης όμως της υπερεκτίμησης της φιλοτιμίας των ατόμων, η παραπάνω φράση δε βρίσκει απόλυτη εφαρμογή στη σημερινή κοινωνία.

Περνώντας τα λίγα μέχρι στιγμής χρόνια της ζωής μου σε μια διαρκή αναζήτηση του αληθινού, της ουσίας των πραγμάτων, της ειλικρίνειας και της ανιδιοτελούς δοτικότητας, κατέληξα στα εξής συμπεράσματα:

Τα άτομα που δε σου φέρθηκαν σωστά είχαν πλήρη επίγνωση της κατάστασης την στιγμή που το έκαναν και δεν πρόκειται να ντραπούν γι αυτό και να κατεβάσουν το βλέμμα.

Ο οποιοσδήποτε έχει την ευκαιρία να φερθεί σκάρτα σε εσένα προς ίδιον όφελος, πίστεψέ με θα το κάνει συχνά χωρίς δεύτερη σκέψη.

Η ζωή είναι ένας συνεχής αγώνας επιβίωσης στον οποίον είσαι αναγκασμένος να θέσεις ως προτεραιότητα την ατομικότητά σου δεδομένου ότι δε θα το κάνει κανείς άλλος για εσένα.

Οι απόλυτα ειλικρινείς σχέσεις που αποζητάς ίσως να μην υπάρχουν ή ίσως να υπήρξαν για λίγο αλλά να χάθηκαν στον βωμό του φόβου για προδοσία και της αυτοσυντήρησης.

Η αυτό-αποδοχή αποτελεί το σπουδαιότερο βήμα για την ευτυχία.

Η ευτυχία είναι  μια κατάσταση συναισθημάτων, μια διάθεση και όχι ένας ορισμένος στόχος προς επίτευξη.

Έτσι λοιπόν ερχόμαστε να αποδεχτούμε κάποιες αλήθειες της καθημερινότητας, αφήνοντας στην άκρη τις εξιδανικευμένες μας ουτοπίες και συνεχίζοντας στην πορεία που χάραξαν οι άλλοι για εμάς μέσω της συμπεριφοράς τους.
Γιατί μερικές φορές στη ζωή δεν πρέπει να δώσεις ανιδιοτέλεια, αν λάβεις εγωισμό. Δεν είναι αναγκαίο να δώσεις αυταπάρνηση, εάν λάβεις ψέμα και προδοσία.
Δεν είναι απαραίτητο να αφεθείς στην φυσική ροπή σου προς δοτικότητα, εάν λάβεις τάσεις κτητικής απόκτησης από τους άλλους χωρίς καμία πρόθεση να επιστρέψουν τις δικές σου απλόχερες γενναιοδωρίες.

Με αντίστοιχο τρόπο, για να χρησιμοποιήσω και την αλληγορία των παραμυθιών με τα οποία μεγαλώσαμε, στη σύγχρονη κοινωνία ο λύκος έφαγε τη γιαγιά και ο ξυλοκόπος δεν ήρθε να την σώσει, παρά συνέχισε τον δρόμο του. Η κακιά μητριά έστειλε την Σταχτοπούτα εσώκλειστη σε κολλέγιο στην Ελβετία και πάντρεψε τον πρίγκιπα με μια από τις κακιασμένες κόρες της και η Χιονάτη έφαγε το μήλο και ολόκληρη τη μηλόπιτα χωρίς να τύχει να κάνει στάση ο πρίγκιπας για να χαζέψει ένα κρυστάλλινο φέρετρο. Εξάλλου στις μέρες μας, ποιος θα έβγαινε από το πρόγραμμά του για να σώσει τον άλλον εάν δε βρισκόταν σε εμφανή καταστροφή;
Ποιος θα ενδιαφερόταν να δώσει σε έναν άγνωστο την αγάπη και την ειλικρίνεια που δεν έλαβε; Σε αυτό το περίτεχνο γαϊτανάκι που ονομάζουμε εξελικτική πραγματικότητα, έχουμε πετύχει την αποξένωση περισσότερο από οποιαδήποτε αξία και την αλλοτρίωση πάνω από οποιαδήποτε έκφραση ευψυχίας.

Έτσι προχωράει το παιχνίδι της ζωής και γράφει κύκλους διαδοχικούς αλλά επαναλαμβανόμενους. Με τον εγωισμό να γίνεται αυτοσκοπός και την αυταπάρνηση να εξαλείφεται. Με την αλήθεια υποβιβασμένη και το βολικό ψεύδος σε πρώτη χρηστικότητα.

 Μα μέσα σε αυτό το γκρίζο τοπίο υπάρχει και ένα καθαρό βλέμμα, μια αγνή ψυχή και μια ελπίδα ανατροπής των πραγμάτων:
Τα μάτια ενός παιδιού.
 Ας ελπίσουμε αυτά να μην γίνουν ποτέ γκρίζα!