Έχεις γενέθλια σήμερα. Και θυμήθηκα που συνήθως τέτοια μέρα σου χάριζα απλόχερα την καρδιά μου. Μια καρδιά που την έκανες κομμάτια, συνειδητά.
Έχω γενέθλια σε λίγο. Και θυμάμαι πώς γελάγαμε.
Σήμερα, δε θα μπεις καν στον κόπο να στείλεις ένα τυπικό μήνυμα. Ένα μήνυμα που δεν προδίδει πουθενά μία κάποτε φιλία. Ένα μήνυμα που δεν προδίδει πλέον τίποτα, πέρα από απορία, θυμό και θλίψη.
Έρχονται Χριστούγεννα.
Και θυμάμαι σα μικρό παιδί σου άνοιξα το σπίτι μου, την καρδιά μου, σε άφησα να δεις κάθε πτυχή μου, όμορφη και άσχημη.
Μέχρι που αποφάσισες να τις ματώσεις με την αγάπη που σου έδωσα.
Έρχεται καλοκαίρι. Και θυμάμαι που με άγχος σε ρώταγα τι να φορέσω για εκείνο το αγόρι που τότε χτύπαγε η καρδιά μου δυνατά.
Εκείνον τον ξέχασα, μα η θύμησή σου, ακόμα κάτι αγγίζει μέσα μου.
Είσαι κι εσύ, που στο πρώτο άκουσμα της πραγματικής μου φωνής, έφυγες τρέχοντας.
Είσαι κι εσύ, που στο πρώτο συλλάβισμα μίας δικής μου επιθυμίας, με χαστούκισες επιδεικτικά που τόλμησα κι εγώ να θέλω να υπάρχω μέσα σε αυτή τη σχέση.
Είσαι κι εσύ, που σου έδωσα ό,τι είχα, αλλά κι όσα πάλευα να βρω, και μόλις τα πήρες έκανες ότι δε με γνωρίζεις.
Σε κοιτάω τυχαία στον δρόμο, στέκομαι στο βλέμμα σου, και με προσπερνάς σαν έναν λεπρό ζητιάνο που φοβάσαι πως θα σε κλέψει.
Ξεχνάς όμως πως φοράς τόσα πολλά δικά μου.
Κι εσύ, που στο πρώτο ερωτικό σου κάλεσμα τόλμησα να ονειρευτώ, και με πρόδωσες.
Ξεχνώντας κάθε έννοια φιλίας που είχαμε χτίσει. Σαν να υπήρχα ένα βράδυ σε ένα μπαρ, τυχαία.
Κι εσύ…
Που άλλοτε υπήρξα χαμένη αδερφή σου, που ορκιζόσουν πως μόνο εγώ σε καταλαβαίνω και στηρίζω τις λάθος για τους άλλους επιλογές σου…
Που έκλαιγες βράδια ολόκληρα στην αγκαλιά μου.
Μόνο στη δική μου, γιατί μόνο εγώ σε ένιωθα. Και ξαφνικά οι λάθος για όλους επιλογές, που μόνο εγώ έβλεπα σωστές, στράφηκαν εναντίον μου, σα θηρίο να με κατασπαράξουν.
Κι εσύ… Που είδες σε βάθος ευάλωτα κομμάτια μου. Και στο πρώτο πραγματικό «Σε χρειάζομαι» που σου φώναξα, δεν έκανες καν τον κόπο να αναρωτηθείς για τι φωνάζω, τι μου συμβαίνει, γιατί πονάω, αν κατάφερα να επιβιώσω.
Έβαλες την επαγγελματική σχέση πέρα από κάθε τι άλλο.
«Φιλίες» που καταχράστηκαν τον τίτλο, προασπίζοντας συμφέροντα και ανάγκες. Ανάγκες μονομερείς.
Που δε διανοήθηκα ποτέ την ψεύτικη υπόστασή τους ή τουλάχιστον την αδυναμία τους να σταθούν ακέραιες σε έναν τυφώνα.
«Φιλίες» ανάγκης, περιστασιακές, με ημερομηνία λήξης σαν ξινισμένο γάλα που πετάς χωρίς δεύτερη σκέψη και ευκαιρία.
Ξέρω τι θα μου πεις. Και εσύ… Και εσύ εκεί. Και εσύ που τώρα θυμωμένα διαβάζεις τις λέξεις μου. Και εσύ που κάπου συμφωνείς, αλλά και εσύ που νιώθεις θιγμένος. Ξέρω καλά. Ακόμη κι αν δεν ξέρω όμως, δε μου έδωσες ποτέ την ευκαιρία να μιλήσω, να απολογηθώ, να καταλάβω, να διορθώσω, να με ακούσεις, να με νιώσεις. Εκεί που η ύπαρξή μου έγινε υπαρκτή, έφυγες. Ξέρω καλά ότι έκανα λάθος δίνοντάς σου τα πάντα. Ξέρω ότι φταίω που δεν είχα όρια. Και μόλις έμαθα ότι υπάρχω σε μία σχέση, όταν δειλά έχτισα τα όριά μου, έφυγες. Λογικό. Ξέρω πολύ καλά τα λάθη μου.
Ποτέ δεν είπα ότι φταις μόνο εσύ.
Εξάλλου είχα τόσο χρόνο μόνη να δημιουργήσω ολόκληρα σενάρια του τι μπορεί να έχω κάνει από τη μεριά μου. Μόνη μου.
Δε μπορώ να πάρω άλλο την ευθύνη σου. Κουράστηκα τόσα χρόνια να έχω και τη δική μου και τη δική σου. Αν θες, είμαι εδώ. Εδώ ήμουν πάντα. Αλλά επέλεξες το εύκολο.
Λέξεις πανάγιες που τις έκανες φτηνές, χωρίς νόημα.
Συναισθήματα που μάλλον και οι δυο πιστέψαμε κάποια στιγμή, αλλά διέγραψες εύκολα. Για μένα δε μιλάω, δεν έχει νόημα. Δε θα με άκουγες άλλωστε. Δε μου ζήτησες ποτέ να μιλήσω. Κι αν το έκανες και δεν το κατάλαβα, δεν είδα ποτέ να προσπάθησες να μου το δείξεις. Μόλις σταμάτησα να παλεύω και για τους δυο μας, σταμάτησες κι εσύ αυτή τη σχέση. Δεν σε είδα ποτέ να προσπαθείς για μένα να μη με χάσεις, όπως έκανα εγώ ατελείωτα και με φόβο. Αυτό βέβαια μόνο φιλία δεν είναι. Φταις και φταίω.
Να ξέρεις πως το αγκάθι υπάρχει μέσα μου.
Από σένα, έχει θυμό.
Από σένα που είσαι μακρυά, πονάει ακόμα.
Από σένα που τόλμησα να ερωτευτώ, φωνάζει απογοήτευση.
Από σένα, δεν πονάει πια, απλώς υπάρχει σαν παλιά πληγή που άφησε κάποιο σημάδι.
Από σένα, είναι κάπου εκεί στην άκρη ξεχασμένο και μάλλον αν το κοιτάξω απορεί.
Από σένα, ακόμα τρέχει αίμα.
Από σένα, έχει δημιουργηθεί ολόκληρο λουλούδι.
Φιλίες λίγες, αγκάθια που σιγοτραγουδούν μέσα μου, άλλοτε χορεύοντας δημιουργικά και άλλοτε σκορπώντας δάκρυα.
Φιλίες που στη σκέψη τους γελάω, θυμώνω, κλαίω.
Φιλίες που το λίγο τους με άγγιξε πολύ.
Φιλίες που το πολύ μου τις άγγιξε λίγο.
Φιλίες που με καθόρισαν, με έσπασαν, μα με διαμόρφωσαν.
Λίγες… Μα τις ευχαριστώ! Γι' αυτό που είμαι σήμερα.
Δε μισώ. Είστε κομμάτια μου. Και κάποια στιγμή σας αγάπησα.
Στο σήμερα, σας αγαπώ στη σκιά που αφήνει η ύπαρξή σας στο παρόν μου.
Αγκαλιάζοντας, πια, με χέρια πιο δυνατά, εκείνες τις άλλες φιλίες, που άντεξαν, που ήρθαν, που ένιωσαν, που προσπάθησαν, που μου επιτρέπουν να υπάρχω, που τους επιτρέπω να υπάρχουν.
Και εσείς, αν και φανήκατε λίγες στους τίτλους τέλους, τελικά, μόνο καλό μου κάνατε.
Σας αγκαλιάζω και εσάς.
Απλώς, σήμερα, δεν αφήνω καμία από αυτές τις «φιλίες» να καταπατήσουν την ψυχή μου πια, μία ψυχή που κάποτε σας ανοίχτηκε αληθινά.
