Σε τρομάζει τούτη η παγωνιά…
Χειμώνιασε απότομα η ζωή.
Τη σκέπασαν οι αδικίες
τα σύννεφα της κακίας που περισσεύει
οι πίκρες που η μια μετά την άλλη
θρονιάστηκαν μέσα σου.
Κλειστές οι πόρτες των σπιτιών στον πόνο σου.
Κλειστές και οι ανθρώπινες καρδιές
τρέμουν για το τι θα συμβεί αύριο.
Σε θλίβει τούτη η παγωνιά…
Βλέπουμε και δε μιλάμε
ακούμε και δεν αντιδράμε.
Όλα πλέον μια τυπική συναλλαγή.
Φιλίες, έρωτες, συναναστροφές…
Τα πάντα με ημερομηνία λήξεως
διαλυμένα.
Σημείο επαφής ο δόλος.
Παντού άνθρωποι-θηρία
έτοιμοι να σε κατασπαράξουν
θυσιάζοντάς σε στο βωμό της υπεροχής.
Κοιμάσαι δίχως όνειρα,
ξυπνάς χωρίς ουσία.
Διστάζεις, αναβάλεις, σιωπάς.
Σε τρομάζει τούτη η παγωνιά…
Σε θυμώνει να υπάρχεις, απλά να υπάρχεις.
Τι άραγε φταίει και παραμέρισες την αγάπη;
Γιατί ξεχάστηκες να σκεπαστείς με τ’ όνειρο;
Να σπάσεις τη σιωπή που επικρατεί στο δωμάτιο;
Να πάρεις αποστάσεις από τις παραστάσεις;
Να ρίξεις μια στάλα φως στο μαύρο της νύχτας;
Να φτιάξεις έναν καινούριο κόσμο;
Τι άραγε φταίει, ας σου πει κάποιος…
