« Όλα τα προβλήματα της ανθρωπότητας πηγάζουν από την ανικανότητα του ανθρώπου να καθίσει ήσυχα σε ένα δωμάτιο μόνος του » ( Pascal 1964 )
‘Όταν πριν από καιρό βρέθηκα στην ανάγκη να δομήσω από την αρχή την καθημερινότητά μου, η ζωή με υποχρέωσε να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου σ’ έναν εκ βαθέων απολογισμό. Τις αναλύσεις εσκεμμένα τις απέφευγα γι αυτό στην αρχή τρόμαξα και μου ψιθύρισα: «Ετοιμάσου για πρόβα μοναξιάς».
Κι αληθινά, η μοναχοκόρη μου εδώ και χρόνια είχε ανοίξει τα φτερά της, είχε αποκτήσει το δικό της πυρήνα, μακριά από μας. Οι γονείς μου δεν ήταν πια στη ζωή. Αλλά και λίγο πριν αποχωρήσουν, γερασμένοι πλέον, δεν είχαν δύναμη ώστε να μπορούν να επηρεάσουν το μυαλό και τη ζωή μου. Ο σύντροφος και ισόβιος αγαπημένος, ο πιο κοντινός μου άνθρωπος είχε κι αυτός τα υπαρξιακά του θέματα να επιλύσει. Κάποιες φορές φαινόταν σαν να μην παρακολουθεί εμένα και τις διαρκείς γκρίνιες μου. Και οι φίλοι; Τι απόγιναν αλήθεια οι φίλοι μιας ολόκληρης ζωής; Κάποιοι χάθηκαν οριστικά, κάποιοι έγιναν απλοί «γνωστοί».
Ευτυχώς είναι κι αυτοί οι λίγοι που έμειναν σαν σημεία αναφοράς.
Εκείνη λοιπόν τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, έπρεπε να αντιμετωπίσω μια μοναξιά που μου προκαλούσε πόνο. Έψαξα βαθιά μέσα μου και είπα: « Για τα πάντα εσύ αποφασίζεις. Αν αφεθείς στην ευχαρίστηση της αδράνειας, της παραίτησης, της μιζέριας, της φθοράς, εσύ θα φταις. Αυτό που τώρα ονομάζεις μοναξιά κι είναι επώδυνο, στην πραγματικότητα είναι απελευθέρωση. Είναι το πρωτόγνωρο αίσθημα της ελευθερίας που δεν έμαθες να διαχειρίζεσαι καθώς υπήρχαν άλλες προτεραιότητες στη ζωή σου ».
Ο εσωτερικός εαυτός πάντα παλεύει γι αυτά που πραγματικά θέλει.
Ψάχνοντας μέσα μου άρχισα να αποδέχομαι εμένα και ν’ αγαπώ αυτό που υπήρξα, αυτό που έγινα μέσα από τα λάθη μου, αυτό που είμαι. Έτσι άρχισα να απελευθερώνομαι και να χτίζω από την αρχή.
Έμαθα πως η μοναξιά είναι πόνος, όμως η μοναχικότητα ειρήνη.
Άλλωστε μοναξιά μπορεί κανείς να νιώθει ακόμα και σε μια συντροφιά κι είναι πολύ πικρό. Κι ακόμη η μοναξιά δεν προέρχεται από την απουσία ανθρώπων τριγύρω μας, αλλά από την αδυναμία μας για ουσιαστική επικοινωνία.
‘Έτσι, άρχισα να συνυπάρχω αρμονικά με τον εαυτό μου και ν’ αποκτώ τη δύναμη να στοχάζομαι, να εκλεπτύνω τη διαίσθησή μου, να δημιουργώ, ν’ αφουγκράζομαι τον εσωτερικό μου εαυτό. Κατάλαβα ότι η μοναχικότητα είναι συνειδητοποίηση και ευλογία. « Αν όλο τον κόσμο γνωρίσεις, γνώρισες πολλά. Αν γνωρίσεις τον εαυτό σου, τα έμαθες όλα », είπε ο Λάο – Τσε. Είναι αλήθεια γιατί αν γνωρίσουμε τη μοναχικότητά μας, έχουμε γνωριστεί με τη ύπαρξή μας, με την πραγματικότητά μας με τον κόσμο που μας περιβάλλει. Η αδυναμία να συνδεθούμε με τον εαυτό μας, μας στερεί τελικά την ποιοτική μας σχέση με τους άλλους γύρω μας. Γιατί ο μοναχικός άνθρωπος είναι γεμάτος αγάπη, είναι ανιδιοτελής, μπορεί να συνδεθεί βαθιά με τους άλλους και να προσφέρει ότι καλύτερο μπορεί.
Εκείνος που κοιτάζει προς τα μέσα αφυπνίζεται.
Η κατανόηση, η αποδοχή των σκοτεινών μου σημείων και η αγάπη του εαυτού μου με οδηγεί σταδιακά σε μια απελευθέρωση κι αυτό μου δίνει δύναμη να στοχεύω και να δημιουργώ. Και το σημαντικότερο είναι ότι μέσα στη σχετικότητα των ανθρώπινων σχέσεων, αμβλύνοντας τον εγωισμό και κατανοώντας χωρίς επικριτική διάθεση και αυστηρότητα την ανθρώπινη αδυναμία, έρχομαι πιο κοντά με κείνους που αληθινά αγαπώ.
