Μεγάλωσε η νύχτα…
Σε μικρή απόδραση αλητείας
η σκέψη με βήματα φορτωμένα ανέμους
τρέχει να προλάβει το φως των αστεριών.
Κρυμμένη στην πλάνη του συγκεχυμένου
καίγεται το τσιγάρο της.
Κρεμασμένη στα άδεια μάτια του καπνού
περιφρονεί βουβή τη γύμνια μιας ολόκληρης ζωής.
Θολωμένη η ανάσα την ακολουθεί.
Τη βλέπει ντυμένη μ’ ένα σαρκαστικό χαμόγελο
να πατάει ατάραχη την αφύλακτη διάβαση.
Έτσι για την αλητεία
να αντιπαλεύει τη σιωπή, την απουσία.
Δεν την τρομάζει απόψε το αναπόφευκτο
ούτε η νύχτα…
Απόψε απελευθερώνεται, επαναστατεί.
Ξεντύνεται το μαύρο της χρώμα.
Με φτερά ανυπάκουα αστράφτει τα σκοτάδια της.
Αρνείται το τετελεσμένο.
Η πίστη ήρθε να τη βρει
το μυστικό της φανερώθηκε…
Ότι χάθηκε βρίσκει πάλι το δρόμο του
κι ότι αγγίζει ομορφαίνει, γλυκαίνει
διψά για ζωή...
