Τον γνωρίζεις, σε ταράζει στα μηνύματα και στα like. Άντε και στα τηλέφωνα όσοι είναι σε μια πιο μεγάλη ηλικία. Λες άλλος ένας μαλάκας. Αλλά σ΄αρέσει και έχεις μουχλιάσει και λες δε βγαίνω μπας και αυτός δεν είναι ένα ακόμα ερπετοειδές σαν τους άλλους.
Και βγαίνεις και περνάς ωραία και γελάς και είναι σέξι, έχει ενδιαφέροντα, είναι ευγενής, έχει τρόπους, σε ρωτάει για τη ζωή σου και δε σε κοιτάει μόνο στο ντεκολτέ. Πληρώνει τα ποτά σας και δείχνει να διαφέρει..
Βρε λες ;
Ίσως και να ξαναβγείτε και σε όλο αυτό το διάστημα δηλώνει παρόν με κάποιο τρόπο... ίσως σου στέλνει και τα αγαπημένα του τραγούδια ή τουλάχιστον δείχνει να ενδιαφέρεται.
Και έρχεται εκείνο το βράδυ που τόσο θες να τον πλησιάσεις, να τον μυρίσεις, να τον αγγίξεις... να νιώσεις το άγγιγμά του.
Και ταιριάζετε και εκεί.
Είναι αρσενικός, χωρίς να είναι κάφρος. Είναι τρυφερός μετά το σεξ και άγριος στο σεξ.
Δε βιάζεται να φύγει μετά και σε κρατάει αγκαλιά κάνοντας ένα τσιγάρο. Σε ρωτάει για σένα, ακόμα και μετά τον οργασμό του. Σε παίρνει μια μεγάλη αγκαλιά φεύγοντας και σε φιλάει τρυφερά.
Τα λέμε, σου λέει. Ατάκα μεγατόνων.
Κάπου εκεί σου σκάει και το τραγούδι της Ζουγανέλη που λέει "πες μου τι σημαίνει τα λέμε". Τι τα λέμε βρε κόπανε..;
Anyway ας μην είμαστε καχύποπτες.
Φεύγοντας ανοίγεις το messenger μπας και βρεις την κολλητή σου μέσα να της πεις τα καθέκαστα. Στο μισάωρο φτάνει κι εκείνος σπίτι του και τον βλέπεις on line.
Και σκέφτεσαι ή μάλλον επιθυμείς να σου στείλει ένα μήνυμα, έστω ένα ηλίθιο αυτοκόλλητο που πάει πέρα δώθε.
Τίποτα.
Ε σκέφτεσαι δικαιολογώντας τον, ως τώρα μαζί ήμασταν τι να μου στείλει! Θα το κάνει αύριο.
Και έρχεται το αύριο. Και είναι πάλι συνδεδεμένος -καταραμένη τεχνολογία- και πάλι δε σου στέλνει. Εσύ το παίζεις κυρία, για να μη φανείς πιεστική και δεν στέλνεις. Πρέπει όμως να κάνεις κάτι για να του κινήσεις το ενδιαφέρον και να καταλάβεις αντιδράσεις.
Χμ θα κοινοποιήσεις κάτι να δεις αν θα κάνει like, ουαου, χαχα ή κάτι τέλος πάντων.
Θες να το παίξεις άνετη και ότι δεν είσαι μέσα στο σπίτι και τρως donuts σοκολάτα, πίνοντας τον 3ο καφέ από τα διαόλια σου, γιατί είναι ήδη μεσημέρι.
Οπότε κοινοποιείς μια φώτο με δυο κούπες καφέ και γράφεις #instamood #happyme #perfectdayforcoffee και κάτι τέτοιες μπούρδες. Δεν έχει σημασία που εσύ έχεις φάει και το ημιμόνιμο, μόνο τριών ημερών, μανικιούρ σου.
Αυτό που σε νοιάζει είναι να νομίζει αυτός ότι δεν τον έχεις σκεφτεί καθόλου.
Δεν έχει σημασία που τα αυτιά της κολλητής σου έχουν βγάλει ατμούς από τη μουρμούρα σου για το πόσο γουρούνια είναι οι άντρες ή τις χίλιες δυο δικαιολογίες που έχεις σκαρφιστεί για τους λόγους που δεν εμφανίστηκε ενώ ήταν τόσο καλός και τρυφερός μαζί σου.
Και κάπου εκεί σου κάνει Like. Και μονομιάς λες και σου χάρισαν τον κόσμο όλο. Α κοίτα δε με αγνοεί. Θα 'χε δουλειά μωρέ. Αλλιώς γιατί να κάνει like. Και η μέρα περνά κάπως έτσι, βασισμένη σε ένα κωλόχερο που πατήθηκε σε μια φώτο.
Οι εναλλαγές συναισθημάτων πάνε κι έρχονται.
Από τη μια λες τι άλλο δηλαδή ήθελα με την πρώτη συνεύρεση με έναν άνθρωπο. Ας περάσει ο καιρός και το βλέπουμε. Από την άλλη σκέφτεσαι ότι αν ο άλλος θέλει, δε ρισκάρει λεπτό να σε χάσει.
Και κάπου εκεί σε τρώει ο απαυτός σου να δοκιμάσεις να του στείλεις εσύ ένα μήνυμα.
Άλλωστε θες να είσαι και να λέγεσαι ευθύ άτομο χωρίς κόμπλεξ.
Και πρέπει να πεις κάτι χαριτωμένο άλλα όχι γλυκανάλατο.
Κάτι που να δείχνει ενδιαφέρον άλλα όχι καψούρα.
Κάτι σέξι αλλά όχι πρόστυχο.
Και σβήνεις και γράφεις για να καταλήξεις στο "Επ, που είσαι εσύ…!!!", μαζί με ένα φατσάκι που κλείνει το μάτι.
Και το μήνυμα διαβάζεται σε κάνα δεκάλεπτο, χρόνος που νομίζω ότι είναι ο χρόνος βρασμού του αίματος στον γυναικείο εγκέφαλο.
Για σένα μετράει πάρα πολύ ο χρόνος αντίδρασης.
Αν απαντήσει αμέσως γουστάρει και περίμενε από σένα.
Αν αργήσει πάνω από 10 λεπτά σε αγνοεί.
Αν απαντήσει ανάμεσα σε αυτό το διάστημα ίσως είχε δουλειά και ας μην είμαι τόσο βιαστική και κακεντρεχής.
Και απαντάει γρήγορα "επ, εδώ εγώ πήζω δουλειά .. εσύ;"
Και το κοιτάς σαν ηλίθια. Άρχισε να απολογείται ήδη με το πήζω…
Έχεις σκεφτεί φυσικά σε κλάσματα δευτερολέπτου ότι σου λέει ότι πήζει για να προλάβει την ερώτηση "Που χάθηκες εσύ;"
Και το μοτίβο κρατάει έτσι για μήνες ανάλογα με την ψυχοσύνθεση της καθεμιάς μας καθώς και τον βαθμό που γουστάρεις τον καθένα και τον τρόπο που σε παίζει ο καθένας.
Με αναμονές, με αναπάντητα γιατί, με ανοχές, υπομονές, αναρίθμητες αναλύσεις με φίλες, κολλητές, αστρολόγους και συζητήσεις με το ταβάνι σου. Γιατί ο κύριος ξέρει ότι μπορεί να σε έχει ό,τι ώρα θέλει, γιατί φοβάται να δεσμευτεί, γιατί απλά μαζί σου δε θέλει κάτι παραπάνω και γιατί απλά σε γουστάρει ως το έξι και όχι ως το οκτώ.
Και λύση δε θα σου δώσω εγώ για τον τρόπο διαχείρισης. Απλά ζώντας ξανά και ξανά καταστάσεις είτε δικές μου είτε πολύ δικών μου ανθρώπων ίδιου σεναρίου και εξέλιξης θα σου γράψω τις επιλογές που θεωρώ ότι έχεις σε μια αντίστοιχη κατάσταση
Choice lab:
- Ζήσε το όσο δε σε επηρεάζει αρνητικά μια τέτοια διαδικασία. Ουσιαστικά λειτούργησε για πάρτη σου όπως κάνει και ο άλλος απέναντί σου. Be his woman mirror.
- Αν δεις και δεν την παλεύεις την κατάσταση απλά εξαφανίσου και τοποθέτησε έτσι τον εαυτό σου εκεί που θεωρείς ότι του αξίζει.
- Ανοίξου και πες αυτά που αισθάνεσαι, χωρίς φόβο και κολλήματα. Υπάρχει και μια πιθανότητα και ο άλλος να σε εκτιμήσει παραπάνω και εσύ θα ξεδώσεις από το να τα κρατάς μέσα σου. Στην περίπτωση αυτή να είσαι προετοιμασμένη να χάσεις τα πάντα ακόμα και την επαφή μαζί του. Αλλά τουλάχιστον θα ξέρεις τι σου γίνεται.
- Αν ανήκεις στην κατηγορία που θες ταμπέλα Σχέση, σε κάθε άντρα που γνωρίζεις τότε πλανάσαι πλάνην οικτρά. Be cool και άσε τα πράγματα να εξελιχθούν μέσα στους χρόνους που ορίζεις εσύ.
Οι εποχές αλλάξανε και τα νορμάλ, πλέον, φαντάζουν περίεργα. Ή θα προσαρμοστούμε στους κανόνες που η εποχή και οι άνθρωποι έβαλαν ή θα διεκδικήσουμε το ρομαντισμό μιας άλλης εποχής αν αυτό μας αντιπροσωπεύει… Kουράγιο και καλή αναζήτηση του άλλου μας μισού!
