Τώρα είναι η ώρα. Δώσε χρόνο στον εαυτό σου.

Τώρα είναι η ώρα. Δώσε χρόνο στον εαυτό σου.

Κυνηγώντας τις προσδοκίες σου τρέχεις συνεχώς. Όμως είναι η ζωή μέσα σ’ αυτόν τον αγώνα δρόμου η «κερδισμένη» ζωή; 
Life is just what happens to you while you are busy making other plan’’ (John Lennon)

Είναι αλήθεια πως σ’ έναν καθημερινό αγώνα δρόμου τρέχεις χωρίς να παίρνεις ανάσα. Τρέχεις για να προλάβεις καταστάσεις, για να αντεπεξέλθεις στις υποχρεώσεις, για να κερδίσεις χρήματα, να προαχθείς, να ανέβεις κοινωνικά. Τρέχεις χωρίς να σταματάς σε μια κοινωνία ανταγωνιστική. Πιστεύεις πως είναι κακό να σταματήσεις για να ξεκουράσεις τη σκέψη και το μυαλό σου. Άλλωστε όλοι τρέχουν. Ίσως να προσπέρασες ανθρώπους, να παραμέρισες άτομα και καταστάσεις. Μπορεί ακόμα και να σκόνταψες πάνω σ’ αυτό που το λένε «ευτυχία» και να μην το αναγνώρισες. 
Κυνηγώντας τις προσδοκίες σου συνεχίζεις να τρέχεις. 
Είναι όμως η ζωή μέσα σ’ αυτόν τον αγώνα δρόμου η «κερδισμένη» ζωή; Πιστεύεις πως κυνηγάς την ευτυχία προσπαθώντας να εκπληρώσεις τις άπληστες προσδοκίες σου. Έτσι έμαθες. Να βρίσκεσαι σε μια κινητοποίηση κι όταν σταματάς νιώθεις άσχημα. 
Και τα παιδιά σου έτσι τα ανάθρεψες με το ιδανικό της συνεχούς προσπάθειας. Θέλεις να είναι να σε όλα μπροστά! Άριστοι μαθητές, πρωταθλητές στο στίβο ή στην κολύμβηση. Δε σκέφτηκες ποτέ πως έτσι τρέχοντας από το σχολείο, στο φροντιστήριο και μετά στα αγγλικά ( το lower οπωσδήποτε στα 12 ), στα γερμανικά, στο πιάνο, στο μπαλέτο ή στο σκάκι, στο καράτε, στη ενόργανη και βάλε, τους στερείς τα χρόνια της αθωότητας. Αποκτούν κι αυτά τη δική σου νοοτροπία, είναι ανταγωνιστικά και τρέχουν χωρίς σταματημό. 
Έτσι ο καιρός διαβαίνει, ο χρόνος γελά ειρωνικά και κάποια στιγμή θ’ αντιληφθείς ότι εσύ έτρεχες για να προλάβεις τη ζωή κι εκείνη σε κορόϊδευε, έτρεχε στα δικά της μετερίζια…
Με πικρό χαμόγελο θ’ αναλογιστείς πως τα παιδιά σου δεν τα χάρηκες κι ο σύντροφός σου έτρεχε κι αυτός. Είχατε χαθεί στη διαδρομή…
Όμως η πραγματικότητα του ανθρώπου δεν είναι μόνο οι οικονομικές ανάγκες και η κοινωνική τάξη, αλλά και η κρυφή λογική του εσωτερικού του βίου που τροφοδοτεί και διαφυλάσσει τον πυρήνα της ύπαρξης.
Γι αυτό, τώρα είναι η ώρα. Δώσε χρόνο στον εαυτό σου. 
Πάρε ανάσα βαθιά κι ελευθέρωσε τη σκέψη σου να πετάξει. 
Αν αφήσεις το νου σου ν’ αδειάσει θα καταφέρεις να πλησιάσεις στον πυρήνα σου. Προσδοκία είναι το πώς επιλέγεις να διαμορφώσεις το παρόν αλλά και το μέλλον. Αυτό που κυνηγάς είναι η fata- morgana των προσδοκιών που πρέπει να έχεις.
Τώρα είναι η ώρα! Γι αυτό κοίταξε την ομορφιά. 
Άνοιξε το παράθυρο κι άφησε το χλωμό ήλιο να σε χαϊδέψει αυτή τη μαγική στιγμή του απομεσήμερου. Μπροστά σου η χειμωνιάτικη εικόνα του πάρκου με το νερό της μικρής λίμνης να στραφταλίζει παιχνιδιάρικα και τις πιρουέτες των γλάρων. Πάρε μια βαθιά ανάσα. Κι αγκάλιασε τους δικούς σου ανθρώπους, δώσε τους ένα γλυκό φιλί, πες τους πόσο τους αγαπάς. 
Γιατί τίποτε δεν είναι αυτονόητο!