Ποιος είπε πως όλοι έχουν το ίδιο μερτικό στο λαμπερό κλίμα των εορτών;
Ποιος είπε πως όλοι έχουν την ίδια δύναμη ή την ίδια ανάγκη να προσποιηθούν πόσο όμορφα μελωμένη είναι η ζωή τους, έστω και γι’ αυτές τις λίγες μέρες;
Ποιος είπε πως όλοι πιστεύουν στον Άγιο Βασίλη και στο μικρό θαύμα που αυτός κρύβει πίσω από την αγαπημένη τη μορφή του;
Διαφορετικοί άνθρωποι, διαφορετικές ζωές και διαφορετικές ανάγκες έρχονται να αναμετρηθούν με το γιορτινό κλίμα που προστάζουν οι μέρες τούτες. Να αναμετρηθούν μαζί του για να καταφανεί πως υστερούν σε υπέρμετρη αισιοδοξία, τουλάχιστον στα μάτια των υπολοίπων.
Η μελαγχολία των εορτών δε γίνεται εύκολα αποδεκτή, καθώς αποτελεί μια αντίφαση σε σχέση με τις προσδοκίες των περισσότερων.
Βλέπεις, την περίοδο αυτή θαρρείς και ξαναγεννιέται από τις στάχτες της η ελπίδα των ανθρώπων. Θαρρείς και το παρελθόν χάνει τη μάχη του μπροστά στο μέλλον που υπόσχονται τα όμορφα συναισθήματα που κυριαρχούν. Τον πρώτο λόγο τον έχουν η αγάπη που διεκδικεί να γίνει προτεραιότητα, οι αγκαλιές που μοιάζουν πιο σφιχτές και δυνατές, τα χαμόγελα που σκορπίζονται σπάταλα και αδιάκριτα.
Μέσα σ’ αυτό το πανδαιμόνιο των συναισθημάτων χαράς, δοτικότητας και προσμονής, υπάρχουν κι εκείνοι που τούτες τις μέρες παραδίνονται στη συναισθηματική εγκατάλειψη, στη μοναξιά που βαραίνει, στην αρρώστια που λυσσομανάει πάνω στο κορμί, στην απώλεια που ξεριζώνει τα σωθικά.
Ναι, τις μέρες των εορτών υπάρχουν εκείνοι που μελαγχολούν, που δεν ελπίζουν, που δε λαχταρούν… Υπάρχουν εκείνοι που δε βλέπουν κανένα φως να τρυπώνει στην καρδιά τους, που αντιδρούν ανέκφραστα, που συμμετέχουν τυπικά… Υπάρχουν εκείνοι πουν δυσκολεύονται να μοιραστούν τη ζεστή θαλπωρή της αγάπης, που αρνούνται τις στιγμές της επίπλαστης ευφορίας.
Η μελαγχολία των εορτών, ωστόσο, έχει συγκεκριμένη διάρκεια, έχει αρχή μέση και τέλος. Ευτυχώς για όσους υποφέρουν, αδιαφορούν ή αντιδρούν με σαρκασμό στην υπερβολή που τους βομβαρδίζει.
Το μόνο που μπορεί να κάνει κανείς για να την αντιμετωπίσει, είναι να αφεθεί στην ασφάλεια της αγκαλιάς των αγαπημένων του και να κουρνιάσει μέσα της. Να αφήσει τη δύναμη της αγάπης τους να κρατήσει στη «θερμοκοιτίδα» την καρδιά τους. Να κάνει ανακωχή με τον χρόνο και τις στιγμές που αυτός - καθιερωμένα και προβλέψιμα πλέον - κουβαλά. Και να πιει στην υγειά της μοναξιάς του ή του πόνου του.
Δεν μπορεί τίποτα περισσότερο να κάνει… Άλλωστε, μέρες είναι και θα περάσουν… όπως και οι προηγούμενες… όπως και επόμενες που περιμένουν τη σειρά τους για να ‘ρθουν.
