Αν ευχαριστώ για κάτι τους ανθρώπους που γνωρίζω είναι που μου δίνουν ερεθίσματα και μαθαίνω από αυτούς.
Τι έμαθα λοιπόν πρόσφατα;
Έμαθα πως το παιχνίδι της κατάκτησης παίζεται στον αφρό.
Έμαθα πως στο φλερτ για κάποιους είναι απαγορευτικό να πας στον βυθό.
Έμαθα πως κάποιοι άνθρωποι παίρνουν επιβεβαίωση να αρέσουν.
Έμαθα πως τους αρκεί να φτάνουν μέχρι ένα σημείο και μετά να υποχωρούν.
Για λίγο…
Γιατί επιστρέφουν και πάλι φτάνουν μέχρι ένα σημείο και πάλι υποχωρούν.
Τι τρέλα και αυτή.
Για εμάς, όχι για εκείνους.
Σε οδηγούν κυριολεκτικά στην τρέλα.
Αλλά είναι μέχρι να τους μάθεις.
Μετά ξέρεις. Μετά αναχωρείς εσύ.
Οριστικά και αμετάκλητα.
Και άσε τους να ψάχνουν παιχνίδι να κατακτήσουν.
Άσε να νομίζουν πως σε έχουν γλυκάνει με το παιχνίδι του ξελογιάσματος, πως σε έχουν κάνει να θες κι άλλο, πως δεν έχεις καταλάβει τα παιχνίδια τους.
Κυρίως όμως άσε τους να πιστεύουν πως έχεις πειστεί για τις προθέσεις τους.
Πως η μυρωδιά τους υπάρχει ακόμα πάνω σου.
Εσύ ξέρεις όμως.
Κάνεις ένα ντουζ και όλα εξαφανίζονται.
Γιατί πολύ απλά δεν μύρισε την ψυχή σου, ούτε άφησε τη μυρωδιά του εκεί μέσα.
Εσύ ξέρεις πως ό,τι είναι στην επιφάνεια εξαφανίζεται.
Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσαμε.
Αφού λοιπόν ξέρεις… γιατί νιώθεις ότι σε ποδοπάτησαν; Γιατί νιώθεις βεβηλωμένη και παραβιασμένη; Αφού δεν σε άγγιξαν καν…
Είναι όμως αυτή η γαμημένη ελπίδα πως θα βρεθεί ένας άνθρωπος να πει ντόμπρα και σταράτα αυτό που θέλει από εσένα.
Ένας άνθρωπος που δεν θα κρυφτεί στην εικόνα των πραγμάτων αλλά θα ψάξει την ουσία και το βάθος.
Μέχρι τότε μπορείς να ελπίζεις. Μέχρι τότε μπορείς να μένεις στον βυθό. Άσε την επιφάνεια για αυτούς που δεν αντέχουν.
