Τι να πω γι’αυτό το νησί. Ξέρω να το ξεχωρίζω, χρησιμοποιώντας μόνο την όσφρησή μου. Μυρωδιές από θυμάρι σου μαστουρώνουν τον εγκέφαλο. Γκρεμοί τρομακτικοί, άνθρωποι που κινούνται αργά, γελάνε και σε υποδέχονται σαν να σε ξέρουν χρόνια. Βουνά, χαράδρες και εκστατικές απότομες στροφές. Μα μία είναι η Ικαρία. Αν αντέχεις το διαφορετικό θα την λατρέψεις. Αν αγαπάς την έκφραση «Ποιανού είσαι εσύ», με την τραγουδιστή φωνή των ντόπιων θα πηγαίνει πάντα το μυαλό σου εκεί, όταν θες να ονειρευτείς.
Νας, Μαγγανίτης, Άρης ποταμός, Γιαλισκάρι, Σεϋχέλλες, Μεσαχτή και Αρμενιστής. Λίγες από τις πανέμορφες παραλίες του νησιού. Παραλίες για οικογένειες, για ζευγάρια, για παρέες εφήβων που θέλουν να κρυφτούν και για γυμνιστές που θέλουν να γίνουν ένα με τον Θεό τους. Δροσερά και καθαρά νερά που όμοιά δε θα βρεις. Δρόμοι επικίνδυνοι, που σου κόβουν την ανάσα.
Άγιος Κήρυκος, το δεύτερο λιμάνι του νησιού. Εκεί θα βρεις να αγοράσεις τα πάντα και θα γευτείς παγωτό στην πλατεία. Θέρμα για τα ιαματικά σου μπάνια και Εύδηλος για ξενύχτι και ποτό. Πανηγύρια παντού. Σε κάθε χωριό υπάρχει και ένα μέρος, μέσα στα δάση και στις στέρνες, ανάμεσα στα πλατανόφυλλα και στην άσφαλτο που άνθρωποι έχουν χορέψει ώρες ατελείωτες με την καρδιά τους Ικαριώτικο, μέχρι ο ήλιος να τους κάψει τα κεφάλια. Τόσο συχνά τα πανηγύρια τους, αλλά πάντα τελετουργικά οργανωμένα. Άνθρωποι που πίνουν, τρώνε και χορεύουν χωρίς μιζέρια στο βλέμμα. Φαγητό σπιτικό. Πιο σπιτικό δε γίνεται. Με ζώα από το κοπάδι τους και λαχανικά από τον κήπο τους. Εκεί η ντομάτα μυρίζει αγάπη.
Μονοκάμπι. Το χωριό που έζησα τις παιδικές και εφηβικές μου διακοπές. Ένα μικρό χωριό σαν πέταλο, με ένα μικρό σπίτι στην άκρη του χωριού, όλο πέτρα και κορμούς δέντρων για ταβάνι. Με μια αυλή ανοιχτή σε όλους. Με λεμονανθούς, καμέλιες, ντομάτες, βυσσινιές και ορτανσίες να ταΐζουν την ψυχή σου. Με πετρόχτιστους εξωτερικούς φούρνους για να βάζεις το ζυμωτό ψωμί και παράλληλα να αγναντεύεις το μακρινό γαλάζιο. Και μετά αλώνια αχρησιμοποίητα με τα χρόνια, δίπλα από στάβλους που κάποτε χοροπηδούσαν ανέμελα κατσικάκια, γαϊδούρια κι άλογα. Περπατάς λίγο σε ασβεστωμένες πέτρινες πλάκες και αντικρίζεις αριστερά σου τα μεγάλα βράχια. Τα βράχια της καρδιά μας. Βράχια που ενώναμε τα εφηβικά μας όνειρα και άντεχε ως και είκοσι εν βρασμώ νέους. Κάρφωμα στο χωριό ότι ήμασταν εκεί, οι κάφτρες των τσιγάρων μας που θύμιζαν κόκκινες πυγολαμπίδες. Και τα σκιρτήματα πήγαιναν και ερχόντουσαν, τυλιγμένα σε παιδικές αθωότητες. Εκεί δώσαμε από τα πρώτα μας φιλιά κάτω από το εκκλησάκι της Αγίας Σοφίας.
Μόνιμη παρατηρητής του νησιού η Χρύσα η φωτογράφος, που μας χάρισε πανέμορφα κλικς. Είναι πρωταγωνιστής σε κάθε κρυφή και μη γωνιά του νησιού και αποτυπώνει με τη μηχανή της αυτά που εσύ δεν θα τράβαγες ποτέ. Την σταγόνα που πετάγεται από τη θάλασσα στην άκρη των ποδιών σου, όταν το κύμα έχει ήδη αποφασίσει να πάει προς τους Φούρνους (ένα μικρό νησάκι απέναντι). Είναι εκεί σε γάμους και βαφτίσεις των ανθρώπων που αγαπούν το νησί και αποφασίζουν να φτιάξουν τη μέρα τους όχι σε πεντάστερα ξενοδοχεία, αλλά πλάι στην άμμο και μέσα στα φαράγγια.
Με ένα απλό σερφάρισμα στο ίντερνετ θα ανακαλύψεις πολλά δωμάτια και ξενοδοχεία που καλύπτουν όλα τα γούστα. Μα μην ξεχάσεις, όταν επισκεφτείς την Ικαρία, εκτός από τα μάτια σου να έχεις ανοιχτή την καρδιά σου.
